"Hiçbir yenilgi böylesine görkemli, hiçbir zafer böylesine acınası olmamıştır!"

Çocukluk aşkı, yaz aşkı, imkansız aşk... Alize, Poyraz'a aşık mı, hayran mı? Yoluna çıkabilecek mi? Kendisini gösterebilecek, ilgi çekebilecek mi? Yoksa çocuksu aşk, anılarında mı kalacak? Alize, aşk ile harmanlanmış bir maceraya hazır mı? Katili ararken, aşkı bulabilecek mi? Ya Poyraz? Hayatındaki kötüleri fark edebilecek mi? Bunu araştırırken Alize'ye mi yoksa bir başkasına mı güvenecek?

Fantastik içinde #7 (19.12.2017) Bir gezegen hayal edin. Renklerin hüküm sürdüğü, liderlerinin beyaz olduğu ve neredeyse her şeyin mükemmel olduğu. Ve bir gün Tüm bu mükemmelliğin yok olduğunu... Peki sebep neydi? Gezegene davetsiz gelen yabancılar, aniden ortaya çıkan yaratıklar ya da sadece beyazın gözden kaçırdığı bir kaç ufak detay... Sonuç... Yok olan bir gezegen... Beyazın yaptığı bir seçim... Hiç bir şeyden haberi olmayan bir başka gezegenin kaosa sürüklenmesi... #Kurgusu tamamen bana aittir. Kapak Tasarımı: @Leticiamodi DoW Kurgu Savaşları: Fantastik kategori #1

Zemheri yüreğim der ki ; Kardelen çiçeği kadar cesaretin yoksa , sakın aşık olma! { ☆ } "Bu yanlış. " Dedi kadın. Sözleri hakikati apaçık gözler önüne sererken , bedeni yüreğinin kanatlanmasına çoktan izin vermişti oysaki. "Biz de zaten bir günahkarız güzelim. Yanlış olan şeyi yapmak doğamızda var. " Genç adamın da bedeninin altında titreyen ve ona yalvaran açık kahve gözlerle bakan kadından farkı yoktu. Dönüşü olmayan bir yola girdiğinin ise o pürüzsüz tene değdiği anda farkına varmıştı. Her zaman sert sözler çıkan ve karşısındaki insana acımasızca dile dökülen kelimelerle gücünü gösteren dudaklar , bu defa körpe bedenin üzerinde ustaca gezindi. O anda anladı kadın. Bu adama her zaman yenilmeye mahkumdu. { ☆ } Hayat süprizlerle doludur. Bir doğa olayının hayatlarının akışını değiştireceğine kim inanır ki? Onların hayatları karlı bir yolculuk ile kesiştiğinde ikisi de başına geleceklerden habersizdi. Taki aralarındaki muhteşem çekim onları içinden çıkamayacakları bir duruma sokana kadar. 13/10/2017

"Annem... Annem defalarca yalvarmıştı." dediği sırada sanki o güne gitmişcesine gözleri dalmıştı. Anımsadığı hatıralar canını öylesine yakıyordu ki. Öfke ve nefret dolu bakışlarını tekrar ayakta duran genç adama yönelterek konuştu. "KONUŞ DEDİM SANA! KONUŞ! NEDEN YAPTIN! NEDEN AÇTIN O KAPIYI! NEDEN ÖLDÜRDÜN TÜM AİLEMİ! NEDEN KENDİNDE GEBERMEDİN O GÜN!" dedi adeta haykırarak. Kendisine ısrarla cevap vermeyen adama daha da yaklaştı. "Seni ellerimle öldüreceğim. Sen o gün hiç kimseye acımadın. Ben de... Ben de sana acımayacağım! " Yerden doğrularak zorlukla kalkmaya çalıştı. Gözleri genç adamın belindeki silaha odaklanmıştı. Yiğit ne yapmaya çalıştığını anlamış olsa da engel olmadı. Belinden hızla çekilen silah şimdi genç kadının narin parmakları arasındaydı. Elleri titriyordu korkudan mı yoksa adama olan öfkesinden mi bilmiyordu. Nemli gözleri grimsi gözlerle buluştuğunda elindeki silahı yavaşça doğrulttu. Namlu şimdi tam Yiğit' i hedef almıştı. Eğer isteseydi o silahı elinden alabilirdi ama istemedi. Hayatını mahvetmekle kalmayıp daha da beter bir hale getirmişti. İçindeki nefret bir nebze olsa soğuyacaksa onu durdurmayacaktı. "Bana iki can borcun var! Bana tam tamına iki can borcun var! Birini kızımıza sayıyorum diğerini ise sen ödeyeceksin!" dedi ve tetiğe bastı. Küçük bir çocukken yapılan tek bir hata peşine milyonlarca pişmanlığı takıp adım adım geliyordu, genç adamın üzerine. DEMREN- Okun ucuna geçirilen sivri demir parçası. Hiç olmadığı kadar hızlıydı. Yayından çıktığı an saplanacağı bedenin hayatını değiştireceğinden habersizdi belki de.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

30.05.2018 #1 Ağlıyordu kadın..Aylar geçse de dinmemişti acısı,sönmemişti yürek yangını..Dilsizdi kadının acıları.Kimselere diyememişti derdini,yaktığı ağıtlar kendi canını yakmaktan başka bir şeye yaramamıştı. Hiç haketmedigi halde kanatları kırılmıştı.. Kendini Fıratın buz gibi sularına bırakırken düşündüğü tek şey buydu kadının.Ölümden başka çaresi kalmamıştı.Tek suçu sevmek olan bu kadın zaten yaşarken ölmüştü..Ölüm onun tek çaresiydi..Yaşayamazdı bu utançla..İnsanların başka gözlerle bakmasını kaldıramazdı yüreği..Kendinden ve karnındaki bebeğinden çoktan vazgeçmişti bile..Tıpkı nefes almaktan vazgeçtiği gibi . Derin bir nefes aldı ve zayıf kollarını karnına doladı kadın. Özürdiledi taşıdığı candan..Hem babası adına,hemde yaptığı korkaklık adına. Sonra o adam geldi aklına,sevdiği nişanlısı olan adam ..Hiç acımadan tecavüz edip canından can alan,canlı canlı bir metre çukurun altına gömüp,kapanmayacak kadar derin yaralar bırakan o adam . Peki kim di bu kadın ? O Amed'in kara topraklarında susuz kalmış,hayatın tüm acımasızlıkları tokat misali bir bir yüzüne çarpan,gece karası saçları ile sevdiği adama cehennemi yaşatan, geçtiği her yeri simsiyah gözleri ile yakan ve bir hiç uğruna diri diri toprağa gömülen Dila Ateşoğluy'du..

"Ah, saçları; ölümü üzerine giyinip boğazıma sarılan saçları." Tenlerinde ateşten bir mızrak, ruhlarda yanığın asil dumanı. Alınan her solukta, almaya yemin içilen canlar vâr oldu, canlar ceset oldu. Her ceset, kanlı parmaklarla açılan mezara idam edildi, aç istekler ölümün kucağına yuvarlandı. Kaderin ağır bir tebessüm sunduğu iki ruh biraraya gelmekten kaçınamadı. Siyah saçları adamın göğsüne sarıldı, saçlarındaki şehveti adamın sıcağında vâr etti ve intikam oyunu diz üstü yere çöktü. Aşk, kadının saçlarına sarıldı. Tutku, adamın ellerinde yemin içti. "Ah, elleri; ruhumun ölüsünü üzerine giyinip bedenime sarılan elleri."

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."