Yüreğimin önüne acılardan inşa edilmiş kalın, soğuk duvarların yıkıldığı an, hayatımın değiştiği andı..

Yıkıma uğrayan her ruhun bir kurtarıcısı vardır. (Acının İzleri kitabının ikincisidir. Bu hikâyeye başlamak için ilk önce profilimdeki Acının İzleri adlı ilk kitabı bitirmelisiniz.)

Üç kişi hayal edin. Üç birbirinden farklı karakter. O üçünün de kendine ait farklı fikirleri var ve sizin birinin yolundan gitmeniz gerekiyor. 1) "Bazı anlarda kalbinde olan kişinin, hayatında olamayacağını anlarsın." 2)"Gelmeyeceğini bile bile beklemek saflık değil, aşktır güzelim." 3)"Sevmediğim bir şeyi seviyor gibi yapabilirim. Zor olan; sevdiğim bir şeyi sevmiyormuş gibi yapmak." Sen o üç kişiden hangisi olursun? Yanıtını bulmak istiyorsan, İmkansız'a benimle ulaş... Bir çöldeyim ben. İhtiyacım olan sadece bir damla. Küçücük bir damla su... İçimdeki o sonsuz sussuzluğu gidermek için istediğim tek şey o damla. Hayatıma dönüş biletim belki de. Karanlığa mahkum olan ben yaşadığım o sonsuz çöl gecelerinden sonra hiç beklemediğim anda çölün ortasında bir kaktüs bulmuştum. Herkes bilir kaktüslerin dışı dikenler ile kaplıdır. Doğru yerden tutmazsanız elinizi parçalayabilecek niteliktedir ama ben o kaktüsü düzgün bir şekilde tutmuştum. İlk başta anlamak için küçük yaralar almıştım ama o yaralara değen bir sonuç ile karşılaşmıştım. İçini açtığım anda aylardır istediğim şeye kavuşmuştum. Ben hayata döndürecek o küçük damla suya. Kana kana içmek isteyeceğim o bir damlaya kavuşmuştum. O yıldızlı çöl gecesinde yolumu bulmamı sağlamıştı o damla. Hiç beklemediğim bir anda pusulam olmuştu. Mahkumiyetinin acılı olduğu o dipsiz yerden kurtarmıştı beni. Wattys 2015 kazananı Sevgili minnoş okuyucum, Bu benim ilk hikayem ve en başta hatalarım olabilir ama lütfen unutma ; her yeni bölümde kendime bir şeyler katıyorum ve limitlerimi zorluyorum :) İ

Gölgelerin içinde yaşamalıyım ben. Gölgelere mahkûm olmaya zorlanan bir bedenim, karanlığa ait olmak isteyen bir ruhum var. Hayatımsa yarım, adımın aksine nefessiz. Hayatın bana bir can borcu var ya da belki benim ödemem gereken bir bedeldi yıllar önceki. Yaşamama karşılık. Ben karanlığa ait olmak isteyen bir ruhum, her ne kadar aydınlıkla lanetlensem de. Ve ben, Nefes'im. Her ne kadar nefes aldığımı hissedemiyor olsam bile.

Karanlığın tanımı neydi? Uçsuz bucaksız, alabildiğine uzanan bir siyahlıktı onlar için. Kirli mürekkep damlalarına bulanmış düşünceler, yabancı insanlar ve zehirli bir geçmiş. Kimsesizliğin içinde kaybolmuş bir kız. Kendi geçmişiyle, kendi benliğiyle savaşan bir oğlan. Karanlığın siyahla buluşması, kanın nefrete, aşkın da ölüme dönüştüğü bir dünya onların dünyası. Siyah onları yaratmadı aslında. Onlar, siyahı yarattı. ... ©Tüm hakları saklıdır.

Dünyadaki en tehlikeli yer zihin, en ölümcül zehir ise düşünceydi. Her an düşüncelere esir olanlardı onlar. Onlar bakanlar değil, görenlerdi. Düşüncelerine yenilenler, zihinlerindeki altın kafeslere mahkum olanlardı. Onlar Düşünce Mahkumuydular. Farklıydılar ve bunu biliyorlardı. *Bölümler finalden sonra düzenlenecektir.

Küçük kız, sekiz yaşında kalbindeki birini kaybetti. Yıllar sonra acısı hala geçmemişken bu seferde annesini kaybetti. Küçük bedeni ilk önce rüzgâra yakalanmıştı ancak peşinden fırtına gelerek tüm hayatını alabora etti. Gökyüzüne yükseldim dediğinde denize düştü. Yüzmeyi bilmiyorken kurtulmak için bir el aradı. Onu bu mahvolmuş hayatından kurtaracak temiz bir el ararken o karanlığın içinde ki kanlı eli tuttu ve o zaman geri kazanabilme ihtimali olan çocukluğunu kaybetti. Elinden çocukluğu alındı ve silah verildi. Korkudan titreyen küçük elleri silah tutmak istemiyordu. Sıcak yuvasını istiyordu ama artık oraya geri dönemezdi. Götürüldüğü yerde yeni bir hayata başlamak zorundaydı. Orası, R.A.M.'dı. İtalya'nın gizli birimiydi. Burada; ülkene nasıl hizmet edeceğini, nasıl ayağa kalkacağını, düzgün bir şekilde yürümeyi, düzgün bir şekilde konuşmayı ve kendini koruman için yapman gerekenleri öğretirken aslında; İnsanları nasıl kandıracağını, Bir silahla insanları nasıl öldüreceğini, Ellerinle birini nasıl öldüreceğini öğretiyorlar. Hepsi birer askerdi, suikastçıydı. Operasyonları başarı ile bitirirsen ülken sana minnettardı, itaat etmezsen ölüm hemen ensende olacaktı. Küçük kızımız bir suikastçı olmuştu. Elleri silahla bir bütün haline gelirken, dilinde birden fazla yabancı dil, zihninde pek çok yalan ve teknoloji becerisini bulunduruyordu. O en iyisi olmuştu. Babasının onu yalnız bırakmasının intikamını almak için itaat etmişti. Fakat babasının öldüğü gün her şey değişmişti. R.A.M.'ın kendi elleri ile hazırladığı silah bu sefer onları hedef almıştı. Artık kaçak bir ajandı. On dört yaşında ki masum küçük kız değildi. Aksine elleri kana bulanmış, değer verdiği kişiler dışında herkes için soğukkanlı ve kalbinde ki masumluğu kaybetmiş bir katildi.

Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisiydi.Bu evde kavuşamadığım huzura, kendi kurduğum yuvada sahip olacağıma gerçekten inanarak büyümüştüm.Oysa şimdi ailem bu hayalimi de elimden almıştı.Benimle hiçbir ilgisi olmayan bir olaydan dolayı, hiç tanımadığım ve civardaki herkesin Deli diye bildiği bir adamla evlenmek zorundaydım. ❤ Tüm ilçede deli diye tanınan bir adam: Emre. Aradığı şefkatı ailesinden bile görememiş, tekhayali bir gün sevdiği adamla evlenmek olan bir genç kız: Elif. Ve zoraki bir evlilik. Kimsenin bilmediği bir psikolojik sorunla boğuşan Emre ve Emre'yi tanıdıkça ona karşı anlayamadığı bir şekilde merhamet duymaya başlayan Elif, gerçek bir aile olabilecek miydi? Emre tekrar delirmeseydi; belki...

"Oyunlarında kullanılıp atılan bir parça olmayacağız, kendi oyunlarında onları hükmeden parça olacağız." dedi Patron karar ve intikam dolu gözlerle. İşte o an anladım ki oyun daha yeni başlıyor. ~~ Bir genç kızın, babası ve arkadaşlarına yapılanların intikamını alma hikayesi. "İntikam peşine düşünüyorsan iki tane mezar kaz." Bir sözün doğruluğu ancak bu kadar can yakabilirdi.

HERKES BAKSIN BİR :)