Bu ilk vazgeçiş değil kana kana içtiğim suyun son damlası, Yağmurun ilk yağışı, Güneşin ilk doğuşu ya da ilk kaçışım değil, Bu benim kendimle son savaşım. Küçük bir enkaz. İçindeki felaketten kimsenin haberi yok. Sanki ruhlar sokaklara karışmış, Bulutlar şehri terk etmiş gibi. Denizdeki dalgaların kayalara hain çarpışı, Nefessiz güzel yüreker kötü bedenler. Minik kalpli yıldız çocuklar. Burası benim şehrim ne batan güneş ne parıldayan yıldızlar ne de dalgasız deniz. Burası ANKEBUT ruhumu haps ettiğim küçük sandık.

Herkesin hayatta en az bir amacı vardır. Benim amacım iyi bir hemşire olabilmek... ve yöntemim gülümsemek... Herkesin aksine gülümsemekten bir an bile vazgeçmeyecek bir hemşire olacaktım. Hastalarıma gülümseyerek iyi gelecektim. Tek amacım buydu. Tabi ilk staj deneyimimi onkoloji de yapmak planlarım dahilinde yoktu. Hele Onur gibi bir hastam olacağını hiç düşünmemiştim. Onur... zorlu bir hastaydı. İletişime kapalı, kimseyi umursamayan, konuştuğunda insanı terslemekten çekinmeyecek biriydi. İnsanı kolayca kırabilecek ve bunu düzeltmek için gram uğraşmayacak biriydi. Tüm bunlara dayanabilirdim ama ölümü kabullenmiş olması... bunu aşmakta zorlanıyordum. Herkesin hikayesi iyi bitmek zorunda değildi ama Onur'unki iyi bitmeliydi. O bunu hak ediyordu... (Sevdim isimli hikayemin kurgusu üzerinde biraz oynayacağım. Ve yeni ismi olan Seni Bana Getirdi olarak yayımlayacağım.) Not; Kapak için Sinem_Ekin isimli okuyucuma çok teşekkür ederiiim <3<3 (Kapak gönderirseniz seve seve kullanırııım ^^ )