Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisi...
"Bana bir şey olmasına izin verir misin?" Adam sinirle: "ASLA" dedi. "Peki beni kurtarabilecek misin bu karanlıktan?" "Ben senin ışığın olacağım sevgilim.Seni o karanlıktan kurtaracak ışığın." Kız hiç olmadığı kadar mutlu olarak adamın boynuna sarılır. Beni karanlıktan kurtaracak bu adamı bırakmaya hiç niyetim yok...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
Bir kan nasıl siyah olabilirdi ki? Herkesin de bildiği gibi kan kırmızı olurdu. Siyah değil! Bu nasıl oluyordu? Ve bu işaret de neyin nesiydi? Hiçbir şeyden habersiz 5 güzel kız ve 5 yakışıklı erkek.Ve bir hain. Olacakları bilmedikleri için eğlenme amaçlı saklambaç oynamaya karar verirler. Ama eğlenmek için oynadık...
