"Bir gün bu lanet olası yerden çıkacağım göreceksin..! " "Elbette çıkacaksın, cesedini burada tutacak değilim.." Vampirler tarafından kaçırılan 99 melez ve bir insan... Hedef 100 melezdi. Kimse onun insan olduğunu bilmiyordu. Artık hayatta kalmak için tek bir şansı vardı. İnsan olduğunu saklamak. Oysa Tutsak edildiği binada bunu gizlemek neredeyse imkansızdı. Ya kaçmak..? İmkansız... Peki ya daha da imkansız olan ne vardı? Aşk..? -Umut ettiğin kadar özgür, korkak olduğun kadar TUTSAK olursun-

Ben simal soykan. Soykan ailesinin biricik prensesi. Ha tabi başkalarının gözünde öyle görünüyor. Ailem için iş hep ön plandaydı,benden daha çok işlerini önemserlerdi. Ben ailemin yarım bıraktıkları işi,o unuttukları kızıyım. Peki bu sefer işleri yüzünden hayatım değişirse. Değişmekle kalmayıp duygu karmaşası yaşarsam. Bu benim hikayem,peki hikayemin sonu nasıl olacak. Klasik bir mutlu son mu? Yoksa hiç beklenmeyen şekilde hayalkırıklığıyla mı? ________________________ - Bana karışmaya hakkın yok pars karan,dedim bağırarak. - Karışırım! Bana karşı gelmeyeceksin anladın mı? Kısa giyinmeyeceksin,erkeklerle konuşmayacaksın. Bunu bana yapma! Bana bu acıyı yaşatma simal,dedi pars acı çeker bir tonla. - Sen hangi hakla bana karışabilirsin? Sen benim hiçbirşeyim değil- Sözümü kesen bedenimi saran güçlü kollar olmuştu. Ben şaşkınlık içerisindeyken pars benden ayrıldı. - Yanılıyorsun! Ben senin hayatın da o farkedemediğin başrol oyuncusuyum,dedi ve dudaklarıma yapıştı. ➿KÜFÜR İÇERİR➿

İki Vatan Sevdalısını Birleştiren Ne Aşk'tı Ne De Kader. Onları Bir Araya Getiren VATAN'dı. Vatan Uğruna Savaşan İKİ DELİ... Kalpleri Aynı Şey İçin VATAN İçin Çarpıyordu. Peki Ya Sonra... {ASK} " Seni öldürmemi istemiyorsan kendi kendini döv serbest ol" Adam o göt korkusuyla kendini dövmeye başlayınca bir kahkaha koyuverdim. O sırada içeriye bir girip ağzımı kapatana kadar gayet güzel gülüyodum. Yanıma baktığımda kaşları çatık bir sekilde adama bakıyordu. " benden başkasına gülme hatun" {İNTİKAM} Tanımadan hayran oldukları komutanla göreve o puştların ecdadını s**meye gidiyordu. Hepsi beylik silahını, G3'ünü,falçatalarını kuşanmıştı kimsenin korkmaya niyeti yoktu daha çok korkutmaya gidiyorlardı. Nefes önde askerleri arkasında tam techizat hazır yürüyorlardı. Nefes bayrağın altına geçerek selam verdi. "Şimdi o kan rengi olan bayrağa bulaşan kanların intikamını almaya gidiyoruz" Tekrar yürümeye başladılar, Nefes önde Askerleri arkada "Madem iyi olunca da Sehit veriyoruz ozaman şimdi de kötü olalım bakalım. Kaçacak yer arayın p**tlar" Küfür İçerir.

"Ben harama bakamam. Sen bana haramsın. Gözlerine bakmak, ateşe düşmek demek. 'Saçlarına dokunmak istiyorum' diyorsun lakin o dokunuşların benim için bir adet kurşun olduğunu biliyor musun? En acısı da ne biliyor musun? Benden, saçımdaki örtümden utandığını söylüyorsun ve bunu söylemene rağmen yine de karşıma geçip aynı zamanda sevdiğini dile getiriyorsun.Utandığın bir kızı sevmek...Sanırım sen bununla beraber, duru sevgini gurursuzluğa kurban ediyorsun." ♣♦♣ "Şimdilik olsam da hasret, sonunda sadece benim olacak o eşsiz kokun cennet." Dedi, bu sözlerle nefesimi kestiğinden habersiz. ♣ Artık birbirine tutsak olan kalpler değil, Allah'ın hürriyetinde olan yüreklerdik. Sadece ona meftun yürekler... ♦ ***Bu dini bir hikaye değildir. Sadece dinini yaşayan bir genç kız ile dini hakkında fazla bilgisi olmayan bir adamın hayatlarının ve gönüllerinin kesiştiği bir hikayedir.

Tam 2 yıldır kızı takip ediyordu adam. O çarpışmadan sonra kıza aşık olmuştu. Ama biliyordu bu çocuk gibi piskopat egoist cani birini sevmezdi bu masum kız. peki ne yapıcaktı adam kızın ona aşık olması için.

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

"Kaç benden, uzak dur. Ben katilim, Azrail'im. Azrail'in bir insana sunabileceği tek şey ölümdür. Bu yüzden git Beren" "Ben elindeki kandamlaları ile sevdim seni. Gözlerin kararıp, Azrail'e büründüğünde bile sevmeye devam ettim. Atmayı unutan kalbin ile kalbimi un ufak ettiğinde dahi sevdim ve sevmeye devam edeceğim. Ben sen oldum Ares. Her tarafım sen kokuyorken nasıl kaçabilirim? Nasıl gidebilirim senden?"

Sevdiği kız gözlerini önünde öldükten sonra bir daha kimseyi sevmem ve kimseyle evlenmem diyen Mirvan aşiretinin ağası AZAD MİRVAN.... Kendisini sadece okumaya adamış,okuma uğruna ailesini,doğup büyüdüğü toprakları geride bırakan Havran aşiretinin güzeller güzeli kızı BERRA HAVRAN..... Bakalım kader bu iki insanı nasıl bir araya getirecek.. 👉Kitap kapağı tasarımı ( ebrar-ky ) aittir.

~Standart bir töre hikayesi değildir.~ Nisan Yılmaz... Yaşarken ölmek ile ölmek arasındaki o farkı daha yedi yaşında öğrenen yalnız, kimsesiz olduğunu düşünen ve umursamaz işinde başarılı bir kadındı. İdoldü, etrafındakilere bir meşale gibi yol gösterirdi. Sevdiklerini bir anne gibi korur, kollardı. Kendisi yanardı ama etrafındakileri hayatta tutar, onlara umut ışığı olurdu. Kimseye meşalenin yandığını düşündürmezdi. Rüzgar hızla eserdi ama gücü onun ateşini söndürmeye yetmezdi... Onun ateşi acılarından ve geçmişinden gücünü alırdı. Hangi rüzgarın buna gücü yeterdi ki? *** "Bir adam bana aşık oldu. Onu kendi elllerimle öldürdüm ve sen bana aşık olduğunu söyledin. Söylesene, ya seni de öldürürsem?" "Ölürken göreceğim son insan olacaksan dünyanın en şanslı adamı olduğumu düşüneceğim." *** Hayat, herkese adil davranmıyordu. Bunu biliyordu zaten ama yine de belki bir gün inancının kalmadığı şansın garip bir şekilde yüzüne güleceğini de... Beklemiyordu aslında. Nisan Yılmaz olmak güçlü bir kalkana sahip olmak demekti. Ve hayır, o kalkanı soyadı ona vermemişti. O kalkan Nisan'ın ellerini yara bere içinde bırakarak oluşmuştu, onu güçlü tutmak için. Sevememek ve sevilememek onun hatası değildi. Nisan Yılmaz, hayatını kendi elleriyle yaratmıştı ve kendi elleriyle yönlendirmiştı, hatta hikayesinin sonunu da kendi elleriyle şekillendirecekti.

Unutacaktı onlar. Yeni bir hayata başlayacaklardı. Ama benim hastalıklı ruh halim unutmayacaktı. Kâbusum olacaktı günahlarımız. Ayrılışımız. Bize yapılanlar. İntikam uğruna yaktığımız tüm canlar kâbusum olacaktı. "Arkana bakma. " Dediler bana. " Çünkü biz bakmayacağız. " Unut Hande. Bu vicdan azabı bu özlem seni yangınların ortasına atacak ama sen yine de unutacaksın. ****** Hande Akgün : Hırslı, tuttuğunu koparan melek gibi ama sinirlenince şeytana taş çıkartan ve en önemlisi arkadaşlarına, sevdiği adama körü körüne bağlı bir kız. Çağatay Karaman : Hande'nin en büyük tutkusu en büyük destekçisi öbür yandan en büyük acısı. Arkadaş çevresindeki 3 kız dışında kızları tek gecelik gören bir adam. Meriç Ak : Psikolojik sorunlarının üstesinden gelmekte zorlanan depresif bir kız. Fethi'nin sevgilisi. Ama Meriç'in sırrını çözebilmek çok zor. Fethi İlhan : Koruyucu kollayıcı kabadayı ama Meriç'e göre içinde masum saf biri yatıyor. Çağatay'ın en yakını. Ayça Derin : En normali, en sessiz sakini. Hande ve Meriç'e karşı olan fazla korumacılığıyla bir abla gibi. Peki bu 5 arkadaş tüm yaşanılanlara rağmen ayakta durabilecekler mi?