"Ne ölüm ne kalım, ama yine de acıtıyor."

Dedim: Siz sevgili oldunuz? Dedi: Yok, biz birbirimize belamızı sürmüşüz..

hangi daldan koparmışlar seni bilmiyorum ama yaprakların penceremin kenarında duruyor, rüzgar uçurmasın diye içeri mi alayım yoksa elimdeki kibritle tutuşturayım mı seni

Hun for Nini Biliyorum sen de üzüldün ama ben bittim artık, mahvoldum. Beni sen mahvettin demiyorum ama mahvoldum. "Dayanabileceğimizi sandığımızdan çok daha fazlasına dayanabiliyoruz." demişti Frida, ben artık dayanamıyorum Jongin, senin için bile olsa dayanamıyorum...

Oh Sehun'un iki eli de kanlıydı. Biri doktor olduğu için, öteki katil olduğu için. Peki ya Kim Jongin, iki elini birden tutacak mıydı?

Kyungsoo, 50 doların üzerindeki her şeyi özel tasarım olarak görüyordu. Yeni iş yerindeki kimse onunla aynı fikirde değildi. Özellikle aynı anda hem mükemmelliğin somut örneği hem de şeytanın ta kendisi olabilen patronu. Yazar: jongnugget Çeviren: Stereojoy Hikaye, "The Devil Wears Prada" filminden esinlenerek yazılmıştır fakat olay örgüsü farklıdır.

Felaketin ilk habercisi metrelerce öteden gelen patlama sesleriydi. Sonra ise yoğun sis ve kum fırtınası... Herkes başlarına gelecek şeyi çok önceden tahmin etmiş gibi çadırlarından çıkmış, kurak araziyi yararak geçen tankları, büyük ve korkunç zırhlı araçları bekliyordu. Ne olursa olsun hiçbirinin gözlerindeki kararlılık değişmeyecekti, sonuna kadar onurluca dayanmışlardı ve şimdi sonlarına boyun eğiyorlardı. Kaybedek bir şeyleri olmadığı için kaçmışlardı ve şimdi kazanmaya çalıştıkları özgünlüğün sonuna gelmişlerdi. Birazdan yanlarında ki insanlar umutsuzca onlara yeni yurt olmuş topraklara serilecekti ve geri dönüşü yoktu. Araçların çıkardığı sesler kulak tırmacalarcasına artarken bir kaçı belki de ağlamaya başlamıştı. Bazıları ise sonun gelmesini korkuyla bekliyordu. "Bunca zamandır birlikte mücadele ettik!" İsyan çıkartıp karargahtan kaçmalarına öncülük etmiş liderleri bir kaç adım çıkarak diğerlerinin önüne geçti. "Onurumuzla öleceğiz." Tankların attığı bombalar çadırlardan kurulmuş onurlu kenti vurmaya başlarken az önceki derin sessizlik yerini çığlıklara bırakmıştı. Durgunluk, koşup kaçmaya başlayan insanlarla bozulmuştu. Zırhlı araçlardan çıkan ırk koruyucuları, korkuyla kaçan koloni halkını hedef alarak katliamına başlarken komvoyun en sonundaki lüks araç yaklaşarak katliamın ortasında durdu. Arabanın içindeki katliam komutanı, dünyanın en güzel sahnesini izlemek üzere arabadan çıktı. Burnuna dolan kan ve patlayıcı madde kokusunu içine çekerken yüzündeki gülümsemeye engel olamamıştı. Sondu bu. Son koloniydi. Amaçlarına ulaşmak için geride kalan tek koloni. İnsan hayatının sonu, insan ırkının katliamı... Elinde sıkıca tuttuğu telsizi dudaklarına götürdü. "Son koloni an itibariyle düşmüştür."

Park Chanyeol, Kore'nin gelmiş geçmiş en iyi Cinayet Masası Komiseriydi. Byun Baekhyun ise Park Chanyeol'e aşıktı.

Baekhyun birkaç bitki türü keşfetmek istiyordu, yeni bir dünya değil.

''Havai Fişekler'' sol ellerinin serçe parmağında yeşil ojeyle gezen yıkıkların grubuydu. Bu one-shot @ficstation için yazılmıştır.