Bardzo poruszająca historia o trudnych trudach wychowania dzieci przez bardzo złych złych ludzi. Historia pisana na poważnie. Tylko sarkazmiści zrozumieją humor opowiadania. Nie spinaj dupy jak nie jesteś za związkiem Snejpusia i Voldzia. W sumie autorki też nie są za, ale mają beke pisząc takie cudo.

"Jakby ktoś wrzucał młodą dziewczynę o białych włosach do jakiegoś jeziora. Stali wszyscy na drewnianym moście. Dziewczyna miała na stopach cement. Zaschnięty. Było go sporo. Łzy powoli jej zlatywały po policzkach. W końcu jakaś zamazana postać wepchała ją do wody. Opadła na samo dno. Nic nie robiła. Stała tak spokojnie.. Czas leciał..przez duże ciśnienie wody jej twarz zaczęła się deformować. Jakby wciągała skórę do środka. Teraz miała kościstą twarz. Nagle ktoś płynął w jej stronę. W dół i w dół. Młody mężczyzna w garniturze o jasnych włosach. Płakał. Bardziej niż ona. Próbował ją wyciągnąć na powietrze. Jednak ona nie chciała. Wiedziała, że i tak zostanie na dnie. Nic jej już nie uratuje. Odepchnęła go od siebie. On z resztkami powietrza w płucach wypłynął na powietrze. Ktoś go pociągnął za sobą oddalając się z tłumem od jeziora..."