Harry Styles - spadkobierca świetnie prosperującej londyńskiej wytwórni płytowej. Nałogowy podrywacz i łamacz kobiecych serc. Zapragnie znacznie trudniejszego celu. I wtedy pojawi się ONA. Sophie Clarence - niepozorna studentka, która przyjechała do Londynu, aby zacząć nowe życie i uciec od demonów rodzinnego domu. Co się stanie, kiedy Styles ją zatrudni? Co się stanie, kiedy Sophie popadnie w tarapaty, a Harry w zamian za swoje milczenie zaproponuje jej pewien układ? Jedno jest pewne - te wydarzenia wywrócą życie obojga do góry nogami. Od autorki: jest to moje drugie opowiadanie, pisane rok temu. Wybaczcie wszelkie niedociągnięcia i błędy, ale nie chciałam nic zmieniać - publikuję je dokładnie w tej samej formie, w której pojawiło się na blogspocie :)

Bronte Davis to złote serce Worthington High. Cechuje ją charyzmatyczna i sympatyczna osobowość oraz chęć niesienia pomocy każdemu. Nie trudno więc zrozumieć dlaczego każdy ją kocha. Każdy, z wyjątkiem Blake'a Parkera; szkolnego nieuprzejmego i aroganckiego Bad Boy'a. I to również nie jest trudne do zrozumienia. O ile Blake jest wredny, podły i egoistyczny o tyle Bronte jest dobra, pomocna i czuła. Więc co stanie się kiedy Bronte zostanie zmuszona do mieszkania w domu Blake'a dopóki jej rodzice nie wrócą z delegacji z Afryki? Wraz z nagłą determinacją dziewczyny by zaprzyjaźnić się z aroganckim Bad Boy'em możecie wyobrazić sobie różne możliwości. Nie wykluczając dwustronnej chęci rozprucia sobie gardeł. Późne nocne konwersacje, bezlitosne psikusy, stałe kłótnie i sekrety które czekają by wyjść na światło dzienne. To cud że ta dwójka się nawzajem nie pozabijała..jeszcze. Jednak z drugiej strony, przeciwieństwa się przyciągają. * * * Jest to tłumaczenie opowiadania "Living With The Bad Boy" autorstwa crazycliche.

Druga część opowiadania "(not) just my schoolgirl". Zapraszam do poznania dalszych losów Danielle i Harry'ego. Czy znajdą jeszcze wspólną drogę do siebie? Czy dawne uczucia odrodzą się na nowo? Tego dowiecie się czytając "(not) just my girl"!

Część druga opowiadania; „ZŁAMALIŚMY ZASADY". Nie miałam pojęcia czy sobie bez Ciebie poradzę. Nie miałam pojęcia czy nie umrę z tęsknoty po Twoim odejściu. Nie miałam pojęcia gdzie jesteś i co robisz. Nie miałam pojęcia czy jesteś szczęśliwy. Nie miałam pojęcia czy jeszcze o mnie pamiętasz. Nie miałam pojęcia czy jeszcze mnie kochasz i czy w ogóle żyjesz. Nie byłam pewna prawie niczego. Ale wiedziałam jedno: kochałam Cię na tyle mocno, że pozwoliłam Ci odejść. [Fikcja literacka: placówki, miejsca oraz ich położenia geograficzne nie pokrywające się z informacjami rzeczywistymi]

"Czułam, że coś jest na rzeczy. Isaac miał jakąś tajemnicę, był taki... niezrozumiały, a ja miałam wrażenie, że coś przede mną ukrywają. - On po prostu jest... trudno mi to wytłumaczyć Nao, po prostu znam go. Chociaż raz posłuchaj mnie i proszę cię nie zbliżaj się do niego. Najlepiej... unikaj i uważaj. On jest jednym z tych chłopaków, przed którymi próbuję cię obronić... " !Opowiadanie (aktualnie rozdziały 30-40) jest w trakcie korekty pod względem ortograficznym oraz interpunkcyjnym. Fabuła nie ulega zmianie!

„(..)Przeniosłam wzrok na panią Hemmings, która teraz uśmiechała się do mnie, doskonale zdając sobie sprawę, że nie potrafiłabym odmówić dziewczynce. - No, dobrze - powiedziałam niepewnie, zagryzając wargę. - Zostanę opiekunką Molly. Molly Hemmings." „(..)Nie byłam osobą popularną i lubianą w liceum. Pewnie ze względu na to, że zamiast imprezować wolałam wieczorami poczytać książki, najchętniej związane z biologią bądź chemią lub po prostu pooglądać filmy, a najczęściej komedie romantyczne, żeby móc przeżyć tą prawdziwą miłość chociaż na ekranie.(..)" „(..)Stanęłam na palcach, kładąc dłonie na jego policzkach, które nieco mnie drapały przez dwudniowy zarost i wpatrując się w jego oczy, za którymi tak bardzo tęskniłam. Pochylił się do mnie tak, że nasze twarze i usta dzieliły zaledwie milimetry. Serce dudniło mi w piersi, a gdzieś z tyłu głowy pojawiały się wszelkie obawy, które skutecznie ignorowałam. Przymknęłam na moment powieki, napawając się tą chwilą i powoli zjeżdżając jedną dłonią na jego klatkę piersiową. Część mnie chyba nie mogła uwierzyć, że to naprawdę on. (..)"