Günlerden bir gün güzeller güzeli prenses bir hastalığa yakalanır. Prenses bu hastalıkla çok değişir. Güzel aryalar söylemek yerine küfretmeye, zarifçe el sallamak yerine parmak göstermeye başlar. Bunun üzerine kral ve kraliçe kızlarını bu amansız hastalıktan kurtarmak için çeşitli yollara başvururlar. İyileşmek için başka bir saraya giden prenses hastalığından dolayı hissizdir. Gittiği bu saray müzik sesi, boş bira şişeleri ve bitmiş umutlarlarla doludur. Ama en önemlisi, orada prensesi en başından beri etkileyen bir prens vardır. Prensin kılıcı ve hükmettiği büyük bir halkı yoktur. Onun sadece kırık bir kalbi vardır. Tüm masalların aksine prens prensese ilk görüşte vurulmaz ve bu masalda kötü bir cadı yoktur. Bu masalda belki de prens prensese hiç aşık olmayacaktır. Zaten bu da bir masal değil olsa olsa trajedi romanı olurdu.

Kendini dedikodu yapmakdan alıkoyamayan bir kızın hikayesi ! En başta her şey normaldi sedece ufak çapda eğleniyordu kendi hayal -daha doğrusu dedikodu - dünyasında. İnsanlara lakap takıyor , duyduğu en ufak şeyleri kocaman büyütüp , oturduğu tüm apartmana , apartmanıda geçtim mahalleye yayıyordu. İnan ki kimse onunla düşman olmak istemiyordu. Ama o aslında çok masum olduğunu düşüyordu ! Bunları sadece eğlenmek için yapıyordu. Ve şu ana kadar heyşey tam tıkırında ilerliyordu ! Ama ya sonra işler sarpa sararsa ? Ya dedikoduları asılsız çıkıp bu olay bir yalancı çoban hikayesine dönerse ? Ya artık olayın tadı kaçarsa ve o çok sevdiği mahallesinden taşınmak zorunda kalırsa ? Ya bundan sonra kimse , en yakın arkadaşı bile , ve yahut ailesi bile ona inanmamaya başlarsa ? Onuda geçtim ; ya aşık olursa ? Yeri gelecek güleceğiz, yeri gelecek ağlayacağız , yeri gelecek güveneceğiz , yeri gelecek sarsılacağız .... Bu onun hikayesi , bu DEDİKODUCU'nun hikayesi !

Sadece düşünün. Aptal bir psikopata aşıksınız. Peşinizde ise sizi delirtmeye niyetli bir seri katil var?

'Güçlünün daha güçlü olduğu, fakirin daha fakir olduğu çağdan sesleniyorum. Hoşunuza gitmedi mi? O zaman televizyonu açın. Bakın, orada her şey günlük güneşlik.' 80 kuşağından sıradan bir genç... Öykü Tan... Üniversiteden sonra ışıltılı bir yaşam hayal ederken; özel iş yerlerinden kapı dışarı edilmek, her atama döneminde boşu boşuna beklemek gibi rutin bir hayatı vardır. Evrene verdiği mesajlar bir sabah geri döner ve tüm hayatı değişir. Yetişkin kafasında lise sıralarına dönmüş bir ergen olarak farklı bir paralel evrende yeni nesile adapte olmaya çalışır. 'Biliyor musunuz, o günlere geri dönmek isterdim. Toplumsal ayrışmanın bu boyutlarda olmadığı döneme... Canlı bombaların, savaşların, karışıklıkların bu kadar yaygın olmadığı döneme... Tecavüzün bu kadar meşrulaşmadığı döneme... Ve kesinlikle müziğin daha iyi olduğu döneme!' Ruhumu satsam geçinebilir miydim acaba?

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...