Ellerdeki kartlar açıldığında: Seçim yapma sırası gelmişti. Karşılıksız sevdiğin mi? Yoksa seni seven mi?

"Kızım, uyanık mısın?" Bu sefer sesi biraz daha yüksek bir perdede çıkmıştı: Uyuyor bile olsam uyanmamı bekliyordu. Düzenli bir şekilde; nefes al, nefes ver. Kendime içten içe bunları söylüyor, kırpıştırarak açılmak istenen gözlerimi görmezden geliyordum. Ruhumu sarmalamış olan endişe dolu bulutlar tepemde dolaşıyor, zihnim yanlış bir hareket yapma ihtimalim karşısında alarm çanlarını çalıyordu. Gözlerimin önünde siyah bir perde vardı, göremeyen bir insanın duyarlı hissiyatı üzerimdeydi; görmek dışındaki tüm duyularım harekete geçmiş adeta diken üzerinde her yapılan hareketi algılamaya çalışıyordu. Sessizlik beni geriyordu; ağzından çıkabilecek tek bir cümle ruhumun üzerine koca bir kesik atar, kendi içimde bölünmelere yol açabilirdi. Zorlukla hakimiyetini kurduğum dünyam yerle bir olurdu. Kısa bir an için numaramı yutmadığından, üzerimdeki battaniyeyi çekip alarak uyumadığımı bildiğini söyleyeceğinden korktum; korku bedenimi yavaş yavaş ele geçiyordu. Korku tam karşımda duruyor ve bana doğru yaklaşıyordu, onu hissedebiliyordum: Zayıf bir anımı bekliyordu. Fakat korkumun aksine alkol kokusu burun deliklerimden yavaşça geriye çekildi, uzaklaştı. "İyi geceler kızım." Çıkan pürüzlü bir sesle, birazdan ağlayacağını belli edecek bir şekilde konuşmuştu. Ağlamasını sorun etmiyordum, ağlaması iyiydi. Tahta zeminime bastı, çıkan eğimli ses tekrardan kulaklarımı doldurdu. Nefesimi düzenli bir şekilde tutmak için çok çabalıyordum, giderken bile tüm dikkatinin üzerimde olduğundan emindim. Ve kapım gidişinin ardından gıcırdayarak kapandı. Aynı saniye gökyüzünde bir şimşek çaktı, ruhumun üzerinde dolaşıp duran gri bulutları dağıttı: Bir kez daha ruhumun üzerindeki bulutlar acı bir şekilde yağamadan yok edildi.

Bir dosta karşı yapılan fedakarlık, güneşli bir günün ortasına düşen bulutlara katlanmaktı. Aydınlığın enerjisini yok edip tüm pejmürdeliğin ve yıkımın bir arada olduğu duyguları bu koyuluğa gark eden bir renkti Gri. Eris Arıkan, siyahın ve beyazın netliğini içinde taşırken bu karışımdan oluşan Grinin karmaşasını da tüm benliğinde bulunduracaktı.O şimdi hizmetkarını içindeki gri bulutların altına hapsetmiş kötülüğün yağmurunda ıslatırken, istediği zaman ona beyazın aydınlığını bahşedecekti. Ve günün sonunda karanlık ikisinide ele geçirecekti. Eris Arıkan'ın aydınlığı ve karanlığı arasındaki o ince çizgi onları derin bir duygunun uçurumundan aşağıya sürükleyecek. ERİS ARIKAN O ne siyah ne de beyaz... O gri... Kapak Yapım : Fire Photoshop * Bölümler düzenlenmemiştir.*

Yaşadığımız anların sonuçları, kaderin basamaklarıdır aslında. Bazı şeyler vardır; olacağını asla tahmin etmeyeceğiniz ve olduğunda da hoşlanmayacağınızdan emin olduğunuz şeyler... Hayat, bize inat yaparmış gibi bu şeylerle karşılaşmamızı sağladığında, önceden yaptığımız planların hatta varsayımların nasıl da boşuna olduğunu görürüz. Hayatı, planladığının çok dışında bir yola girdiğinde, ne yapacağını bilmiyordu Yağmur... Hiç beklemediği bir anda, çok önemli bir haber alınca ne yapacağını şaşırdı Efe... Ve zaman, her ikisi için de en doğrusuna karar verdi

Mitolojide kelebek ateşi simgeler, ateşe koşan pervane böceğinin yanıp ateşle bağdaşmasıdır. Eski Yunan'da ise ruhun beden üzerindeki etkisini ve bu etkinin yarattığı büyük değişimleri simgeler. Mavi kelebek, saf ruhu simgeler. Bu, monoton hayatını sürdüren sıradan bir insanın hikayesi. Bu, o sıradan insanın hayatının bir anda nasıl değişebileceğinin hikayesi. İnançlarınızı sorgulayın. Çünkü en büyük maceralar en akıl almaz şeylere inanmakla başlar.