Minako Imaizumi jest laską, która nie ma w sobie zupełnie nic z wyjątkowości. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że jest obscenicznie nudna. Ubiera się na czarno, fotografuje wszystko co się rusza i uwielbia ciszę. A potem poznaje pewnego rudzielca, który natychmiast tytułuje się mianem Seksiaka i cały jej świat lega w gruzach. Ukochana monotonia znika jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a w zamian na horyzoncie pojawia się facet (o zgrozo, wyższy nawet od niej samej) o zadziwiających granatowych oczach i minie bardziej niż znudzonej. Gburowaty oraz kąśliwy, lecz niewątpliwie ciekawy. I okazuje się, że on także jest skazany na Seksiaka. ------ Ciśnij Daiki to opowiadanie fanfiction na podstawie mangi i anime Kuroko no Basuke, ale nie trzeba znać uniwersum, bo to tylko kosz, resztę i tak opisuję. Nie trzeba lubić anime (ja sama lubię tylko kilka tytułów), można sb wyobrażać nasz świat (tak, ja tak robię). W zasadzie to nic nie trzeba i już dla zasady powiem na końcu: ciśnijta tam. :)

.• zależy, jak na to patrzeć •. •. nikt nigdy nie patrzy .• aph; ameryka; pamiętnik [żałosne, moi drodzy państwo, żAŁOSNE]

❝ Mówi się, że rodzina jest jedną z najwyższych wartości - zapewnia poczucie bezpieczeństwa, przynależności, miłości. Rodzina jest niezależnie od pogody, miesiąca, stanu majątkowego. Rodzina jest mimo wszystko. Mimo wszystko są tylko słodkie łgarstwa. ❞ aph; nyo!ukraina, nyo!białoruś, rosja

ŚWIETNA HISTORIA, SERIO. GEJOZA JAK SIĘ PATRZY, JESZCZE CIEPŁA. a tak generalnie to projekcik wygrzebany z odmętów komputera. bez opisu, bo jak mam opisać zwykłe szkolne głupoty bez fabuły i polotu? ❝ KULTURA I KONWENANSE NAS OGRANICZAJĄ! ❞ czyli opowieść o irytującym Cyganie (haha!) i równie irytującym, tylko bardziej wkurwionym na świat człowieku, który nie wie, jak się poprawnie przytakuje. ludzie to wstawiają, gdy chcą być fajni; też chcę być fajna: © JA

Lovino wraz z bratem udaje się na wakacje do Hiszpanii. Z całej siły wierzy, że wyjazd okaże się klapą, ale czy za sprawą dość ekscentrycznego osobnika zwanego Antoniem, nie stanie się inaczej?

Fandom: Axis Powers Hetalia; Znajomość fandomu: wskazana, ale nie potrzebna; Ograniczenia: na razie brak, jednak z uwagi na ship yaoi może się to w późniejszych rozdziałach zmienić; Pairing: usuk/ukus mogą pojawić się też jakieś poboczne; Opis: Ludzkie AU, w którym Alfred pracuje w korpo, by zarobić na prace marzeń, jednak musi się użerać ze swoim sadystycznym szefem. Opis dodatkowy: Jako, że tematyka jest taka a nie inna, nie liczcie od razu na zbyt wiele akcji. Ponadto rozdziały ukazują się nieregularnie i dość rzadko. Chcę ostrzec, bo już widzę, że długo nic nie dodałam. Jednak nie chcę też tego pomysłu porzucać, o to się nie martwcie. Po prostu jestem leniwa i nigdy nie mam weny ;-;

Wszystko jest w najlepszym porządku, dopóki dostajesz sms-a z informacją o imprezie i przepisujesz adres. Wszystko jest w porządku również wtedy, gdy idziesz we wskazane miejsce z rodziną i znajomymi. Wszytko jest w porządku do momentu, gdy zdajesz sobie sprawę, że chyba nie jesteście tam, gdzie mieliście się znaleźć. Że stoicie przed ogromną, starą posiadłością... Myślicie "phi! Znowu schemat?". Spokojnie! Tym razem w ciemności nie czają się duchy, a szczęk metalowych kończyn. Chociaż pada deszcz, nie biją pioruny. Nic do siebie nie pasuje, a jak już, to elementy zazębiają się niewłaściwie... Nie martw się jednak! W razie potrzeby drogę oświetli srebrna zapalniczka, a wskaże ręka kościotrupa Janusza. Dobrą... Lub złą.

"Kropla spłynęła po włosach na nos chłopaka, ten nawet nie drgnął. Patrzył. Zastygły, z drewnianą kolbą muszkietu opartą o ramię, lufą celował w niego."

- Dlaczego on nie ma butów? Spojrzenie blondyna prześlizgnęło się po ciele ofiary. - Kto wie, może morderca zbiera trofea w postaci obuwia zamordowanych? Ludzie lubią różne rzeczy... //Vash&Arthur APH, AU - jednak do czytania nie jest potrzebna znajomość anime. Hetaliowy... Kryminał! UWAGA, krew i trup.

Kiedyś, ktoś powiedział, że na ulicy Prezydenckiej stoi Dom Dziecka. Jednakowoż nie taki zwykły. Został on stworzony dla dzieci z problemami psychicznymi. Zapewne śmiałbym się do tej pory z kuriozalności tego budynku, jakby nie fakt, że miesiąc temu sam tam trafiłem. - Augustín Baláž