"İzin ver birbirimizin yaralarını saralım. İkimizinde tutunacak bir dalı yok. İzin ver hayatımı sana adayayım. Senin için ölüme meydan okuyayım. " sesim kısık çıkıyordu. Şu an beklediğim tek şey onun beni hayata bağlayacak bir cevabıydı. Gözlerinin içine baktım. Annesinden oyuncak almasını bekleyen bir çocuk gibi baktım gözlerinin içine. Başını kaldırıp baktı gözlerime. O an bir umut ışığı gördüm derinlerde. Kollarını doladı boynuma. O an sevinç gözyaşlarım döküldü gözlerimden. Kokusunu çektim içime. "Teşekkür ederim. "