- Jesteś słodki, Luke. - Słyszałem żałosny, beznadziejny, irytujący, prawa ręka diabła... Ale słodki? Uderzyłaś się w tę piękną główkę? - Nie. Skąd. Jesteś słodki jak Eklerka. I wszystko byłoby w porządku gdyby nie fakt, że Margaret Langford nienawidziła eklerów bardziej niż zmarszczek, niekompetecji i wytrawnego wina. Może zacznę jak w AA? Cześć, jestem Luke Hemmings, nie piję dużo wódki, ale Mike z recepcji szepnął, że tutaj mnie wysłuchają. Zatem mam na głowie ślub siostry, marudzącą z tego tytułu mamusię, sprawę rozwodową ze zdradzającą żoną i ośmioletniego syna. W pracy robią restrukturyzację, to znaczy po prostu zwalniają ludzi, mój szef właśnie wyleciał. Na jego miejsce natomiast wsadzili jakąś bucowatą angielkę ze zbyt wysokim ego, która prawko znalazła najpewniej w chipsach. Jeśli ona mnie wyleje, skoczę z Brooklyn Bridge. Żartuję, zapewne zniszczę jej Hondę, a potem będę uciekał przed NYPD śmiejąc się histerycznie w rytm Guns'n'Roses. Ja mam się spowiadać? Nie mam się z czego spowiadać! No już... Siedzę. Dobry wieczór, moje imię: Margaret Langford, dyrektor kreatywny, przełożona nowojorskiego zespołu kopiowania projektów w Hood&Dunning. Ta, kogo to obchodzi. Niedługo stuknie mi trzydziestka, jestem zaręczona z nudnym prawnikiem i codziennie rano buudzę się skacowana moralnie widząc szczęście mojej siostry, jej cudownego mężą i dzieci, a potem muszę oglądać te kanalię, Hemmingsa. Och, chciałabym go zrestrukturyzować, ale im bardziej rozpiera mnie taka ochota, tym bardziej on udowadnia, że jest na to za dobry. W którym Luke nie radzi sobie z dorosłością, a Margaret zapomniała już jak to jest się śmiać. napisane: czerwiec 2018 - wrzesień 2019

"Papieros jest doskonałym przykładem doskonałej rozkoszy. Sprawia przyjemność, a nie zaspokaja." Oscar Wilde

in which the number fifteen could very possibly save a poor boy's life. © calbain || lowercase intended.

collins spojrzała na blondyna siedzącego obok niej. nie patrzył w jej stronę. patrzył na niebo. - to chyba już - powiedział. tak nienaturalnie czuł się, kiedy do niej mówił. nigdy nawet nie słyszał jej głosu. kontakt ograniczał się do wysyłania wiadomości. on sam niewiele mówił, nawet jego własny głos wydał mu się obcy. - mówisz o gwiazdach, czy naszym spotkaniu? - zapytała niepewnie, wyciągając z jego ręki butelkę. - wszystko zależy od twojej interpretacji - odpowiedział, po raz pierwszy na nią spoglądając. iwantsocks, 2017

Hemmo1996: Hej. Luke: kim jesteś? Hemmo1996: Tobą. Luke: bardzo śmieszne, doprawdy ;) Hemmo1996: Mówię prawdę. Luke: w takim razie- czego chcesz? Hemmo1996: Przypomnieć Ci, kim naprawdę jesteś.

❝Przynajmniej mogłem spokojnie spać z myślą, że zostawiłem coś po sobie.❞ gdzie Luke ubiega się o uśmiech zwykłej dziewczyny. {przyjemnie i lekko pisane} ©2017 sierpień, alta67 cover by reuses

"Pokaż mi swoje blizny," powiedział. "Ale ... po co?" zapytała z zaciekawieniem. "Chcę zobaczyć, ile razy mnie potrzebowałaś, a mnie nie było," wyszeptał, łzy spływały mu po policzku.

Czego brakuje idolom nastolatek, którzy mają wszystko? Kontroli! Oto historia mojej popieprzonej osobowości, skomplikowanego życia, dziewczyny, która stała się moją grawitacją i błędów, które popełniłem. - Luke xx © hemmsvalley 2015 06.10.2015 - #22 in Fanfiction (Opowiadanie w najbliższym czasie będzie poprawiane)

Spędziliśmy ze sobą najlepsze wakacje w moim życiu. Nie mieliśmy spotkać się nigdy więcej. Cóż, los chciał czegoś innego. Teraz jest tutaj i burzy mój świat, który dopiero poukładałam. Nie wiem co z tego wyniknie, ale mam nadzieję, że nic złego. to historia o zwykłej miłości pisana dla zabicia czasu

Vanessa, dziewczyna z dobrego domu na 365 dni wyjeżdża do internatu. Pewnego dnia, kilka słów za dużo może zmienić jej spokojne życie w istne piekło. Czy Luke będzie w stanie przekonać ją do siebie w przeciągu roku? Prawa autorskie zastrzeżone :)