''Eski zaman masalları anlatır, hüznümü huzura dolarsın, kaşım gözümden çok içim bir parçan...'' ''Ne bir eksik ne bir fazla mavi gözlerinin denize son kez baktığı yerdeyim. İçtiğin bira elimde, içtiğin sigara diğer elimde... Canımın canı, ömrümün ardı nefeslerinin son bulduğu sahildeyim. Son kahkahanı, son hüznünü yaşadığın yerdeyim. Çökmüş bir liman misaliyim. İçimi açacağım kimse yok. Her yer yansın diyorum kendime, sen yoksun. Bıraktığın yarım hayatlardan haberin yok. Özledim seni diyemiyorum, kalbim sayfalarca sana yazıyor. Lakin ne mecalim var sana söylemeye ne vicdanım el veriyor kendimi ağlatmaya. Sarıl bana ruhum, son bir kez daha yağmurlar yağdır, yazı yaşat, kışı yaşat. Yaşat şu yumuşacık saçlarını, bembeyaz tenin güneşe çıkınca parlasın, gözlerin feri tutuşsun. Ve ben senin ölümüne sağır, dilsiz olmaya çalışıyorum. Ama hala yamacımda duran ellerini unutamıyorum. Sen her zaman her yerde olacaksın, lanetler okuyacağım kaderimin baş tacı olarak kalacaksın. Huzura kavuş, lütfen burada yarım bıraktığın şeyleri tamamla...''

(Kitap düzenleneceği için bölümler kaldırıldı) Ankara her zaman gözümde hayallerimin şehriydi, şimdiyse ona pekte iyi gözlerle bakmıyordum doğrusu. Antalya'da hayatım çok daha sadeydi. Yalnızdım öncelikle, annem bile fark etmezdi bazen evin içinde beni. Hayaletten farkım yoktu. Ve hayatımdaki tek sorun en sevdiğim kitap serisinin bitmiş olmasıydı. Ankara'ysa benim için dönüm noktası olmuştu. Aslında '' İlk '' lerimin şehri de denebilir. İlk dostlarım, ilk aşkım, ilk öpücüğüm, ilk partim, ilk içkim, ilk düşmanım, hatta son olmasını umduğum ilk kaçırılmam. Antalya'daki halime bakıyorumda o zamanlar tüm bunlar başıma gelmiş olsa yerle bir olmuştum, yıkılmıştım şimdiye. Oysa şuan her darbeye rağmen ayaktaydım. Güçlenmiştim belki, büyümüştüm. O benim '' İlk'' lerimin baş rolüydü. Ona dair her şey hafızama kazınmıştı. Keşke kötü olanları silebilseydim. diye mırıldandı içimden bir ses. Ona hak verdim. En mutlu anlarım onunlaydı belki ama en mutsuz anlarımda onun yüzündendi. Sanki beni bir yandan öldürüyor bir yandan hayatta tutuyordu O. Bildiğim tek şeyse o olmadığında tamamen öleceğimdi.

İçinde kavrularak onu ayakta tutan intikam hırsı, kalbinin sesini susturabilecek miydi? Şimdi her şey tekrardan en başa mı dönecek, yoksa daha mı kötüsü? Umutsuzluk, karamsarlık, üzgünlük. Olaylar karşısında düşülen yorgunluk hissi. Meyus.. Sanırım geride bıraktığımız birkaç ay en iyi bu kelimeyle anlatılabilirdi.. -Siz İstediniz kitabının devamıdır. Önce ilk kitabı okuyunuz.-

Kim demiş ki Wattpad'de bir blog olamaz diye?

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

2 yıl boyunca lisede ezik olarak çağırılmak? Dışlanmak? Sevdiği çocuk tarafından okulun önünde rezil edilmek? Bir kız bunları nasıl taşıyabilir? Bence artık değişim zamanı! Bir de edilmiş intikam yemini... Peki gerçekten Mertcan Karahan'ı pişman edebilecek miydi? Ya siyah vardı ya beyaz, benim hayatımda griye yer yoktu. Ya mutsuzdum ya umutsuz. Ya aydınlıktım ya da tam karanlıktım. İşte ben buydum ya vardım ya da hiç yoktum...