|Kusursuz, Kusurlu'nun yan kitabıdır. Spoiler içerir. Kusurlu'yu okumadan okumanızı önermiyorum.| "Kusurlu bedeninin içindeki kusursuz kalbine vurgundum." Genç bir adam düşünün, içinde umutlarını, hayallerini ve duygularını öldürmüş genç bir kıza sonsuzca aşk besleyen. Genç bir adam düşünün, genç kızı tüm kusurlarına rağmen kabul eden. Genç bir adam düşünün, genç kızın kusurlu bedenine hapsolmuş ruhunu kusursuzca seven. Aşkın en saf ve kusursuz hali... Kapak tasarımı: @RUROGRIME ©Tüm Hakları Saklıdır | All Rights Reserved.

çünkü sevgilim içimizdeki yara yeniden açılacağı günü bekler

Başlangıçta fark edilmeyen ve yavaş yavaş artan bir basınçla birlikte zihninin içinde yaşayan bir ruh, tüm gücüyle kabusları, dehşetleri hissedebilir ve çığlıklar, saç yolmalar, vahşi küfürler veya kahkahalar bu dehşetin bir parçasıdır. Daha önce hiç bir doktor önümde durup, başka türlü düşünmeyi öğrenmediğim takdirde, kısa sürede iyileşemeyecek kadar delireceğimi söylememişti. Yaşadıklarım, sözlerle anlatılmayacak kadar olağanüstüdür. Yaşadıklarımı anlatmaya çalışırken doğaüstü kelimeler kullanmayacağım ama olanları kelimesi kelimesine tanımlayabilseydim, yaşadıklarımın gerçek yüzünü anlatabilecek miydim? Ağrıyan bir dişin röntgeni, acının fotoğrafı olarak tanımlanabilir mi?

"Sana gitme demeyeceğim, Ama,gitme Lavinia..." - Tüm Hakları Saklıdır. - Tek bölümlük kısa hikayedir.

❝Ve kumar, onun tuzağına düşmemin sebebiydi.❞

Senin kalemindendim ben.Yaşamımı sen oluşturuyordun yanlışları ve doğruları sen belirliyordun.Kaderime isabet eden her mürekkep damlası içimde sonsuz bir çukur oluşturuyordu.İtaat ediyordum sana boyun eğiyordum.Yaptığın her yanlışı görmezden geliyordum.Benim dünyamın prensiydin sen.Yaptığın her yanlış bir şekilde af oluyordu.Aşktı bu,sevdaydı.Direnmekti. Zaten aşkın anlamı da imkansızı başarabilmek değil miydi?Ama tek fark aşk sarhoş olmaktı.Buna rağmen ben delicesine sarhoş olmak ruhunun şarabından kadehlerce içmek sonsuza dek senin olmak istiyordum.Yaptığın her yanlışa rağmen lanet olsun ki hala seni istiyorum.Çünkü ben aptalım, bu evrenin içinde delilercesine 'seni istiyorum' diye haykırdım.Neden,neden duymadın?Oysa ki benim sessiz haykırışları mı bir tek sen duyabilirsin zannetmiştim.Ama beni ruhumun sarhoşluğundan kurtarmak için ,bedenimi ayıltmak için çok geç kaldın.Artık herşeye rağmen seni unutmayı istiyorum,seni her hücremden silmeyi. (yada....hala kendimi mi kandırıyorum)

Sıradan bir blog kullanmıyordum. Tüm okulu avucumun içinde tutacak bir blogdu benimkisi. İstediğim kişiye istediğim rütbeyi verip kendisine saygınlık bahşedebildiğim gibi, istediğim kişiyi yerden yere vurabilir, insanların gözünde küçük düşürebilirdim. Bunu mümkün kılan, blog sahibinin gizli olmasıydı.

Bir kız düşünün. Onu yaşıtlarından ayıran tek özelliği farkındalığının yüksek olması. Bu farkındalığın ona hissettirdiklerini tahmin edin bir de. Düşünceleriniz arasına, bu kızın kışları sürekli yağmur yağan bir şehirde yaşadığını da ekleyin. Şimdi de genç kızın, her öğle arası, kimsenin olmadığı okulun kamelyasında kulağında kulaklıkları ile kitap okuduğunu düşleyin. Düşlediniz mi? O zaman bir çocuk düşünün tam da şu an. Bu kıza, onu duymadığını bile bile sürekli bir şeyler anlatan bi' yabancı... Tuhaf çocuk... Peki, bir gün bu kızın kulaklığı bozulur da kız yabancının anlattıklarını duyarsa ne olur? Bu hikâyede ben varım, sen varsın, o var. Biz var mıyız, siz var mısınız ya da onlar var mı, bilmem. Tek bildiğim yalnızız. Tekiliz. Tekiz. Farklıyız.