Ve bazen cümlelere hükmeden dudakları,Öyle susuyordu ki,ağlamamak elde değildi.. Bizim hikayemiz yaşamak istercesine sürerken Bir an kendimizi ölümü beklerken bulduk Fütursuzca ayağımızın altından kayıp giden hayata küfredercesine dik durmaya çalıştık.. Kimi zaman başardık bunu,fakat genelde kendimizi yerde bulduk.. Çaresiz ağlayışların içinde, Anlamsız kelimeler yuvasında yaşıyorduk öylesine... Bıkmıştık,dayanacak ne bir duvarımız vardı Ne de düştüğümüz yerden bizi kaldıracak bir el.. Yoktu,Bu anlam veremediğim bir yaşam.. Sonsuzluktu bunun adı Hiç olmaktı bunun adı Öyle miydik gerçekten,bir hiç miydik Bu mına koyduğum dünyasında bir yer kaplamıyor muyduk!! Bilmiyordum!!