"Bir süre misafirim olacaksınız küçük hanım." Kadın kaşlarını çattı. Misafirlik rızaya bağlı olan bir şeydi ve bu adam onu zorla alıkoyamazdı. Hem küçük hanım da ne demekti? Öyle ufak tefek görünüyordu güçsüz bulmuştu her halde. Oysa o hiçbir zaman vur enseye al lokmasını bir insan olmamıştı. "Bu konuda sizinle hemfikir olduğumu sanmıyorum. Hem izin de almıyordum, nezaketen sormuştum." "Benim yumuşak tavrımdan cesaret alıp bana diklenip durman sinirlerimi bozuyor. Beni sinirlendirmek istemezsin." Hande adamla göz göze geldiğinde içinden onu sinirlendirmek istemeyeceğini kendisi de onayladıysa da bu adam onu korkutup geri çekilmesine neden olacağını sanıyorsa, avucunu yalardı. "Bana pek de korkutucu biri gibi gelmediniz. Neden sizi sinirlendirmemek için özel bir çaba harcayacakmışım? Üstelik buradan çıkıp gittiğimde bir daha beni görmeyeceğiniz için sinirlenmezsiniz de işte. Tabii sinir stres sağlığa zararlı, bence gitmem sizin için de benim için de en mantıklı karar." Semih istemeden bir an güldü ama sonra tekrar sert ifadesini takındı. Bu karşısındaki ufaklık dünü hatırlıyor olsaydı böyle boyundan büyük laflar etmezdi. Yine de ona dün geceyi hatırlatmasa bile kim olduğunu öğretebilirdi. "Korkman gereken biri olduğuma emin olabilirsin." *** "Ben senden nefret edemem ki, ancak yeniden ve yeniden sevebilirim." Dikkat! Mafya Var! - Yeniden Sevmek (Kapak tasarım: @marigrma ) Kendisine çok teşekkürler :)

Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Okula geç kalmamak için hızlı hızlı giderken çok beğenerek aldığım ayakkabıcıklarımın bağcıklarınin gazabına uğradım ve yere kapaklanıcakken kolumdan tutulmasıyla yerle öpüşmekten kurtuldum. Kafamı kaldırdığımda teşekkür edicektim ama ultra yakışıklı yunan tanrısı tipli kasları ben burdayım diye bağıran çocuk "Tanışmak istiyorsan düşme numarası yapmana gerek yoktu tamam biliyorum cazibeme karşı koyamıyosun ama daha yaratıcı fikirler bulmalısın bence. "dedi. 04.06.2017 tarihinde Gençkurgu #1.

"Adın ne?" "Burçe Uysal" "Hangi Şarkıyı söyleyeceksin?" "Wouldnt change a thing" "Peki eşin kim?" "Benim!" Tanrı'm yine mi bu çocuk. ~16.10.2015~ Mizah içinde #160

Sağ gözünden yanağına doğru süzülen bir damla yaşı boynunda hissetti ve silmeye bile tenezzül etmeden gözyaşının kalbine damlamasına izin verdi.Babasının öfkeli sesi köşeli beyninde yankılanıp durmuştu.Ve üzerine gelen kolej arkadaşları...Belki tüm bu acıları ve dünyanın yorgunluğunu annesi ile unutabilirdi ama,onu bağrına basacak ve omzunda ağlayabileceği bir annesi yoktu ki.Gözünden gelen ikinci yaşı bu sefer elinin tersiyle sildi ve önündeki yüce kitabı açarak gözüne çarpan ayet ile tüm acılarını unuttu.Gözleri mutlulukla parlamıştı.Ve artık her şeyin değişme vakti gelmişti. ''Allah sabredenlerle beraberdir.'' Bakara Suresi,157 ~ İkisi için minik bir kıvılcım gerekiyordu sadece.Onların karşılaşmaları Allah'ın bir taktiri olmalıydı.İkisi de kader ortağıydılar ve mutlu olmak için birbirlerine ihtiyaçları vardı.Üç yıldır imam hatipte okumuş ve tam bir imam hatipli ruhuna sahip bir genç kızın koleje gitmek zorunda kalması ve yıllardır kolejde okumaktan bıkmış bir delikanlı...Onların kesişen eşsiz hayatları ve birbirlerini tamamlayışları...Biri annesini değerlisi,diğeri annesinin ışığı.Değerli bir şeyin parlaması için ışığa ihtiyacı varken,ışığında aydınlatması için değerli bir şeye ihtiyacı vardı.Onların hayatları toz pembe hayatlar değildi,aksine tüm acıyı çekmiş ruhlardı.Gülümseyen yüzlerin ardındaki yaralı ruhlar.O yaraları saracak olan yine birbirleriydi.Değerli bir ışık... ''Mucize,aslında sen gökyüzüsün bense ay.Çünkü senin ihtişamın benim ışığımı söndürmeye yeter.'' KOLEJDEKİ FERACELİ Başlama Tarihi:15.10.2015

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Soğuk,sert ve tehlikeli,aşka inanmayan bir adam. Geçmişi rahat bırakmasada mutlu,neşeli,hayatının aşkını bekleyen bir kız. Bu iki kişi bir araya gelirse ne olur? Peki karşılarına çıkan sorunlarla, Tutamadıkları sözleri ile, Nasıl başa çıkacaklar? Masal ve Ege... Birbirlerine bağlı kalmayı başarabilecekler mi? Ya da birbirlerine söyleyemedikleri gerçekler yüzünden aşkın acı tarafını da görcekler mi? ----------------------------------------------------------- Rüzgar yavaş yavaş eserken saçlarımız uçuşuyordu. Mis gibi kokan, beni her içime çekişimde daha da kendine bağlayan parfüm kokusu burnuma doluyordu. Şu anda karşımda ki masmavi denizi umursamıyordum. Çünkü karşımda ki manzara daha güzeldi. Dağılmış saçları, yüzünde küçücük gülümsemesiyle bir öküzcüğe göre fazla yakışıklıydı. "Çok güzelsin." dedi "Gerçekten aynı peri kızı gibisin.Hatta daha güzelsin." dedi Tebessün ettim ve rüzgarın etkisiyle yüzüme yapışan saçlarımı elimle çektim. Bedenimi göğsüne yasladım ve elini elime kenetledim. Ve aklıma ilk gelen şeyleri söylemeye başladım. "Aslında deniz şeffafdır. Denizi mavi gösteren gökyüzüdür. Beni de güzel gösteren senin aşkın..." dedim. Dünyamı, hayallerimi, hayatımı güzelleştiren aşkın... ----------------------------------------------------- "Geçmişini, geleceğine yansıtırsan hiçbir zaman mutlu olmazsın Peri kızı...Çünkü geçmişindeki karanlık, geleceğindeki aydınlığı emer ve sana sadece boşluk bırakır. Şimdi bana içindeki sıkıntılarını anlatta, seni o boşlukta yanlız bırakmayım. Bakarsın belki o boşluğu komple doldururum ve seni mutlu ederim. Olmaz mı?" ---------------------------------------------------------- Ön yargılı kişiler kitabı okumasın! Kapak yapımı : @kelebekdesign

Sen hiç bir kitap karakterine âşık oldun mu? O, oldu. Asıl tuhaf olan ise... Kitap karakteri de ona âşık olmuştu. "O gece bir kitapla tanıştım. Kaderime giden yolda bana rehber olacak bir kitapla." (DÜZENLENİYOR.) © Tüm Hakları Saklıdır! ©

merhababu benim ilk kitabım nese kitabın konusuna gelelim mete adında bir mafya babasi vardir babasi felan diyorum ama daha 20 yasinda bu mafya babasi bir kiza asik olur asik olmasiyla basina neler geliyor bakalim :)