Hayatınızda kendinizi hiç bir boşluktaymışsınız gibi hissettiniz mi? Kendinizden daha çok önemsediğiniz insanlar siz gittikten sonra sizi hiç düşündüler mi? En güvendiğim dediğiniz kişi siz hiç yarı yolda bıraktı mı? En son yardımına muhtaç kalacağınız insanın yardımına muhtaç kaldınız mı? Hayat dediğimiz kavram bütün bu soruların cevaplarını bulmak için karşıma türlü türlü sorunlar çıkardı. Benden bu soruların cevaplarını bulmamı istedi. Kendimi bile daha tam anlamıyla tanıyamazken bu soruların cevaplarını bulmak mümkün müydü? Soruların cevaplarını ararken işte o zaman beynime dank etti. Gerçekleri gördüğünüz an gözünüz hiçbir şeyi, hiç kimseyi görmez,göremez. O dakika anladım ki artık ben; artık eski ben değildim.

~Dikkat, psikoloji bozabilir! 'Hissettiğim yerden ölüyordum; belki de bu yüzden kulaklığı yasak, tüm şarkıları haram kılmıştım kendime...'

#3 kaçakgelin Hayatım boyunca sorumluluklarımı bilen bir insan olmuştum. Dönüp yanımdan duvarın diğer tarafına atlamakta olan adama baktım... Tamam, bu aşırı sorumsuzcaydı! Kendi kına gecemden aşığımla kaçmış üstelik arkama dönüp bakmamıştım bile... Şimdi bambaşka ve zorlu bir hayat uzanıyordu önümde... Hele ki benim gibi elini sıcak sudan soğuk suya sokmamış bir insan için aşırı zorlu bir hayat... Peki umrumda mıydı? Tabi ki hayır... Dönüp sevdiğim adama gülümserken ondan da aynı karşılığı aldım. Hayatın önümüze çıkardığı zorluklarla beraber yüzleşmek için ilk adımı da beraber atmıştık... Omuz silkip bana elini uzatan adama baktım. Ve tekrar arkama bakma gereği duymadan bir kez daha sevdiğim adamın kollarına atladım. Simsiyah, yıldızsız bir gökyüzünün altında ışıldayan bir yalıda gelinsiz bir kına gecesi başlıyordu... ya da benim durumumda başlayamıyordu... Evleneceğim adam mı? Ayak serçe parmağını milyondolarlık sehpasının köşesine çarpar inşallah..!

Karnınızdaki bebeği sizden almak isteseler ne yapardınız? Mutsuzluktan ölen bir kadının kızı olsanız, mutluluğa inanır mıydınız? Hüma; evlenme fikrine karşı, ancak anne olma isteğiyle yanıp tutuşan genç bir kadındır. Tek çaresi sperm bankasına başvurarak hamile kalmaktır. Ne var ki aniden ortaya çıkan biyolojik baba bütün planlarını altüst eder. Kartal ve Hüma'nın henüz cenin olan bir bebek uğruna yaşadıklarını bir solukta okuyacaksınız. "Uçmayı birlikte öğrenen kuşlar için gökyüzünün sınırı yoktur." Müptela Yayınları farkıyla raflarda. (İlk 15 bölüm yayında.)

Umut etmek; hepimizin yaptığı bu değil miydi? Önümüzdeki engelleri aşmak için destek aldığımız, düştüğümüzde tekrar kalkmamızı ve yürümeye devam etmemizi sağlayan o kutsal histi umut. Karanlıkta yolumuzu aydınlatan bir araç, pes etmek üzereyken yavaşça kulağımıza bir daha denememizi fısıldayan inanç dolu bir ses. Bir de aşk var tabii... Şayet biri bana gelip şu hayatta yaşanması gereken en önemli şey ne diye sorsaydı, ona iki kelime söylerdim: Âşık ol. Aşk, belki en zor ve en acı duyguydu fakat âşık insana acı bile çekici gelirdi; acı ondan geldikten sonra. Yüzünü de güldürse, kalbini de parçalasa severdin. Onu sevmeyi severdin. Sana verdiği heyecanı, mutluluğu, hatta hüznü severdin... Ve bir gün umut ile aşkın yolları kesişti. Umutlarına tutunarak yaşayan bir kızın kalbiyle birlikte umutları da paramparça oldu. Aşk yeri geldi onun umutlarını öldürdü, yeri geldi onu yeniden umutlarıyla beraber hayata döndürdü.