UYARI: Hikayeyi okurken sakın henüz okumadığınız bölümlere bakmayın. Gizem/Gerilim olduğu için spoiler yiyebilirsiniz! Yetenekli olmak. Her defasında imrenilen bir olgu. Başınıza bela açacağını asla düşünmezsiniz; Öyledir ki yetenekli insan belaya rastlamaz. Aksine bunun bir deli saçması olduğunu düşünürsünüz. Ama bir kez daha düşünün. Zira genç bir kız olan Maya'ya göre hiç de öyle değil. Hele ki kızımız doğuştan telekinezi yapabiliyorsa, kendisini belanın, bildiğimiz belanın içinde bulması kaçınılmaz olacaktır. Düşmanı yakaladığını zannettiğin anda çember daha da genişler. *Her bölümde gizemin dozu artarken, entrikalar doruklara ulaşacak.*

Yaşamak nefes almaktan ibaret olsaydı, Aldığımız nefesi geri vermezdik! Yazmak. Nefes almak benim için. Aldığın nefesten kimse haberdar değilse nefes almaktan vazgeçermisin? Bilerek ölüme terkedermisin kelimelerini? Henüz söyleyeceklerim var benim. Yazacak çok şeyim... Boşaltamadım daha eskimiş, pörsümüş buruşuk kalbimi. Sanırım boşalacak gibi durmuyor! Daha çok yer kaplayacak , beyaz sayfalarımda kara lekeler halinde.. Söylesene dinleyecek kimsen yoksa yada anlayacak kimsen yıldızlarla konuşmaz mıydın sende? ya da oyuncaklarla? Beyaz sayfalara acımadan akıttım tüm zehrimi, pan zehiri ile beraber çünkü yıldızsız geceler gördüm ben, oyuncaksız evler.! Kelimelerle arkadaş oldum çoğu zaman. Saklanbaç oynadık bazen ben içimde kaybolurdum o belli belirsiz tasvirlerle buluverirdi beni. Ben dizlerime kapanmış kendi içimdeki bataklıklarda bocalarken o yardım etmezdi!. Yalnızca anlattı beni, karanlık rutubetli dünyalarımı anlattı.! Anlattıkça nefes aldım ben anladımki rutubetli dünyalarım bana tek nefeslik yer bırakmamış. Ve kelimeler;her döktüğümde nefes alırım. ben dünyaları terkedemiyorum. Bırakıyorum onlar beni terk ediyorlar ve her terk edilişte daha çok yer buluyorum yaşamak adına nefes almaya... Belki bir gün ben de sığarım dünyaya. Taşmaktan korkuyorum ama, taşıp insanlara bulaşmaya..