Özgün 21 yaşında ve saf bir erkek... Hayatın ona ummadığı anda çıkardığı süprizlerle daha önce yaşamadığı kadar tuhaf şeyler yaşıyor. Ve bu durum ya tersine dönecek ya da böyle devam edecek tek bir şartla... Sadece Üç Kez... 3 rakamını önemsemesi gerektiğini fark ettiğinde her şey için geç mi olacak yoksa bu yeni bir başlangıcın göstergesi mi olacak? Eğer kendinizin zeki olduğunu düşünüyorsanız ve ben bu 3'ü çözerim diyorsanız buyrun okumaya başlayın. Kitapta çok derin detaylar var fark edene ;) Bu arada ilk 3 bölüm giriş ve karakter tanıma bölümüdür, ön yargısız bir şekilde okumaya devam ederseniz 3.ten sonra uçacaksınız :D

Olanları anlatmam için hayatta kalmamı istedi. Birinin anlatması gerekiyordu... Bir sabah uyandığımızda her yerdelerdi. Göğüslerindeki o yarıklardan kalplerine sokulmuş çipler yüzünden hayvanlaşan,insanlıklarını kaybeden insanlar.Geri kalan insanları öldürdüler yada öldürmeden önce yediler. Gözlerinin akını kaybetmiş,bilgisayar efektleriyle süslenmiş mutantlar. Hayatta kalmak için çabalarken,bir kadın bulduk.Bir mutant tarafından öldürülmek üzereyken kurtardık.Onu kurtarmamızı sağlayan şey hala insan olmamızdı.Günümüzde ne kadar insanlık kaldıysa... Daha sonra fark ettiğimiz şey ise,gözlerinin simsiyah olmasıydı. Ve saçları; kızıldı. Ateş tarafından öpülmüştü. Hepimizin sonunu getirecekti... Tanrı hepimize yardım etsin. #Wattys2015

#Gençkurgu da 1. - 07.03.2017 Ölüm; dört harf, iki hece, içinde sayısız anlam ve acı besleyen, ne zaman, nerede, nasıl geleceği belli olmayan bir olay. Küçük yaşta gözlerinin önünde ailesi katledilen ve bu nedenle hayata siyah bakan Aras Karahanlı ile, çocukken annesini kaybeden ve babası tarafından terk edilen Eylül Avcı'nın yolları bir gece tesadüfen kesiştiğinde, ikisi de başlarına geleceklerden bihaberdi. Aşk, bazen hiç ummadık bir zamanda, olmayacak kişiyle doğar ve bütünleşir. Peki, ölümle bu kadar erken yaşta tanışmış iki genç insanın nasır tutmuş kalpleri, birbirine bağlanabilir mi?

Ölümün sıcak nefesi ensesini okşarken günahın harlanan ezgisi balçıkla sıvanmıştı. Babasının gölgesi ve esareti altında yaşama tutunan, sol yanındaki acılarıyla perçinlenip, kozasındaki duvarları tırnaklarıyla kazıyan bir kız. Avuçlarında kırık kanatları, ruhuna satır satır işlenen bir aşk. Tüm hayatının çetrefilli yollarında düşe kalka yaşarken, lisenin ona getireceklerinden habersizdi. Nefretin soylu nefsi yaşamın içinden kopup gelen vaveylaydı. Ruhunun dibini günahlarıya boyamış, cehennem azabıyla yanmıştı. Kaçınılmaz sonun şafağında öfkesini ve nefretini harlarken planlarında olmayan tek şey ruhu yaralı bir kızın pençelerindeki tutkuyla bezenmiş ihtirastı. "Ruhumu ruhuna diktim. Bir daha ne sen çözebildin o ilmikleri ne de ben."

" Eflatunun her tonu güzeldir, en belalısından gök kubbeli rüyalısına kadar... " diyen bir kadına gün gelipte o şiiri okuyacağı hiç aklına gelmemişti adamın. Ama şairin de dediği gibiydi, bundan kaçılmıyordu. Göğe kaldırdı bir akşam üstü başını Celal, derince bir iç çekti önce. Ardından elleri cebinde ağır adımlarla durdu denizin karşısında. Ve gözlerine bakıp da diline dökemediği o kısacık dörtlüğü hayaline söyledi kadının; Ram ol bana, ruhun yeni bir aleme girsin... Yazmış kaderin: Aşkıma ömrünce esirsin! Aklınla, şuurunla, hayalinle bilirsin. Mutlak seveceksin beni, bundan kaçamazsın... * Hikaye dini veya tasavvufi bir hikaye değildir. " * Hikayede yer alan bazı karakterler, mekanlar ve anılar dışında kalan her şey KURGU'DUR... * Hikaye Antakya ve İskenderun 'da geçmektedir 🌿

Aras Soykan, Kendi karanlığının içinde, kaybolmuş ruhunun son parçasında nefretini, öfkesiyle körükleyerek intikamına tutundu. İntikamı, aradığı gerçekleri ondan adım adım uzaklaştırırken, kendisini yeni bir oyunun pençesinde; dağılmış bir ailenin parçaları arasında buldu. ~~ Başlangıç: 20.01.2015 Bitiş: 04.03.2018

Aşk,uçurtmalara benzer paşam... Sen ne kadar seversen sev,ne kadar özgür bırakırsan bırak o kendi karar vermeli ne kadar yükseleceğine... Çocukluğumuz uçurtmalarımızdı bizim bir de sevdalarımız... Sevdalarımızı da böyle yaşardık,korurduk hatta kimi zaman ne kadar sıkı tutarsak tutalım elimizden kayıp giderdi ama mesele hiçbir zaman bizimle kalanlar olmazdı zaten... Bizim peşinden koştuklarımızdı. Şanslıysak beraber aynı gökyüzüne bakar,aynı gökyüzüne inanırdık... Ama inanıyordum ki o uçurtmalar gibi kimi zaman tek renk ya da rengarenk ama sevdalar da vardı, sevdayı kendine zehir edende.