Diğer kitabım olan Zor Aşk bitene kadar ara verilmiştir. KAYLA "Her yeri arayın! İçeride tek bir canlı bile bırakmayacaksınız!" Diye bağırdım. İntikam vaktim gelmişti. Sıra bendeydi. Kardeşimi benden alan o pisliğin hayatını mahvedecektim. İçeride olan herkes bunun bedelini ödeyecekti! Bütün uçkuruna düşkün pezevenkler dışarı çıkartıldı. Acımasız bir adam değildim ben, zorunda kalmıştım. Doktordum, kardeşim alınana kadar. İçeriden kim çıkarsa çıksın cehennemi olacaktım. Ta ki o karanlık ücrada terkedilmiş bedeni bulana kadar. Hayatımda bir çok olay görmüştüm, bir çok vahşete tanık olmuştum. Tecavüzler, darplar, katiller... bu kız kanımı dondurmuştu. Çırılçıplak bedeninin üzerindeki izler, donuk bakışları, kimdi bu kız? Her şeyi hesaplamıştım, böyle bir kızın içeride olmaması gerekiyordu. -"Kim bu?" Dedim soğuk sesimle içimdeki meraka rağmen. -"Cevap vermiyor Arslan Bey." Kıza doğru bir adım attım. Fahişe miydi? Cengiz'in fahişesi? Değildi. Kızın incelemeler sonucunda çıkarttığımız tıbbi hikayesine baktım. Doğrusunu asla öğrenemeyecektik, konuşmuyordu. O zamana kadar kan dondurucu hikaye buydu: Bu kız doğduğundan beri o mahzende yaşamıştı, dışarıya hiç çıkmamıştı. Hayatında hiç bir kedi görmemişti mesela... Yıllardır tecavüze uğruyordu. Kimliği, adı veya ona dair herhangibir bilgi yoktu. Sadece gözlerindeki korku... Çıkan her test sonucu kanımı daha da donduruyordu. Hiç bir yaratık bu kadar cani olamazdı... Adını bile ben koymuştum onun: Kayla...

-Yaş farkı içerir- Cebinden bir gerdanlık çıkardı Aldemir. Kızın gözünün önünde kaldırdı. "Al." dedi. "Yüz görümlüğü." Kız almadı. Aldemir, yatağın üstüne bıraktı. Geri çıktı, ceketini çıkarıp sandığın üstüne attı. O vakit fark etti. Yeni gelin tir tir titriyordu. "Korkma," dedi Aldemir. Perdeyi azıcık araladı, pencereden aşağı baktı. Evin önü iyiden iyiye boşalmıştı. Geri döndü, yatağa, kızın yanına oturdu. "Adın ne senin?" "Adımı bilmiyon mu?" dedi incecik, nahif bir ses. Su şırıltısı, kuş cıvıltısı, meltem sesi gibiydi. "Cık. Bilmiyom." "Attan indiren sen değil miydin? Yanımda oturan sen değil miydin? Demin alan kabul eden sen değil miydin?" "Bendim amma.." dedi Aldemir. "Adet yerini bulsun diye." Gelin derin bir nefes aldı. Aldemir, kızın işi anladığını fark etti. Amma da zeki çocuktu ha. İyi. Saf olanla uğraşamazdı Aldemir bu yaştan sonra. İşin en çok dert ettiği kısmı hallolmuş oluyordu böylece, hamdolsun. ~~~~ Aldemir'in kalbi Gülayşe'ye, Gülayşe'nin kalbi Aldemir'e düğümlüdür... Ve güzeller güzeli Gazâl, Aldemir'in eli kınalı yüreği umutlu tazecik karısıdır 🌱 Ve bir gün, bu topraklarda, bir sevda için bir destan yazılır...

Tarlaya tütünlere bakmaya giden Zeliş'in yaşadığı istismar sonucu Kadirle zoraki evlilik yapmasını konu alan bir köy hikayesi. "Kolumu bacağımı savuruyor, beni hapseden bedenden kurtulmaya çalışıyordum. Ama yapamadım. Yatırımdım tütün tarlasında ıslak toprağa. Ağlamaktan ve karanlıktan seçemediğim adam uzandı üzerime. Bir eli pijamamın lastiğini tutup indirdi. Diğer eli ise sesimi kesti. Hırıltılı sert solukları ise kulağımı deldi. İnen pantolonla çıplaklığımız kesişti. Ben kurtulmak için içimden dualar ederken göz yaşlarımla, bir kadın olmuştum toprağı ıslak tütün tarlasında. " NOT: Mantık sınırını aşmadığınız sürece eleştiriye açığımdır 😌

-Wattpad de ki İLK Kötü Kuma hikayesidir 📌 - 2M ❤📌 - Final olmuş bir kitap . - Yazım hataları finalden sonra düzenlenmeye alınacaktır 😊 ! 10 aralık 2017 ! ~Şilan , Baran ve Dilan 🔥

"Acıdan geçemeyen kadının, acısı bitemeyen adamla; kırık dökük sevdası." Kendini bilmez bir gecede, ay tamda göğün bağrında uyuklarken başladı her şey. Kader; dizleri yaralı bir kızı, dudakları kan kokulu bir adamın koynuna sardı. Yitirdiği hafızasının ardından, hiç bilmediği bir adamın elini tuttu. Geçmişi hatırlamaya çaba gösterdiği her an kendiyle ilgili bilinmezlere daldı. Adam her an köşe başındaydı, soluğundaydı ve ne parmağındaki yüzük, ne de hatırlamadığı geçmiş bu ihtirasa mani olamadı. Oysa ki şeytanın ini, adamın köşesi kıvrılmış zihniydi. Kadın adamın cehennemiydi; saf ateşin koynu, zemheri kışın soluğu.

Hasret köyden uzakta bir dere kenarındaki küçücük evinde hem hayatla hem de annesiyle mücadele eden başı dik, dili sivri bir kızdır. Yaşadığı yerin yazı kurak, kışı çorak, baharı biraz rahattır. Ama babası olmadığından evin direği sürekli gıcırdar. Annesinin zoruyla gittiği bir düğünde gözü bir Külhanbeyine çarpar, ama başı diktir, pek yüz vermek istemez. Düğün boyu bakışırlar, tek kelime etmezler. Adam da pek bir hoşuna gitse de Hasret bunca bakışı hayra yormaz, yine de içi kıpraşır. Beyaz gömleğine, yanık tenine, kara kaşına, üstünden ayrılmayan kara gözüne... Sonra nasıl olduysa düğünün gecesinde evine gitmiş, saçılmış dökünmüşken penceresinden bir ses işitir, akşamki adamı daha görmeden tanır. Penceresinin köşesine siner, perdesinin arkasına saklanır. Sesini duyar adamın, sonra sesini duyurur. Onca yıllık Hasret bir toz olur bir duman. Sonrası dere kenarı, dut ağaçları, üzüm bağları.. Geçmişten gelen bir Köygöçüren lafı, Hamza'nın Görgülü belası... ..... Tarihi bir hikayedir.