"....Beni kendine çekti,kollarını bedenime sardı ve ağlamaya başladı.Karşı çıkmadım,onu durdurmadım.Ona dönük oturdum,daha rahat sarılmasını sağladım. Hıçkırıkları yüzünü yasladığı saçlarımın arasında dağıldı. Mehmet Ali Yiğit'in en savunmasız anı olduğuna yemin edebilirim.Belki de bir daha asla bu kadar savunmasız ol...
Soğuk gri bakışlar bir insanı öldürebilir mi? Ya da kendinizi, birinin karşısında çıplak hissedebilir misiniz? Onun bakışlarının karşısında gardımı kuşanmakta zorluk çekiyorum. O, tüm güzelliğiyle dimdik dururken ben, Derin Özkara, ilk defa birinin karşısında kendimi eksik hissediyordum. Geçmişimiz karanlık, yaşadı...
"Özür dilerim." "Dileme.Ben özür diliyor muyum? Sana köpek gibi aşık olduğum için senden özür diliyor muyum?" *** O benim öğretmenimdi, bana nasıl güzel sevilir o öğretti.
Karanlık bir katilin tırnaklarını geçirdiği ve tuzağına düşürdüğü yeni kurbanı. Fakat hesaba katmadığı şeyler vardı. Bir yol... Elinde tuttuğu bıçağın soğukluğu kızın bedenine işlerken her şeyi gören bir çift mavi göz. Azad Ataman. İşi yarım kalan bir katil. Zamanla yıkıntıya dönüşen bir kız. Ve küllerinden doğup haya...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
