Anonim: Bana, seni sevmem için bir şans verir misin? *** - Hala yalnız mısın? + Sadece özgür. - Peki mutsuz? + Sadece alışmış. - Peki ya aşık? + Sadece eksik. - Peki ya sen hala bekliyor musun? + Beklemek, hiç duymayan birine dünyanın en güzel şarkısını söylemek kadar anlamsız. - Peki ya umutsuz? + Umut şimdi hiç görmeyen birine gökkuşağını anlatmak kadar zor ve imkansız. *** Geç kalınmış bir sevgi, bir adet anonim ve bir genç kız. Asansör | Texting |

10 yıl öncesi "Hey orada mısın?" Aslında onun hep orada olduğunu biliyordum fakat ona zarar gelmesinden çok korktuğum için gün içinde çok fazla sesleniyordum. Sabah önümüze kahvaltı diye verdikleri saçma sapan şeyi yedikten sonra konuşmamıştık. Zaten sesimiz duvardan çok zor duyuluyordu. Küçük iki ayrı odadaydık sadece ufak bir tuvalet vardı. Burası çok karanlıktı, küçük bedenlerimiz artık bu korkunç yerden kurtulmak, aydınlığı görmek istiyordu. Bizi buraya hapsetmişlerdi, neden bilmiyorum ama bizi, çocukluğumuzu, sevinçlerimizi, hayallerimizi, umutlarımızı buraya hapsetmişlerdi. "Burdayım, ne oldu?" sonunda sesini duymuştum o benim tek konuştuğum kişiydi, onunla bazen gülebiliyordum o bana bunu öğretmişti. Benden büyük olduğunu az çok tahmin ediyorduk, ya 12 ya 13 ben ise 9 yaşımdaydım. Bana bu bilgiyi bize yemek getirenlerden biri söylemişti. "Merak ettim hiç seslenmedin" hala burada benimle konuştuğu için mutluydum. "Bugün bir şey düşündüm seni buradan çıkarttıktan, kurtardıktan sonra ikimize özel aklımızda bizimle yaşayan şeyleri vücudumuza dövme yaptıralım olur mu?" o ne idi pek bilmiyordum. "Dövme ne, çok canımızı yakar mı?" "Ben yanında olucam hiç bir şeyin burdan çıktıktan sonra canının acıtmasına izin vermeyeceğim." Gözlerimden bir damla yaş süzüldü, bu fikri sevmiştim ve uygulayacaktık. Kalbimin sıkışması ile düşüncelerimden sıyrıldım. Dövmelerime gülümseyerek onları okşadım. Çok acımıştı ve o yanımda yoktu. O neredeydi?

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

"Biz her zaman farklıydık. Normal diye bir kavram bizim hayatımızda hiç var olmamıştı. Zıttık, birbirimizle uyuşmuyorduk. O siyahsa ben beyazdım. O karanlıksa ben aydınlıktım. O soğuk bir kış rüzgârıysa ben ılık bir yaz esintisiydim. Biz Ateş ve Su'yduk. Evrende bilinen en büyük zıtlıktık. Belki birlikte olmamız bile hataydı. Hiç yan yana gelmemeliydik. Ama kader, bizi bir araya getirmişti. Belki de bizi bir araya getiren sadece tesadüftü... Ateş benim bu dünyadaki cehennemimdi.'' "O, bu zamana kadar karşılaştığım en farklı, en tuhaf, en değişik insandı, çoğu zaman beni çileden çıkarsa da benim ufaklığımdı işte. Her şeyine her şeyimle değer verdiğim tek kızdı. O inatçı tavrı, beni sahiplenişi, benden bir türlü vazgeçmeyişi, ona yaptıklarıma rağmen hâlâ yüzüme bakıp beni sevebildiğini açık açık söylemesi ve daha sayabileceğim birçok neden varken Melisa'nın kalbimdeki yeri bambaşkaydı. Kelimelerle tarif edilmezdi. Onu ilk gördüğüm zaman nasıl sadece bir kız çocuğu diye içimden geçirdiysem, şimdi de sadece benim her şeyim diyordum. Çünkü öyle olmuştu. Öyle olmayı kendi masumluğuyla, kendi elleriyle başarmıştı. Melisa, benim bu dünyadaki cennetimdi.''

Defne üç sene önce geçirdiği trafik kazasında ailesiyle beraber hafızasını da kaybetmişti. Henüz on dokuz yaşındayken anılarından yoksun bir şekilde hastane odasında araladı gözlerini. Aradan geçen zamanda hatırlayabildiği tek şey anne, babasının silik yüzleri, kardeşi ve karmakarışık hatıralar olmuştu. Geride kalan başka biri var mıydı? Bir sevgili... Canından çok sevdiği ama zihninde en ufak yer edinmeyen sevgili... Genç kız, Arslan'la yaptığı evlilik sayesinde her şeyi sil baştan yaşamaya başladı. Peki ya bir yerlerde hatırlanmayan bir sevgili varsa? ~~~~~~~~~~~~~~~~~ Her hakkı saklıdır. İlk yayım tarihi 09.08.2015 #17 Romantizm (03.03.2016)

Yaşadığımız anların sonuçları, kaderin basamaklarıdır aslında. Bazı şeyler vardır; olacağını asla tahmin etmeyeceğiniz ve olduğunda da hoşlanmayacağınızdan emin olduğunuz şeyler... Hayat, bize inat yaparmış gibi bu şeylerle karşılaşmamızı sağladığında, önceden yaptığımız planların hatta varsayımların nasıl da boşuna olduğunu görürüz. Hayatı, planladığının çok dışında bir yola girdiğinde, ne yapacağını bilmiyordu Yağmur... Hiç beklemediği bir anda, çok önemli bir haber alınca ne yapacağını şaşırdı Efe... Ve zaman, her ikisi için de en doğrusuna karar verdi