Tombaladan çekmiş gibiyim kaderi...Kaygısı ile ayakta durma mecali bırakmadı bende. Tam göğsümün ortasında bir yer acıyor. Beni evime sığdıramayacak kadar dar olduğunu fark ediyorum. Sokağa fırladım sokaklarda dar geldi. Tıpkı vücudumun yüreğime dar geldiği gibi... Bir yandan kendimi taşıyamayacak kadar büyüdüm,bir yandan da kaybolacak kadar küçüldüm. Birileri bana birşeyler anlatıyor durmadan "önemli olan sağlık,yaşamak güzel hem boş olan şeyler zamanla unutulur.." Hiç birini duymadım,göz yaşımdan etrafı göremeyecek hale geldim. Mahir'in ölmesini isteyecek kadar nefret edip sonrada kollarında ölmek isteyecek kadar çok sevdim... Buyrun birlikte bir yolculuğa çıkalım. Sayfalar arasında "..." içerisine gizlenmiş bir harf görürseniz not alın, karşınıza çıkacak o kelime sizi "üç nokta"nın manasına ulaştıracak...

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."