Yarasının üstüne bastırdığı bezi kaldırmak için elime steril gazlı bez aldım. Tişörtünü sıyırdığında... Gözüm istemsizce karın kaslarına takıldı. Etik değil, evet. Ama Tanrım, bu da mı sınav? Belli ki küçük kaçamağım fark edilmişti. "Doktor hanım, dikiş atarken yakışıklı olduğumu mu düşünüyorsunuz, yoksa sadece işinize mi odaklanıyorsunuz?" Sesi hafif iğneleyiciydi. Ama yüzünde oyunbaz bir gülümseme vardı. Gözlerimi devirdim ama yanaklarımdaki sıcaklık utancımı ele veriyordu. "Yakışıklılığınızla ilgilenmiyorum, yaranızla ilgileniyorum. Ama madem konuşabiliyorsunuz, demek ki çok da kötü durumda değilsiniz." "Yakışıklı olduğumu kabul ediyorsunuz yani?" Bana meydan okuyordu. Ona meydan okumak ne kadar mantıklıydı, bilmiyordum. Ama karşısında dik durmak tek savunmamdı. *** Başarılı bir acil doktoru Süreyya ve onu evlendirmeye takmış annesinin kısır günü arkadaşları.. Düşünün, elinizde sıcak çay, etrafınızda size sürekli dedikodu yapan teyzeler, bir de o oğulları! Aşk ve karmaşa bir arada; işleri hiç de kolaylaştırmıyor.

Bir İpek Mendil Hikayesi... Zeytinlikleriyle meşhur Hisarkale Kasabası, yeniliğe boyun eğmeye mahkum bırakıldıklarını düşünen insanlarla doluyken geçmişten süre gelen adetlerden bir tek ipek mendilleri vardı ellerinde. Şimdiyse o mendil, hiç olmadık bir çifti birbirine bağlayacaktı. Cesur Karahisar, parmaklıkların ardında geçen yedi senenin ardından özgürlüğüne kavuşurken Hanzade Hancı, geri döndüğü kasabaya mahkum kalacaktı. Karar keskin, aşk hiçlikti...

. . . Yetişkin içerikli sahneler vardır! Yaş farkı vardır!

1874 yılının Britanyası o bahar geri dönülemez bir felakete yol açmıştı. İngilizlerin Fransızlarla girdiği savaşın ardından bambaşka iki kalbi bir araya getirmişti. Eleanor Haworth kız kardeşleri, babası ve babaannesi ile birlikte yaşayan arkadaşlarının da deyimi ile hayat dolu bir genç kadındı. Sevdiği adamla nişanlanmış ve evlenmek için savaştan dönmesini bekliyordu. Yüzbaşı Declan Stanford... Adı gibi asaletli bir adamdı. Onun tüm hayatı savaşmaktan ibaretti. Savaşmadığı zamanlarda ise şatafatlı İngiliz sosyetesinden ve gösterişli balolarından uzakta huzurlu bir hayat sürmekteydi. Savaş bu iki yüreğin hayatını kökünden değiştirecekti. +18 İçerik Mevcut! Dönem Kurgusudur!

❝Burası Karadeniz, burada hiçbir aşk mücadelesiz olmaz.❞ "Karadeniz'e eskiden Konuk Sevmez Deniz derlermiş," dedi. Sesindeki buz dağı yüreğimi titretti. Bunu daha önce hiç duymamıştım. Demek hırçın dalgaların sahibi olan Karadeniz'e Konuk Sevmez Deniz diyorlardı. İlk kez duyduğum için olsa gerek garibime gitmişti. Ben de buraya gelen bir konuktum. "Peki ya, öyle mi?" diye sorduğumda bakışlarımı usulca ona kaldırdım. "Burası gerçekten konuk sevmez mi?" "Sevmez," dedi Kuzey net bir dille. "Alır, götürür, öldürür seni. Sen de elbet gideceksin buralardan, ait olduğun yere döneceksin. Buralar hiç konuk sevmez." Bir düşman kapıyı çalar. Elinde ölümle bekler. İmkânsız bir aşk başlar.

[ ❗Fazlasıyla Yetişkin içeriklidir . Erotik kitap] " Ben hassas değilim, sen benim hassas noktamsın." " Fantezilerden hoşlanan ve libidosu yüksek bir kadın ve bir adam İtalya seyahatinde denk gelirse ne olur ? Sevişmek, onlar için bir tutkudan daha fazlası... "Öpüşmek ömrü uzatıyormuş benimle ölümsüz olur musun?" *** 🐾Hikaye Başlangıç : 08.03.2021 ✨

-WattpadRomanceTR "Romantizm ve Komedinin Ortak Durağı" adlı okuma listesinde!- *** Her şey bir ölümle başlamıştı ve bildiğim bir şey varsa yıkıcı ölümler bizi sarsmaya devam edecekti. Belki de atlatırım diye düşünürdüm her zaman. Unutmaya her çalışımda zaman ayaklarımdan tutup o güne getirirdi. Önce annemin beni terk ettiği günü izletir hemen sonra hayatımın en kötü gününe getirirdi. Babamın öldürüldüğü güne... Bununla savaşmaya her çalışımda başarısız olmuştum. Beni ayağına kaldırmaya çalışan herkesin yaşadıklarımdan haberi bile yoktu. Beni sadece ruhu gibi bedenininde ölmesini bekleyen adam anlayabilmişti. O Yağız'dı. O Savcım'dı. O her şeyimdi. "O, hakimin tokmağını eline alıp adaletsiz hayatımı varlığıyla süsleyen adamdı." O da benim gibi ölü bir ruhtan ibaretti bir zamanlar. Birbirimizin yaralarını iyileştirdiğimiz güne kadar ölü iki bedenden ibarettik. Hayat acımasızca bizi engellerle karşılaştırmaya devam etse de biz birbirimizin elini tutarak o engellerden atlamayı başarmıştık. Biz beraber bir, ayrı ayrı ise hiçtik. "Onsuz yaşamayı bırak, onun olmadığı cümlede bile yer almak istemiyorum." "O benim başlangıcım, sonum, her şeyim. Dünyanın bana yakıştırdığı tek güzel şey." &&&& Keyifli okumalar ❤

"Peki ya sen?!" diye sordum çatallaşan sesimle. Anın stresiyle dudaklarımı yaladığımda gözlerini dudaklarıma indirip bir müddet orada tuttu. Alnında beliren mavi damarı soluk ışığa rağmen fark edebiliyordum. "Sen de çıkacak mısın benim hayatımdan Dinçer abi?!" Gözlerimiz tekrar buluştuğunda, alev alev yanan hareleri içimde bir ateşi yaktı, yandığımı hissettim. Bu his, elimi kolumu bağlamıştı sanki. "Hayır!" taviz vermeyen katı sesi benliğimde yankılandı, yankılandı... Üstüme daha da eğilerek çenemden tutup kendi yüzüne doğru yaklaştırınca heyecandan titredim. Hiç bilmediğim bu duyguyu, pembe nevresim takımımın içinde, yirmi sekiz yaşında olan Dinçer abiyle yüzlerimizin arasında milimler varken yaşamak... Hele ki hala abi diyordum, boğazıma taş gibi oturdu. "Ben senin bu dünya da ahirette de elini tutacağın tek adamım.." ◾

"Unutacağını düşünüyordum ?" "Benim için önemli olan tarihleri asla unutmam" Aldığım cevapla dudaklarım da küçük bir kıvrılma meydana geldiğin de kuzguni gözleri yüz hatlarım da yavaşça gezinmişti. Bu hareketi sol yanım da küçük bir titremeye neden olurken bakışlarımı ondan kaçırdığım da hissettiğim duygu yoğunluğunu görmezden gelmek istemiştim. İşte tam o an beklemediğim zamanda kız kulesinin en üstün de art arda patlayan havai fişeklerle ağzım şaşkınlıkla aralanırken ensem de ki nefesle tüm bedenim tuzla buz etmişti. "İyi ki doğdun Ay parçası" Fısıltılı çıkan sesiyle ister istemez gözlerim aheste bir edayla kapandığı an rüzgar yel misali esmiş , onun kokusunu ilk defa hissetmemi sağlamıştı.

heyecanlı heyecanlı konuştuğu sırada Cihangir'in güçlü sesi duyuldu. "Helin..Güzelim..." niye böyle seslendiğini anlamasam da kararsızlıkla yavaş yavaş mutfağın çıkışı salonun girişine doğru ilerledim. Göz göze geldik yakası dağılmış gömleğini bir tık çekiştirdi. "Biraz terlemiş olabilirim ama...gel bakalım." Gözleriyle kollarının arasını işaret ediyordu. "Ne?" fısıltıyla söylesem de kaşlarını uyarırcasına kaldırmıştı. Cihangir böyle büyüklerin olduğu ortamda bana böyle seslenecek böyle davranacak insan değildi. Bir iki adım daha atsam da çekip yumuşakça kollarıyla etrafımı sarmıştı. "Sonra konuşuruz, sadece yaslan...böyle bir ortamda...bulunduğun için özür dilerim. " Söyledikleriyle içeridekileri gördüğünü anladım. Başımı kasılmış bir şekilde olsa da omzuna yasladım. "Bunu konuşmak istemiyorum." "Mırıl mırıl uykumu getirdin." deyip. Saçımı okşamaya başlayınca geri çekildim. "Gidebilir miyim artık, kalmasam bu ortamda..." "Şimdi değil,..." İlk defa orada kolları arasında güvende hissetmiştim. Hiç tahmin etmediğim abi dediğim insanın kolları arasında evlilik yolunda olduğum insanın kolları arasında.