Gdy masz wszystko co ci do życia potrzebne. Pieniądze, samochód, dom, szkołe. Ale coś jest nie tak. Czegoś brakuje. Masz wrażenie że w drodze po szczęście potknęłaś się i zgubiłaś jakiś kawałek układanki. I nagle z powodu tego brakującego elementu ,nic już do siebie nie pasuje. Praca, która kiedyś była całkiem przyjemna, teraz staje sie nieznośna. Pieniądze, ktorych kiedyś ciągle było mało, teraz jest za dużo. Dom jest zbyt pusty. Ludzie w środku zbyt obcy. A to wszystko za sprawą jednego momentu, jednej chwili w przeszłości. //Spojrzałam w jego spowite mrokiem, czarne jak otchłań tęczówki, które niegdyś były koloru płynnego, letniego miodu i bez zastanowienia wypaliłam: - Nosisz soczewki?// ### UWAGA CZYTELNIKU! Opowiadanie zawiera wszelkie treści dla dorosłych. Poprzez flaki i przekleństwa po sceny +18. Autor nie ma na celu zachęcania do czynów opisanych w tekście ani propagowania ich. Osobom wyjątkowo wrażliwym na tym punkcie nie zaleca się czytać tego opowiadania. DZIEKUJĘ, DOBREJ ZABAWY ŻYCZĘ :)

Świat, w którym żyje Blaire jest przede wszystkim zdominowany przez mężczyzn. A co robi zadziorna, odważna wilczyca? Walczy, pokazuje wewnętrzną siłę oraz determinację, udowadniają swoją wartość. Wszystko dopóki nie wraca Kayden. Jedyna osoba, która może ją kochać, uszczęśliwić, ale i złamać serce. _____________ Uwaga! Może zawierać śladowe ilości gorących scen oraz niebezpiecznie seksownych wilkołaków! Czytasz na własną odpowiedzialność.

Nowa wersja Elesmera jest cichą i nieśmiałą dziewczyną, która ma sekret. Wyjątkowe oczy chowa pod szkłami kontaktowymi i okularami, cerę pod makijażem i długą grzywką, a to wszystko, po to, aby nikt jej z nimi nie łączył. Udaje jej się odseparować od sfory, nie wchodzą sobie w drogę, jednak wtedy pojawia się On. Patrzy na nią, jakby była mu coś winna, on wie. Teraz Elesmera rozumie już, że nic nie będzie już takie jak dotychczas.

Bo żeby widzieć prawdę, trzeba umieć patrzeć. * To tylko zbór przemyśleń/wierszy/wpisów nie mających związku między sobą. Gdy coś mnie natchnie, albo będę czuła potrzebę coś napisać, to po prostu to tutaj dodam.* #1 w wierszbiały 19/02/26

Cześć, mam na imię Alice mam 22 lata i cierpię na utratę pamięci krótkotrwałej. Jedyną osobą w moim życiu jest moja babcia Beth. Mieszkam na przedmieściach Londynu. Mam ślicznego białego kota i ogród, pielęgnowany przez babcię. Znajdują się w nim najpiękniejsze kwiaty na świecie -niezapominajki. To one szepczą swym błękitem wspomnienia do mojej głowy. Dają upust ciągłemu napięciu spowodowanego chorobą, wypełniając mnie spokojem. Pomagają mi.