Właśnie skończyłam lekcje i szłam do domu. Jednak ja to ja i musiałam odpisać mojemu nowemu znajomemu. Jeśli mogę go tak nazwać. Szybko chciałam odpisać, ale nie spostrzegłam, ze na kogoś wpadłam. -Kendall, jak ty łazisz ty idiotko! - krzyknął Brian, jeden z najprzystojniejszych, ale i zarazem największych dupków ze szkoły. -No chyba jak ty łazisz psie. -Jeszcze raz tak do mnie powiesz to ci łep urwę. - wyszydził. -No to dawaj piesku, pokaż jak bijesz dziewczyny. Ze szyderczym uśmiechem popatrzyłam na niego. -A idź w diabli. - powiedział i zniknął za starym murem fabryki. Mówiłam już, że go nie nienawidzę? Książka jest w trakcie poprawiania :) Okładkę wykonała prześwietna @xhazy_dreamsx <3 Zapraszam do niej ;* ~~~~~~~ Witam w mojej drugiej książce pt. ,,Będziemy razem, zobaczysz''. Cos mnie wzięło ostatnio na nową książkę, zacząć od nowa, bo moją pierwszą książkę ,,Miłość, uczucie które szukam'' nie wyszło tak, jak teraz bym chciała. Będę go nadal pisała, ale szybko skończę. Będę się teraz poświęcać bardziej temu opowiadaniu. :) #5 ~02.02.2016 #4 ~12.03.2016 #2 ~19.03.2016 #1 ~26.03.2016

"Teraz, patrząc w jej piękne oczy i studiując jej wyraz twarzy, domyślił się, że jest lekko zawstydzona tą sytuacją, ale nie przeszkadza jej pozycja w jakiej się znajdują. Jedyne, czego nie mógł się domyślić, to fakt, że Marinette znała go lepiej niż sobie wyobrażał oraz to, że pała do niego coraz większymi uczuciami. To nie było dla niej korzystne, zapragnęła się z tego wyleczyć, ale również poczuć jego smak po raz kolejny. Złapała jego twarz swoimi drobnymi dłońmi i łagodnie wytarła pozostałości słonych łez. Przejechała po jego mokrych rzęsach by je lekko osuszyć, po czym posuwała się kciukiem po nosku, aż do jego ust. Jeździła palcem czule po jego wargach. Robiła to tak delikatnie, jakby bała się, że go spłoszy. Objęła mocniej jego twarz i spoglądała powoli, raz na jego oczy, a raz na usta. Chat zaczął się coraz bardziej nad nią pochylać, a ona nie sprawiała oporów. Gdy był już tak blisko, że stykali się nosami, szepnęła: -Pomogę Ci zapomnieć" #19 w Fanfiction!

"Nieznany: Dlaczego jesteś smutna? Mój telefon zawibrował więc wyciągłam go z kieszeni i odczytałam wiadomość. Jęknęłam w duchu. Już kolejny dzień, kolejny sms od tego samego numeru. Ja: Posłuchaj nie wiem kim jesteś i czego chcesz, ale proszę cię daj mi spokój. Zapewne pomyliłeś numery i tyle. Nieznany: Nazywasz się Aiyana Macdonald i masz 16 lat? Ja: Tak. Nieznany: Czyli nie pomyliłem numerów skarbie." Aiyana, jest zwykłą nastolatką, której rówieśnicy nie akceptują, że względu na jej wyjątkowy charakter. Dziewczyna ma pełno problemów w domu, z którymi jest jej co raz trudniej sobie poradzić. Jak by tego było mało przez całe życie zawodziła się na ludziach, a w szczególności przyjaciołach. W szkole jest prawie nie zauważalna. Po za tym trzyma się na uboczu. Od pewnego czasu pisze do niej chłopak, ale ona nie wie kim on jest. Postanawia zaryzykować i prowadzić z nim konwersację. Ale czy robi dobrze ufając komuś kogo (nie) zna?

Jej 160 centymetrów i cięty język wyróżniał ją w tłumie, ale była tylko taka, gdy ktoś jej nadepnął na nogę. Inaczej była miła i spokojna. Taka była Rose. Chris był inny. Cieszył się popularnością w całej szkole, nie tylko przez to, że był kapitanem drużyny koszykarskiej, ale także przez to, że był przystojnym blondynem, który ma 190 cm. Niby tacy niedostępni, a jednak. © PatriciaHoodless 2k16