W życiu Marinette wszystko zaczyna się układać i dziewczyna w końcu czuje się szczęśliwa. W tym samym czasie Adrien stoi na krawędzi swojej wytrzymałości, powoli pochłaniany przez problemy osobiste oraz inne, związane z jego sekretną tożsamością. Czy cokolwiek zmieni się, gdy Biedronka w końcu zauważy pogarszający się stan Czarnego Kota? Oczywiście, że tak. Ale czy na lepsze ? --- Opowiadanie może zawierać sceny mniej lub bardziej drastyczne, brutalne oraz erotyczne.

Od pojawienia się Władcy Ciem minęły już prawie trzy lata. Cały ten czas wypełniony był zmaganiami z ofiarami posiadacza miraculum motyla. Jednak w końcu nadszedł ich kres - Władca Ciem znika z szachownicy. Czy pojawi się na niej nowa figura? I czy Marinette i Adrien w końcu odnajdą się w tym co czują? Uczucia znajdą drogę. Nie tylko te pozytywne. ( Jeżeli tylko będę miała czas do rozdziałów pojawiać będą się ilustracje :) )

"Kochać to stracić. Jeśli pokochasz, stracisz wszystko. Miłość jest dla ludzi głupich. Zapamiętaj to, Adrienie." Życie każdego przeciętnego nastolatka to długi spacer po polu minowym. Jednego dnia ktoś złamie ci serce, drugiego los pokaże ci środkowy palec, a trzeciego Chloe Bourgeois podstawi ci nogę na korytarzu. Krótko mówiąc: bycie licealistą nie jest proste. Szczególnie, jeśli po godzinach biegasz w masce po dachach, sprzątasz bałagan po nemezis spod ciemnej gwiazdy i, co najgorsze, znosisz kiepskie żarty kolesia w gumowych uszach. Ladybug potrafi uratować każdego. Każdego, prócz siebie samej. Marinette i Adrien już dawno pogodzili się z niezwykłą rzeczywistością i każdego dnia znikają pod maskami, by kolejny raz ocalić Paryż. Okazuje się, że trudniejsze od uratowania świata jest zdefiniowanie własnych uczuć, które nasilają się coraz bardziej. Z biegiem czasu tajemnice skrywane pod skrzydłami Miasta Miłości wychodzą na światło dzienne. Przeszłość opuszcza Dom Cieni i kawałek po kawałku ujawnia historię, o której Gabriel za wszelką cenę próbował zapomnieć. *** "Twoje opowiadanie jest wspaniałe. Wielokrotnie na przemian płakałam i się śmiałam. Niewiele książek potrafi coś takiego zdziałać." "Ta książka wycisnęła ze mnie tyle łez, że mogłabyś porównać to do deszczu w lasach równikowych." "Jest w tej opowieści coś, co mnie do niej z niesamowitą siłą przyciąga. Nie wiem, czy to cudowne poczucie humoru, czy idealnie oddane uczucia, czy cokolwiek innego, czy wszystko razem." "Traktuje to opowiadanie inaczej niż jakieś randomowe ff w internetach. Jest wyjątkowe i niepowtarzalne - to jego największy minus, bo nie przeżyje takich wrażeń i nie doświadczę tych samych uczuć drugi raz przy żadnym innym... " "Dla mnie to największy skarb na wattpadzie, który każdy musi odkopać."

Adrien i Marinette żyją w swoich własnych światach, wypełnionych ich własnymi problemami, bólami, stratami... Muszą jednak porzucić je w chwili, gdy światu zaczyna grozić niebezpieczeństwo. Poświęcają wszystko... Dosłownie wszystko, całych siebie, a czasem nawet swoje życie... Czy jesteś w stanie podążać za nimi podczas ich walki? Potrafisz również pozostawić wszystkie przyziemne sprawy, aby tylko raz jeszcze dostrzec zachwycone uśmiechy ludzi, którzy cię otaczają? Aby mieć pewność, że nic już nie zagraża żadnej z duszyczek tych wszystkich wciąż niezapoznanych ze światem dzieciątek? -------------------------------------------------------------------------------- Dosyć długo zajęło mi przełamanie się by coś napisać. Uprzedzem, że to nie będą same przyjemne, pełne miłości opowiadania. Sama jeszcze nie wiem czy umieszczę tu tylko one - shot'y czy też jakąś historie. W każdym razie, zapraszam każdego fana LadyNoir czy Adrienette do zagłębienia się w świat mojej wyobraźni.

"Teraz, patrząc w jej piękne oczy i studiując jej wyraz twarzy, domyślił się, że jest lekko zawstydzona tą sytuacją, ale nie przeszkadza jej pozycja w jakiej się znajdują. Jedyne, czego nie mógł się domyślić, to fakt, że Marinette znała go lepiej niż sobie wyobrażał oraz to, że pała do niego coraz większymi uczuciami. To nie było dla niej korzystne, zapragnęła się z tego wyleczyć, ale również poczuć jego smak po raz kolejny. Złapała jego twarz swoimi drobnymi dłońmi i łagodnie wytarła pozostałości słonych łez. Przejechała po jego mokrych rzęsach by je lekko osuszyć, po czym posuwała się kciukiem po nosku, aż do jego ust. Jeździła palcem czule po jego wargach. Robiła to tak delikatnie, jakby bała się, że go spłoszy. Objęła mocniej jego twarz i spoglądała powoli, raz na jego oczy, a raz na usta. Chat zaczął się coraz bardziej nad nią pochylać, a ona nie sprawiała oporów. Gdy był już tak blisko, że stykali się nosami, szepnęła: -Pomogę Ci zapomnieć" #19 w Fanfiction!