Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
Koluna ellerimin arasına alarak gözlerimi kırptım,zaten akmak için fırsat bekleyen damla hemen düştü,zorlukla konuştum. "Kendine zarar vermeni istemiyorum çünkü koluna attığın her çizik kalbime işliyor,Alar."
Nerdeyim bilmiyorum ama gökyüzü hiç tanıdık gelmiyor,gözlerimi kapatsam açamam açsam canım yanar. Nerden geliyor bu deniz sesleri? Huzur vermesi gereken tek şey sanırım şuan. Neden buradayım? Neden canım acıyor! Neden nefes alıpta alamıyormuş gibiyim? Kim getirdi beni bu hale! Nedir bu durgunluk? Neden sustun deniz! ...
"Teşekkür ederim," dedim mavinin en güzel tonu olan gözlerine bakarak. "Neden?" dedi sulanmış kırptıgım an gözümden düşen yaşı sağ baş parmağıyla silerek, "Bana sevmeyi öğrettiğin için teşekkür ederim."