Geçmiş, gelecek ve şimdi arasında bir yolculuk. Bir sevdanın oluşum, tutunma, ayrılma ve yeniden kavuşma serüveni... Alp, Yeşim ve Metin. Bir zaman sonra birbirinden ayrı düşmüş üç çocukluk arkadaşı. Aynı zamanda bir aşk üçgeni. Geçmişte atılan bir kazık ve sonrasında bozulan bir arkadaşlık. Alp, diğer iki oyun arkadaşından sonsuza dek koptuğunu zannettiğinde onları yeniden bulur. Fakat okulda dikkat çekmeyen bir tip olan Alp'in incinen gururu, onlarla konuşmasına ve kendini hatırlatmasına izin vermemektedir. Diğerleri ise yıllar içinde değişen bu çocuğun kim olduğundan bihaberdir. Üstelik geçmişteki aşk üçgeni bir kazanana sahiptir. Bir insanın hayatına girmesi ile Alp, daha önce hiç olmadığı kadar çevresi tarafından sevilecek ve fark edilecektir. Ve işte o saatten sonra Alp ve arkadaşları için daha önce eşi benzerine rastlanmamış bir sınav başlayacaktır. Hikayenin bir diğer önemli hattı ise Alp ve Yeşim'in arkadaşları. Onlar çocukluk arkadaşları değiller. Peki öyleyse onların bu hikayedeki yerleri ne? Daha da önemlisi Aylin, bu karakterler arasında neden önemli? Alp, Yeşim ve Metin'e lise yıllarından başlayan ve beş yıl sonrasına taşan, aşk ve arkadaşlık ilişkilerinin sınanacağı, ömür boyu unutamayacakları bu tecrübede siz de eşlik etmek ister misiniz?

Annem ve ben deniz halkındandık. Annem yasak olduğu halde gönlünü bir insana kaptırmıştı ve bunun sonucunda ben doğmuştum. Ancak yıllar önce kutsallar ve insanlar arasında yapılan anlaşmanın ihlali nedeniyle diğer halklar olan gökyüzü halkı, orman halkı ve ateş halkı; deniz halkının soyunu kurutmak istiyorlardı. Bunu başarmışlardı da. Annemin bana son söylediği şey; benim varlığımdan bile habersiz olan insan babamı bulmamdı. Peki ben kim miyim? Ben deniz halkından kalan son kişi Tureng'im ve şu anda okulda herkese insan olduğuma inandırıp, ateş halkından bir salakla ömür boyu ortak olmak zorundayım. Aah bu benim başıma gelen en kötü şeylerden biri... Başıma gelen diğer şeyleri mi merak ediyorsunuz? O zaman size iyi okumalar...

Meltem ve Boran'ın Hikayesi Tamamlandı

"Aslında kalbimi attıranın Ilgın olduğunu düşünüyordum" "Artık atmıyor" dedim başımı gene tavana dikerek. "Sana bakınca değişiyor" diye bir anda üzerimde belirince şaşkınca ona baktım. "Bir deneme yapmak istiyorum" dedi ben robot gibi duruyordum tabi. Şaşkınlığım tavan yapmıştı. Yaklaştı yaklaştı Dudakları dudaklarıma değdiği anda şimşek çarpmış gibi geri çekildi. Nefesimi zor alıyordum hava yetmiyordu. "Devam etmek istiyorum" dedi gene yaklaştı yaklaştı. "Yağız" demeden dudakları dudaklarımı buldu. Benim aklımdakiler sanki onun aklına gidiyor gibiydi. Yavaşça nazikçe öperken. Ben altında öylece duruyordum. Öptükçe anıları tazeleniyor gibiydi... Geri çekilince derin bir nefes aldım. "Hatırladım seni" dedi elimi aldı kalbine koydu. "Atıyor" dedi tekrardan doğrulup bir anda sarılınca O da bana sarıldı.

♠️Epsilon Yayınları ile raflarda yerini alacak. ♠️ /Tüm hakları Epsilon Yayınları'a devredilmiştir. İsim, konu çalıntısında yasal işlem başlatılacaktır. / Dudakları dudaklarıma değerken ikimizinde gözleri hafif aralıktı. Ben pes edip gözlerimi kapattığım zaman hayatımdaki en tehlikeli şeyi yaptım. Hissettim. Araladığım dudaklarımı ele geçirdi , ellerini yavaşça bedenime sararken beni daha çok kendine çekti. Etrafımızda sadece saatin 'tik tak' sesleri ve heyecandan atan kalbimin sesi vardı. Titreyen ellerini ve dudaklarını benden çekince hafif yaşlı olan gözlerini yavaşça açtı ve beni kavuran o kelimeleri söyledi... "Seni öyle seveceğim ki kadın; Kalbimde ki mührü sana bahşeden melekler bile kıskanacak... " // " Bir karanfil gibi solma sevgilim." ♣Yazılma Tarihi : 21 Mayıs 2015♣ ♣Bitiş Tarihi : 09 Ağustos 2015 ♣ Not: Evet kapağımız bu ❤️

#Wattys2016 Koleksiyoncu Edisyonu Kazananlarından birisiyiz! Hiçbir şey tesadüf olmadığı gibi bundan sonra yaşayacaklarıda tesadüf değildi. İzmir onun dönüm noktasıydı. Aşkını, sevdasını, kaybettiklerini bulduğu şehirdi. Hayatı asıl bundan sonra başlıyordu ve o kendi hayat hikâyesine yön veriyordu... Kendi elleriyle yazıyordu hikâyesini ve mutluluğa doğru adım adım ilerliyordu. Mutluluk çok yakındı... Bir yanda konservatuar okuyan iki genç ve güzel kız diğer yanda bir çete! Bay Sapık? Kırmızı Sütyenli? Tüm Hakları Poyraz'ın kumarhanesinde, Bukrenin ise kırmızı sütyeninde saklıdır.

Öyküyü kendine çekerek saçlarını kokluyor ve saçlarının arasına minik. buseler bırakıyordu bir adım gerileyerek göz yaşlarını sildi ve üvey kardeşin yanağına minik bir öpücük k kondurdu .

"Hilal?" Kafam egik bir sekilde karsisinda öylece dururken öylesine gucsuzdum ki. Birinin bana guc vermesine ihtiyacim vardi. Ve nedense icimden bir ses onda guven bulacagimi, acimi azaltacagini söyluyordu. Kisa surede alismistim ona. Onun kollarinda aglamaya. "Hilal bana bak. Iyi misin sen?" Onun karsisinda acim kendini daha fazla gösterirken nasil iyi olabilirdim ki? Ona iyi olmadigimi söylemek istedim. Disaridan nasil görundugumu bilmiyordum. Buyuk bir ihtimal yikilmis bir görunum sergiliyordum ama nasil görundugum umurumda degildi.Tek istedigim onun o sicak kollarinda rahatlayabilmekti. "Vural..." Daha fazla konusamadim. Sesim kisilmis, bogazim agrimisti aglamaktan. Zaten catallasan sesim de agladigimi fazlasiyla belli ediyordu. Uzun birkac adimiyla bana yaklastiginda tam önumde durarak parmaklarini ceneme yerlestirip kafami kaldirdi. Her ne kadar kafami kaldirmak istemesem de israrla yuzune bakmami saglamis ve kaslarini catmisti. Daha fazla aglamamak icin dudaklarimi kemirirken kaslarini mumkunmus gibi daha fazla catmis ve cenemi kavradigi parmaklarini cekerek yuzumu avuclari arasinda almisti. Havanin esiyor olusu usutmustu beni. Bu saate kadar disaridaydim ve uzerimde ceketim de yoktu. Haliyle tuylerim bile diken diken olmustu. "Ne oldu? Neden agladin? Ve bu saate kadar neredeydin?" Evet... Saat kac bilmiyordum ama havanin kararisindan gec oldugunu anlayabiliyordum. Sefkat dolu cikan sesi ile gözumle adeta savas halinde olan gözyaslarimin bir damlasini usulca akitmistim. Artik dayanacak gucum kalmamisti. Onun varligini gercekten hissedip guc bulmaya ihtiyacim vardi... "Mezarliktaydim." Adeta fisilti halinde cikan sesim ile kafami tekrar egdigimde bir sure bekleyerek derin bir nefes almis, sonrasindaysa beni yavasca kendisine cekerek sarilmisti. Bir eli sirtimi rahatlatmak istercesine oksarken digeri ise saclarimi oksuyordu. Saclarimin arasina ufak bir öpucuk kondurdugunda elimi beline yerlestirdim. Bu yaptigi beni herzaman rahatlatiyordu...

Gökyüzünün güneşe olan sevdası gibidir aşk. İkisi de tek başlarına anlamsız, boştur. İkisi beraber olunca ne de güzel görünür gökyüzü, nasıl da parlar. Şafak vakti gibidir Aşkın doğuşu. Işıklarını yeni yeni yollmaya başlar kalbine. Bilirsin artık geleceğini. Herşeyin daha güzel olacağını. Çünkü daha doğar doğmaz hissettiriri ısısını gökyüzüne. Biliriz artık gökyüzünün renkleneceğini güneş doğmaya başladığında. Hayatta belki de en güzel şeylerden biridir bu yüzden güneşin doğuşunu seyretmek. Kim sevmezki giderek güzelleşen bir şeyi izlemeyi? Artık güneş tamamen doğduğunda, gökyüzü parlamaya başlar sanki sevincini belirtmek için. Güneşin göz yakan işikları gökyüzünü öyle güzel renklendir, öyle güzel parlatırki, hayran kalmamak elde değildir. Kuşların cıvıltısı yankılanır kulaklarınızda. Dışarıda o kadar güzel bir manzara vardır ki artık, dışarı çıkacak yer ararsınız. Aşk da ışıklarını kalbinize yollamaya başladığınında artık daha huzurlu, daha mutlu olduğunuzu fark etmez misiniz zaten?

Çok zaman onun yanında, diken değil de gül olmak geliyordu içimden.