Dilenirim..

ALLAH VAR GAM YOK...

Daha dün geceye kadar bana sarılıp, beni sevdiğini söyleyen sevgilimin kollarında uyurken şu anda gecenin bir köründe, sokağın ortasında, kıçımın altındaki yırtık bavulla kala kalmıştım. Ağlıyor ve kendimi özgür hissediyordum. Tamam, kesin içimde yatan bir mazoşist vardı benim. Ben içimdeki sesle tartışıp dururken, önümde duran arabadan gelen o gür ses, küçük dilimi yutmama sebep olmak üzereydi... ''Şişt! Güzelim bir saati kaç para? '' Lanet olsun işte şimdi sıçmıştım...

İKİNCİ BASKISIYLA RAFLARDA. Tüm masalları unutun... Büyük, kötü Ejderha belki de sandığınız gibi değildir. Belki de sadece yaralıdır ve Prenses belki de masallarda anlatılandan çok daha cesurdur. Ülkesindeki iç savaştan kaçan Zaina kadın ticareti yapan Rus mafyasının eline düşer. Burada başına gelen şeyler yüzünden tüm hayatı kararan Zaina bir de bu adamlar tarafından çok daha acımasız bir adam olarak bilinen Boryenka Nikolay Sokolov'a satılır. Nikolay, Zaina'yı zorla alıkoyarak kendi yanında tutar Zaina ise artık kaçacak cesareti kendinde bulamaz. Çünkü Zaina'nın nefreti başka bir duyguya dönüşmüş. Nikolay'ın ise içinde bir bilinmezlik uyanmıştır. "Bana iyi hissettiriyorsun küçüğüm... Sanki mutluluk mümkünmüş ve dünya yaşanmaya değermiş gibi.'' Nikolay'ın avuçlarının arasındaki bir kuştum sanki kalbim bir kuşun kalbi gibi hızlı hızlı çarpıyordu. * Nikolay bakışlarını gökyüzünden bana çevirdi ben hala yerdeydim ve o da üzerimdeydi. ''İlk gördüğün kar, bu yağan kar olsun mu?'' Yutkundum, kalbim seri atışlar yaparken tekleyerek durmasından korkuyordum. Başımı salladım. ''Olsun...'' Dudaklarını yaladı ve o dil hareketi beni hipnotize etti. ''İlk kar tanesi benimle birlikteyken düştüğüne göre bundan sonra göreceğin her kar tanesi sana beni hatırlatsın...''

3 Milyon okunmayla şimdi yeniden Wattpad'de. ....... Bu Demir yürekli Yusuf ile ürkek yürekli Erva'nın hikayesi. Demir annesi gittiğinden beri Yusuf yanını kaybetmişti. Öfke ve nefret sanki anne karnında kalbine yerleştirilmiş gibi her yanını kuşatmıştı. Kalbi intikam hırsıyla buz kesmişti. Soğuktu artık Demir. Annesi'nin oğlu değildi. Zaten onu yola getirecek, ona doğruyu gösterek anneyede sahip değildi. Şimdi eceline, annesine gidene kadar, onun rahat uyumasına yardım edecekti. Kararmış kalbi daha fazla ne kadar kararabilirdi? Onu bu hale insanlar getirmişti.... *************** Erva; Hayatı seccade ve kalemlerinin arasında gidip gelen tertemiz bir kır çiçeğiydi. Onun gözleri asla tam açılmaz, dünyayı pembe gözlüklerle görmezdi. (UMUT SERİSİ 1) Her ne kadar farkında olmasa da imtihanların en zorunu yaşıyordu. Sabır dolu kalbi hiç bir sıkıntıya isyan etmiyor, mütevazı başı asla hiddetle dikelmiyordu. Tek sırdaşı kağıtları, kalemleri ve kumaşlarıydı... Edep timsaliydi Erva. Bakan gözler ar eder, bir daha bakmaya yürek isterdi. Ama onun kendini kapattığı bir kafesi, prangalarla susturduğu umutları vardı. Umut zehirli bir yılandı. Sinsice yaklaşıp, en acı yerinden vuracaktı Erva'yı. Ama umudun panzehirini bulacaktı genç kız. O gece başına gelecekleri bilse iner miydi o bahçeye?Kurulur muydu her zaman ki salıncağına? Allah bilirdi... Ama Allah onun kaderini çizmişti, Erva'ya da ancak teslim olmak düşerdi. Yazım tarihi: Eylül 2014

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Ölüm! O nasıl bir boşluktu öyle? Ölümle yüz yüze gelmişti Stef. Şimdi iki seçenek vardı. Ya candı ya da canandı. Verdiği karar, canını seçerken cananını da kazandırdı. Ah... Kim derdi ki... Karanlıktaydı. Zifiri karanlık bir boşluktaydı. Ardından bir kuş kanat çırptı. Gülümsedi Stef, işte ışık oradaydı. Rabbini hissetmiş bir kalp, karanlıkta yanan bir ışığa tekabül eder. 🌷