Bazı insanlar farkında bile olmadan büyük hatalar yapar... bu zincirleme olayları tetikler, tıpkı bir çığın oluşması gibi. Polis Baş Komiseri Yaman Gökdemir'in öldürülmesi de işte tam olarak böyle bir olaydı. Çünkü ardında bıraktığı kardeşi ona sakin olmasını, adaletin er geç tecelli edeceğini söyleyenleri dinleyecek tiplerden değildi. Hayatı boyunca yaptıklarını kimseye anlatamayacak olan Çetin Gökdemir Özel Kuvvet Komutanlığında görevli bir Binbaşıydı. Son görevinden döndüğünde ağabeyin öldürüldüğünü öğrenmişti. Bu beklenmeye ölümden ona iki şey kalmıştı; alınacak bir intikam, büyürken göz kulak olunacak bir yeğen... Çetin hayatta kalan tek akrabası olan yeğeni Emre'yi evlat edinir. Bir yandan ağabeyinin ölümünü soruştururken, bir yandan da Emre'nin farkında bile olmadan bulaştığı büyük belayı savuşturmaya çalışır... Grikurt'un serüvenlerine hoş geldiniz.

'İleride kızım olduğunda ona asla okutmayacağım yazarlar listesi yapıyorum, dinlemek ister misin?' Nil elinde kahvesiyle mutfak penceresinin pervazına oturmuştu. Bir yandan telefonuyla oynayan Seçil'i izliyor bir yandan bacağını her sinirlendiğinde yaptığı gibi hızlı hızlı sallıyordu. Seçil başını telefonundan kaldırdı, eğlendiğini belli eden bakışlarla arkadaşına baktı. 'Evet, anlat bakalım edebiyat faşisti.' Nil sallanma temposunu arttırdı. Akşam güneşi arkasındaki pencereden süzülüp kumral saçlarını koyu bir altına boyuyordu. 'En başta kesinlikle Jane Austen var, çünkü bu dünyaya hiçbir zaman bir Fitzwilliam Darcy gelmeyecek. Artık erkeklerin kibirleri aslında haklı gerekçelere ya da kendilerini sakınma isteklerine dayanmıyor çünkü. Ya da, asla hata yaptıklarını kabul edip düzeltmeye uğraşmıyorlar. Hayat hatalarını düzeltmek için çok kısa.' Sinirle güldü. 'Ama aynı hayata kaç hata sığdırdıklarını duysan inanamazsın.' Seçil sırıttı. 'Bahsettiğimiz kişinin Özgür olduğunu düşünüyorum.' Nil'in yüzündeki ifadenin kendisini onayladığını görüp devam etti. 'Eh, onun yerinde kim olsa biraz kibirli olur değil mi ama? Herkes ona hayran, insanlar gözünün içine bakıyor, falan. Gerçekten gururlanabileceği bir sürü özelliği varken mütevazi olmasını bekleyemeyiz. Ki aslında, bunu en iyi bilecek olan da sensin. Sanki kırılmış gururun konuşuyor gibi hissediyorum. 'Evet haklısın.' dedi Nil. Sonra alayla burnundan nefes verdi. 'Onun gururunu hoş görebilirdim, eğer benim gururuma dokunmamış olsaydı.'* *Gurur ve Önyargı, Jane Austen

Klişelerden uzak gerçek aile, abi ve asker kurgusudur. :) Bu yıkım hepsinden büyüktü, yerle bir olan şehirlerin yanında ben de yıkılmıştım. O enkazdan çıkmıştım ama öğreneceklerimden sonra hiç çıkmamış olmayı dileyeceğimden bihaberdim. Depremde hayatı altüst olan bir kız. Evi yıkılan, enkaz altında kalan bir kız. Hayatı yıkılan, yine enkaz altında kalan bir kız. Yıllarca kendisinden saklanan gerçekleri öğrenip bu defa kendisi yıkılan bir kız. ... Ben Naz Günay, bu gece sıradanlığından şikayet ettiğim hayatımın sıradan olan son günü olduğunu bilmeden gözlerimi yumdum.

Kurbanını gölgesindeki işarete göre seçen bir katil. Aksel şehrinde insanlar kaybolmaya ve cinayetler işlenmeye başlanmıştı. Bu olaylara dair yürütülen tek tahmin aynı kişi tarafından yapılıyor olmasıydı. Doğa bozulan düzeni eski haline getirebilmek için ruhlarındaki izlere göre beş kişiye özel güçler verdi. Şimdi bu beş çocuk Aksel Lisesine gelecekler, aynı anda hem kendi kimliklerini gizleyip normal insanlar gibi davranacaklar hem de suçluyu bulmaya çalışacaklardı. Ancak güçler beş çocukla sınırlı kalmadı... Aksel şehrine hoş geldin. Unutma ki güvenebileceğin tek şey gölgen, ona da çok güvenme.

Her şey eve gelen yanlış bir kargoyla başladı... Ben kim miyim? Ben, Peri Ahsen Bennur. Bu hikâyenin Tomu mu yoksa Jerrysi mi olduğumu örenmek istiyorsanız, mutlaka okuyun! Şşt🤫 burda olanlar aramızda! Bütün hakları: Peri'nin magazin dergilerinde, Nur'un bombalarında ve Ece'nin göz yaşlarında saklıdır! 💙 🌼 01.12.2020

Kerem: İyi bir avukat, deli dolu bir insan, mükemmel bir arkadaş. Bahar: Enerjik kişilik, sabırlı karakter, mükemmel bir arkadaş. Çağatay: Keza iyi bir avukat, esrarengiz sempatik, mükemmel bir arkadaş. Ebru: Süper anne, daimi bekar, mükemmel bir arkadaş. Ekin: Kitapkurdu, sükunet timsali, mükemmel bir arkadaş. Harun: Müzik aşığı, gecelerin adamı, mükemmel bir arkadaş. Altı arkadaş, altı ayrı hayat hikayesi... Hepsinin kendilerince sıkıntıları vardı ama aynı zamanda başlarını omuzuna yaslayabilecekleri beş ayrı arkadaş alternatifleri de... Kimisi lisede tanışmıştı, kimisinin yolu üniversitede kesişmişti, kimisi akrabaydı, kimisi ev arkadaşı... Hepsinin yolu aynı grupta sonlanmıştı. Onların en yakın arkadaşım dedikleri birileri yoktu. Onların her birinin beş en yakın arkadaşı vardı. Hiçbiri hiçbirini ayırt etmezdi. Her an her koşulda, ucunda ölüm dahi olsa birbirlerinin yanında olmayı başarırlardı.

"Söylediğin hiçbir şeye inanmıyorum Çınar! Bana yaklaşma nedenin sadece Masal'ın biyolojik babası olmandı. Beni hiçbir zaman sevmedin! Sen, sadece kızını yurttan alıp bunca yıl anne gibi büyüten kişiye duyduğun minneti aşk sandın!" .... 'Tek Suçum Doğurmamış Olmam mı?' .... Küçük bedeni boyundan büyük bir sevgi taşıyordu ilk gördüğü andan beri genç adama. Farkında değildi ama o, beraber yemek yaptıkları o anda onu 'BABA' seçmişti. " ... Bir babanın varlığından 5 yıl sonra haberdar olduğu minik kızını çaresizce arayışının ucunda, hayatın ona sunduğu aşk ve sevgi dolu bir Masal" .... ➡➡01.01.2017⬅⬅ Not:Hikayemiz üç defa romantizm kategorisinde 5. sıraya girmiştir :-) .... Kurguda değişiklik yapılmadan ve bölümler kaldırılmadan düzenleme yapılıyor. Okunabilir :-) .... -Alınması, Kopyalanması ve Çalınması durumunda yasal işlem başlatılacaktır. Tüm hakları saklıdır

Bu sihirli bir kitaptır. Bir kere okumaya başladınız mı, bırakamazsınız!.. Bitirdiğinizde ise sevdiğiniz bir şeyi kaybetmiş gibi hissedersiniz!.. Ama aynı zamanda içinizde tekrardan okuma isteği duyarsınız!.. O halde hoş geldiniz! Aşk ile okumanız dileğiyle! Hikayemin cümle aralarında geçen söz ve şiirler de naçizane tarafıma aittir. İsteyen paylaşımlarda bulunabilir. Yalnız beni de etiketlemeyi ve kitabımı tavsiye etmeyi unutmayın! Teşekkürler... instagram/ayvazaltun

Hayat hikâyelerden oluşur. İyi hikâyeler, kötü hikâyeler, mutlu hikâyeler. Acı hikâyeler... Ya hikâyeleri yaşar ve kendinize saklarsınız ya da anlatmayı seçersiniz. Bazen konuşarak, bazen yazarak, eğer şanslıysanız çizerek anlatırsınız. Ya da belki anı yakalayarak, hikâyeyi bir fotoğrafa sığdırırsınız. Benim yaptığım gibi. Fotoğraf, ışık yardımıyla iz bırakmaktır. İz bırakmak. Işık yardımıyla. Karanlıklar arasına bir ışık doğrultmak ve orada güzel bir hikâye yaşatmak. Herkesin uzaktan yüzünü buruşturduğu çamurlu bir yolun üzerinde doğru açıyı bulup göründüğünden çok daha fazlası olduğunu ispat etmek. Bir yüzün, fotoğrafçının açısıyla kaç farklı şekilde görünebileceğini ortaya koymak. İz bırakmak. Geçtiğin her yeri güzelleştirerek, ya da bazen yalnızca gerçek görüntüyü ölümsüzleştirerek. Bazen yaşanan acıların unutulmaması için iz bırakmak. Bazen yalan söyleyerek, bazen her şeyi daha karamsar hale büründürerek ama nasıl olursa olsun çektiğin her fotoğrafla hayata bir iz bırakmak. Gördüklerinden, yaşadıklarından, hissettiklerinden kalan izler.

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.