"Bu dünyada en çok neyi istersen o senin imtinanındır." Küçük bir çocuk vardır ve ona herkes sorar ya "Beni ne kadar seviyosun" ve o da o masum yüreğiyle en güzel gülümsemesini gösterip tatlılık tabiri yetmeyecek bir manzaraya bürünürken o küçük bedeninde kollarını geriye atarken "bu kadar ! " diye çığlık atar ya işte ben seni o kadar seviyorum aşkım da o kadar masum, sevgimde o kadar gercek. Ama ben seni sessiz çıglıklar eşliğinde kaybettim...

"Tek suçum terk edilmekse kabul ediyorum. Suçluyum..." İnsan kaç kere terk edilebilir? Kaç kere hayal kırıklığı yaşayabilir? Hangi yürek dayanabilir ki... Dünü, bugünü, hayatı kitap olan bir insan daha ne kadar üzülebilir? "Kitaplarda yaşamak istiyorum. Bir gün daha, Bir kez daha üzülmeden kitaplarda yaşamak istiyorum. Ağlamak istemiyorum ben artık. Bir kez yüzüm gülsün istiyorum. Bir kez mutlu olayım. Çok değil bence. Dualarım bir kez kabul olsun istiyorum. Bir kez içten gülebileyim. Ve bir kez biri tarafından gerçek bir sevgiyle sarılmak istiyorum..." İlk yayımlanma tarihi ve saati: 15.11.2016/23.29 kapak tasarımı LuLuLuLuhanslips'e aittir

Yalnızlık soğuktur. Kendisine alışan kişiyi buzdan kanatlarının arasına alarak dış dünyadan korumaya çalışır. Ama bu kanatlar esir aldığı kişiyi dondurarak her gün biraz daha güçlü olmaya zorlar. Ve gün gelir her yalnızlık tehlikeye düşer. Kanatlarının altına aldığı kişiyi oradan çıkarmak için biri çıkar gelir. Güven en tehlikeli düşmanıdır yalnızlığın. Kişinin kalbi güvenle doldukça yalnızlığın kanatları biraz daha erir. Kanatların tamamen erimesi için son bir şey kalır. Sarılmak... Sarılınca karşıdakinin kalbi kalbine dokunur. Kalbin donan bütün kısımları erir ve o sonsuz soğuk o an kaybolur. Sıcak kollarıyla size sarılan kişi son buz kalıntılarını da yok eder. Her zaman iki seçenek vardır. Ya güvenli kanatlardan vazgeçip sarılmayı seçersin ya da o kanatların altından çıkmaz kendini yalnızlığa teslim edersin. Ben seçimimi birinci seçenekten yana kullanmıştım. Ama onun yalnızlığının kanatları zamanla duvara dönüşmüştü. Güven vermek veya sarılmak yetmeyecekti...

İki takımyıldızı. İki tanrıça ve bu yolculukta onlara eşlik edecek, kimliksiz bir adam... Biri adaleti, biri masumiyeti temsil eden ikili insanlığa düzen getirmeyi başarabilecek mi? "Iam redit et virgo, redeunt Saturnia regna." Astraea dönüyor, dönüyor eski Kronos'un krallığı. Zamanın sınırlarını yok sayan, sonsuz döngünün zincirlerini kıracak bir hikâye... Yaşam bir döngüdür. Tarih bir döngüdür. Peki, köklerimize dönmek için yapılması gereken şey nedir?

"Bir şey fark ettim de." dedi ve jelibon dolu kaseyi kendi önüne çekti. 'Ne fark ettin' demek istesemde gözlerim çektiği kase de takılı kalmıştı. Onlar benim jelibonlarımdı. "Sen ve ben." bunu demesiyle gözlerim jet hızında gözlerini buldu. "Ben ve sen mi?" kafasını salladı yavaşça. Dağınık saçlarını karıştırarak oturduğu yerden doğruldu. Bismillahirahmanirahim. İtiraf falan mı geliyordu acaba? Kaşığı eline alarak usulca muhallebiye batırdı. Ardından ayıcıklı jelibonlardan bir kaç tane alarak muhallebinin üzerine koydu. Gözlerini gözlerime dikti ve yarım ağız gülümsedi. "Belki de kader bizi jelibonla muhallebi de bir araya getirmiştir?" bir şey söylememe izin vermeden bir eliyle çenemden tutup ağzımı açtı ve kaşığı ağzıma soktu. Geriye çekilerek kaşığı masaya bıraktı ve tatlı tatlı gülümsedi. İç çektim ve ağzımdakilerini çiğnemeye başladım. Bana bakarak daha çok gülümsedi. Galiba ölmemi istiyordu bunun başka bir açıklaması yoktu. ✵ •Not:Absürt olaylar, küfür ve fazlasıyla argo içermektedir! •Dikkat bağımlılık yapma tehlikesi vardır! Yan karakterlere aşık olabilirsiniz! Okudukça bende böyle aşk, bende böyle arkadaşlar, bende böyle abi istiyorum diye bilirsiniz! •Bu komik, tatlı romantik komedi, bol heyecan, bol kahkaha, aşırı derecede tatlılık ve yemek içermektedir! Bu macerayı merak ediyorsanız sizi bekliyor olacağız. •Kapak için teşekkürler @Denizimsi_kapak. •En yüksek derece mizah in 1 teşekkürler. •Tüm hakları saklıdır. En ufak bir yeri dahi çalınırsa tarafımca yasal işlem başlatılacaktır! •Jelibonlu Muhallebim adlı ilk ve tek hikayedir! •BT:30.04.16• •BT:7.02.20• ✵

Bütün Beşiktaş lılar ve Beşiktaş a sempati duyanlar okusun. :)

(Sana Anne Diyebilir miyim ve Bana Anne Diyebilirsin adlı romanlar tek çalışmada toplanmıştır.) DİKKAT! Bağımlılık yapabilir. Deneyimli/Deneyimsiz Anne Aranıyor. *25-30 Yaşları arasında bayan *Babamızın karısı olacak *Çok çocuk seven *Masal bilen *İletişim becerisi yüksek *Ev ekonomisi konusunda bilgili *Düzenli, hızlı, enerjik *Organizasyon yeteneğine sahip *Diksiyonu düzgün *Prezantabl *Tercihen güzel yemek yapan ve sesi güzel olan anne aranmaktadır. İlgilenenlerin resimli özgeçmişlerini aşağıdaki mail adresine göndermeleri rica olunur. Tüm sosyal haklar mevcuttur (SGK+Yol+Yemek+İkramiye). Not: Resimsiz özgeçmişler dikkate alınmayacaktır. Toprak Ailesi Ayrıntılı bilgi için: 0353 3300000 - Mert TOPRAK E-mail: anneariyoruz@gmail.com Bu bir aile komedisidir. Ama şu yeşilçam filmlerinde ki aileler gibi sıcak ve içten olanlardan... Hani baba Münir Özkul, anne Adile Naşit'tir ya. Ha! İşte o aile komedilerinden. Güle güle okuyun...

Öleceğiniz günü öğrenseniz ne yapardınız? Ne kadar gününüz kaldığını ,kalbinizin kaç kere daha atabileceğini ortalama alacağınız nefes sayısını... Ben öğrenmiştim kaç günüm kaldığını Kaç nefesim olduğunu Şimdi geriye kalan tek şey elimdeki kalp kırıklarımdı...

Parlayanların buluşma noktası Facebook grubumuz: Gamze Aydeniz Hikayeleri Instagram hesaplarımız: @gamzeaydenizz @aydenizdongusuu @curetkar_yakut Bir şeyler olduğu kesindi... Bıçak gibi keskin, aynadaki yansımalar kadar bencil, nefesle aynı doğrultuda olmazsa olmaz bir şeydi. Görmezden gelmeyi denedi genç kız. Görmedi, duymadı, bilmedi... Bir süre sonra aslında olayların tam ortasında olduğunu fark etti. Nefes alamadı, boğuldu. Dedesi Çağdaş Bey, anneannesi Nigar Hanım, dostu Meral ve Uras... Bilinmeyenlerle boğuşurken kaybedeceklerinin farkındaydı. Aydeniz kabullenmişti bunu artık. Ne kadar kaçmaya çalışırsa çalışsın muhakkak yakalanacaktı. En iyisi hayatında şiddetli depremlere neden olan sırları öğrenmeye çalışmaktı. Aşkı, ailesi, zamanı ve değer verdiği herkes... Tanıdığı herkes bir şekilde genç kızın koluna yapışıyorlardı. Herkesin bu döngüde bir yeri vardı. Bu döngünün bir de adı vardı. Aydeniz Döngüsü... Ay ve denizin birleşip, parladığı yerde doğan bir aşk hikayesi.

''Bu kulübenin adını Yalnız Kalpler Kulübü koymuştum. Sadece benim içindi ve benim de gayet yalnız bir kalbim vardı.'' ××× ''Tekrar ve son kez teşekkür ederim.'' ''Rica ederim, her zaman.'' Çapkınlığından mı yoksa gerçekten tavrı bu olduğundan mı böyle bir şey söylemişti, anlamamıştım. Tam arkamı dönüp denize girecekken seslendi. ''Hey, kolyen bende mi kalsın?'' Bunu ukalaca söylememişti, sanki ciddi bir soru soruyor gibiydi. Tekrar ona döndüm. ''Alabilirim, teşekkürler.'' dedim. ''Hani son kez teşekkür ediyordun?'' ''Pekâlâ, geri aldım.'' ''Ukalalık etmek istememiştim, ben Arden.'' ''Eva.'' ××× Açtığımda gördüğüm şey sadece hiçti. Bomboş bir kutuydu. Kutunun içini Arden'e gösterdiğimde dikkatle inceledi. Sanki bir şey fark etmiş gibi elimden aldığında merakla onu izledim. Kutunun dibindeki karton parçasını kaldırdığında ufak sarı bir not kâğıdı bulmuştuk. ''Kalbin de bu kutu kadar boş, Ama içinde ne gizlediğini bir tek ben bulabilirim.'' ××× Yayınlanma tarihi: 23.07.2016