E di Isabella, apo jo? SYT E TU JAN DROGA IME!- i tha Sebastina teksa e puthi ne ball. -E di Sebastian, apo jo? SYT E TU JAN DROGA IME!- i tha dhe i la nje puthje te leht ne qaf. S:19.Feb.2017?? F:29.July.2017

Dy telefona... Mijera telefonata... Nje numer i parregjistruar... Dhe asnjehere sinqerisht "te dua"... ~~~ (eshte shkruar kur kam qen ne klase te tete-nente, por gjithsesi give it a try if u have nothing more interesting to do)

*Histori e shkurter* Mund te jete pak e rende dhe ndryshe. Read at your own risk!

Ai qendrote kokelarte ashtu sic qendron nje luftetar ne fushen e betejes.Por fusha jone nuk ishte e tille.Ishte nje fushe e nxehte,perveluese,shkatrrimtare dhe kafshuese. Ai leshoi nje pasthirrme te rende dhe sensituese.U afrua me teper dhe ju drejtua qafes.Ajri i ngrohte pushtoi cdo cep te saj dhe i gjithe parfumi fluturoi ne hundet e tij. Buzet preken ne menyre siperfaqesore qafen dhe rrjedhimisht filluan te leviznin ngadale dhe lehte duke shijuar cdo cep te pasurise femerore. Trupi mu drrodh si te kerkonte te zhytej me thelle ne ate pusete te nxehte.Buzet e tij preken veshin dhe me shume mundim thane: -Avro mangiare ate e il tuo odore.. -Heh..-ishte pasthirrma e paket me te cilen mund te shprehja kenaqesine qe mora nga ajo fjali.

Ata ishin si nje planet, ne te cilin nuk kishte jete pa njerin apo tjetrin. Ishin gjysma e njeri-tjetrit. Dy shpirtra binjake te vuajtur ne te shkuaren e te destinuar per te jetuar bashke te ardhmen...

A wattpad featured story! Highest ranking: #1 in CHICKLIT 'Sjellja e tij indiferente e bëri Enxhin të pyeste veten a e kishte kuptuar vallë që ajo ishte aty. Po vazhdonte të shikonte dosjen, sikur në dhomë të mos ndodhej askush. Manuel. Manuel. E ripërsëriti disa herë emrin e tij ne kokë. Manuel. Bëri edhe disa hapa përpara dhe kroi lehtë fytin. -Përshëndetje, jam këtu për...- filloi të flasi me zë të ulët, edhe pse ai e dinte këtë gjë më së miri. -E di përse je këtu,- e ndërpreu menjëherë me zërin më të thellë dhe më autoritar që kishte dëgjuar ndonjëherë.' Jeta nuk ka qenë shumë bujare me Enxhin. E mbetur pa prindër dhe me një motër të vogël për të cilën të kujdeset, ajo nuk i ka lënë asgjë në dorë fatit. Por pikërisht kur mendoi se gjërat nuk mund të komplikoheshin më tepër, ishte rastësia që e vuri përpara Manuelit, shefit të ri kokëforte, për ndryshe, versionit njerëzor të një migrene. Përse fati vendos përballë njëri tjetrit një femër së cilës i është dashur të luftojë gjithmonë për atë që meriton, me një mashkull që në dukje ka gjithçka? Një histori ku kryqëzohen dy realitete të ndryshme, por dy shpirtra të njejtë. Një roman me pasione, premtime të thyera, fletë të bardha zyre, të shkuara të errëta dhe një dashuri të fortë.

Bazuar ne ngjarje te verteta. Ania,një 17-vjeçare e kompletuar. Nxënëse shumë e mirë,instruktore baleti dhe nje femer me pamje dhe edukate perfekte. Leo,nje 24-vjeçar i kompletuar nga ana profesionale. Arkitekt i cili ka biznesin e tij,me nje pamje fizike mahnitese,por me sjelljen e nje adoleshenti qe ka "harruar" te rritet. Çfare do te ndodhi kur ata te takohen????

#08.03.2017 Ajo mund te jete gjithçka perveçse e embel dhe e brishte. Me nje milion arsye per t'ju arratisur botes, ne kerkim te ajrit, te lirise, te paqes se munguar nder vite. Edhe atehere kur mendon se i ka arritur synimet e saj, jeta e godet serish, me nje intesitet shume here me te forte se me pare... ose, ndoshta me te njejtin intesitet, por ajo nuk eshte me si dikur... e forte per te perballuar gjithçka. Ai... i harruar ne nje bote qe nuk i perket. I fiksuar ne te qenit "i pari" ne gjithçka. Kur ata do te perplasen, shume mure te ngritura rreth qenieve te tyre do te shkaterrohen. Sepse ata sebashku jane nje uragan i vertete qe shkaterrojne gjithçka çfare gjejn para, por jo aq te zot sa per te shpetuar veten nga "uragani i tyre" ...Te qenit i pari eshte vetem kenaqesi qe shijohet ne nje çast shume te shkurter. Te qenit i fundit ka me shume vlere, sepse shijon shume gjate... aq sa te thithesh grimcat e fundit te oksigjenit...