"Korkuyor musun ?" diye sordu. Nehir başını kaldırmadan sadece kafasını salladı. Adamın kokusuna karışmış sert içki kokusu genzini yakmıştı. "Hım demek öyle " dedi fısıltıyla.." O zaman neden buradasın ? Buraya beni memnun etmek için geldiğini biliyorsundur herhalde " Nehir başını kaldırdı. Bebek mavisi gözleri adamın karalarıyla buluştu. "Zorla getirdi " dedi zor çıkan sesiyle. "O zaman ne yapacağız " dedi elinin birisini duvara yaslayıp. Nehir cevap vermedi. "Şöyle yapalım o zaman güzellik , ben seni o adam dan kurtarayım sende bana unutamayacağım bir gece yaşat ne dersin " Emir tuğra eğer sarhoş olmasaydı muhtemel bu sözleri söylemezdi. Bunda içkisine katılmış ilacın etkisi de büyüktü muhtemel. "Yani beni o adama vermeyecek misin " dedi umutla. "Hayır , seni o adama vermeyeceğim ama bu gece seni istiyorum karşılık ver " dedi acımasızca..

Kalbinde büyüttüğü adamı karşılıksız sevmeye daha ne kadar dayanabilecekti ? 21.08.2019

İkinci kez parmağına alyansı taktılar. İçten içe kavrulurken sesini çıkaramıyordu. Nefesini kesen, ruhuna diz çöktüren kaderine boyun eğmekten başka şansı yoktu. Daha dört ay önce kocasını kaybetmişti. Şimdi ise kendisine hem tanıdık hem de bir o kadar yabancı olan adamla evlendirilmişti. Kalbine hançeri saplayan adamla gözleri buluşurken kalbi korkuyla attı. Bakışları delip geçiyordu, suçlu hissettiriyordu. Severken nefret eden Yılmaz'ın, Hilal'e olan aşkla savaşı başlamıştı. Ağabeyinin ölümünden sonra mecburen evlendiği Hilal'e baktı. Eğer bu kadın hayatlarına girmeseydi abisi ölmeyecekti ve bu evliliğe mecbur bırakılmayacaktı. Yılmaz en büyük savaşına adım adım ilerlerken yakıp yıkacaktı, yok edecekti ama en çokta aşka yenilecekti. Kitabımın çalınması veya kopyalanması durumunda hukuki süreç başlatılacaktır!

|TAMAMLANDI| Yarası kendinden güzel adam ve onun güzel Ay'ı. 02.09.2019

Ailesini şüpheli bir yangında kaybeden Arya, kimliği gizlenerek yetimhanede büyümek zorunda kalır. Vasisi olan aile avukatının izniyle küçüklüğünden bu yana yalnızca telefonda konuşsalar da aralarında bir bağ oluşan gizemli bir kadının vesilesiyle on sekizine basmasına yakın bir zamanda yetimhanede çıkar ve kendi evine yerleşir. Kader ağlarının örer, geçmişin silik raflarından bir tanıdığı, bir yabancı olarak karşısına çıkarır, çarpıştırır, bir kaldırımda kader ağlarını birbirine dolaştırır. Bu tanıdık yabancıyla yolları kesişip dururken bazı olaylar silsilesi sonucunda onunla özel bir bağ kurar, zaman zaman da geçmişin perdesini aralar. Acı bir sır gün yüzüne çıkmak için gün sayar. Aşktan kaçmak ve aşkın öznesini korumak arasında kalan Ulaş, yok sayamadığı bir fizik kuralıyla baş etmeye çalışırken Arya çoktan hayatının merkezinde yerini alır. Sırlarınsa zamansız anlarda ortaya çıkmak gibi kötü huyları vardır. Ben bir kelebeğim. Yarına ihtiyacım var. Biraz da sana... Biraz dediğime bakma. Kelebekler için biraz ne kadar önemlidir bilemezsin...

Nemesis yayınları tarafından Kitap olmuştur. Genel Kurgu #13.05.2018 (TAMAMLANDI) Yatalak annesi ve herkesin acıyarak baktığı down sendromlu erkek kardeşi yaşama sebebiydi aslında. .Küçük yaşta anlamıştı. .Babasının zulmünden kurtulmanın tek yolu okumakti işte bu yüzden zorda olsa hedefine ulaşmıştı. Belki yaşıtları gibi olmamıştı ama olsun. . Hayata hep olumlu yönlerinden bakmıştı tüm olumsuzluklara rağmen. Diyarbakırın sıcağına, soğuğuna ve tüm acımasız liklarina rağmen o hep ayakta kalmıştı. ..Her gün babasından yediği dayağa aldırmadan şükrediyordu aldığı her nefes için....Sabrediyordu. . Adı gibiydi Lizge. Dağ çiçeği. .En zor zamanlarda bile boyun eğmeden ele inat yaşamıştı yirmi dört yılını. ..Aşk nedir bilmezdi. ..Bildiği ve yaşadığı tek acıydı. .Ama olsun annesi ve kardeşi nefes aldığı sürece bunlara dayanirdi.Tam herşey yolunda derken babası bir kez daha sahneye çıkmış ve hayatını alt üst etmişti. Ama bu sefer buna izin vermeyecekti. Tek kurtuluşu Demir Demirogluna yalvarmaksa onuda yapacaktı ve bu zulümden kurtulacaktı. ....

Abim kollarını benden çekip yüzümü göğsünden kaldırarak buğulu gözlerime baktı. "Niye ağlıyorsun?" "Geldin! Yanıma geldin! Mutluluktan ağlıyorum." Tekrar saçlarımı okşarken Emir de yanıma gelip gözlerime baktı. Bakışlarım birkaç saniyeliğine Emire kayarken gözlerindeki öfke çukurunu görünce bakışlarımı hızla ondan çekip abime döndüm. "Tabi ki geldim kardeşim. Özür dilerim. Geç oldu! Daha önce gelmeliydim ama gelemedim." "Geldin ya! Önemli değil." Önemliydi... Hem de çok önemliydi. Nasıl, idam masasındaki birinin imdadına boynuna yağlı urgan geçirilip altındaki tabure çekildikten sonra yetişilemezse ya da yetişirse de o öldüğü için bir önemi kalmamış olursa bizimki de öyleydi ama Emir ve ablalarının yanında abimle tartışmayacaktım. Abimin gözleri yüzümden karnıma kayarken utanmıştım. Utandığım tabiki de bebeğim değildi. Benimle ilgili aklında oluşabilecek düşüncelerdi. Saklayamayacak kadar büyüktü ama yine de üzerimdeki ince hırkayı karnıma saracakken elini karnıma koyup gözlerime baktı. "Geç kalmışım ama zararın neresinden dönersek kârdır. Bundan sonra hep birlikte olacağız. Yepyeni bir hayatımız olacak. Seni götüreceğim buradan." Abimin bu sözleri Emirdeki son sakinlik kırıntılarını götürürken abimin karnımın üzerinde duran elini çekip beni kolumdan tutarak abimden uzaklaştırırken bağırmaya başladı. "Sen kimi götürüyorsun? Seren benim karım ve karımı hiçbir yere götüremezsin!" Karım kelimesinin üzerine basa basa söylerken abim de yüzüne yerleştirdiği sahte gülümsemeyle Emire cevap verdi. "Karın! Zorla evliliğe sürüklediğin karın! ' Abi beni almaya gel' diye senden kurtulmak için beni çağıran karın! Ne kadar ironik değil mi?" *** Yayınlanma tarihi → «19.02.2016»← ♡

Benim mübarek Türk çenemi açtığının farkında olmayan zavallı adam, o çantayı almak istediğine çok pişman olacaktı!

Semih hızla salondan çıkarken gözleri müptelası olduğu o yüzü arıyordu. Merdivenlere yöneldi ve usul usul tırmandı tüm basamakları. Merdivenleri tırmandıkça kulağına gelen seslerle kaşları kalkarken merakı daha da arttı ve müzik seslerinin geldiği odanın önüne geldi. Kapısı aralık olan odadan gelen slow müzikle beraber gözleri Elif'i buldu. Yatağının hemen yanında bulunan parfümlerle ve makyaj malzemeleriyle dolu olan masanın önündeki siyah pufa çökmüş ve elindeki saç fırçasıyla gözlerinden inci misali akan yaşlarına aldırmadan yavaşça saçlarını tarıyordu . Semih biran nefes alamayacak gibi oldu. Kapının kolunu tutan eli biraz daha hırsla kapı kolunu sıkarken anlık bir şekilde gözlerini kapatıp açtı. Elif her zamanki gibi kendini müziğe vermişti. Hep öyle olmamış mıydı? Müzik hep onun kurtarıcısı değil miydi? Saçlarında gezdirdiği tarak onu garip bir şekilde rahatlatırken izlendiğinin farkında olmadan tüm duvarlarını aşmış bir vaziyette ağlıyordu. Kendi hayatı hakkında karar verilmesine , sürekli birileri tarafından yönlendirilmesine elinden bir şey gelmeyişine ağlıyordu Elif. İçinde beslediği nefret gün geçtikçe büyüyordu ve Elif bir gün o nefretin kocaman olup içine sığmayacağını ve taşacağını bildiği için ağlıyordu. O İstanbul'da ki Elif neredeydi? Neşe dolu , bırak ağlamayı gözleri bile dolmayan , içinde nefretin kırıntılarına bile yer vermeyen Elif sanki gitmiş yerine tam tersi zıt bir Elif gelmişti. Kabullenemese de o çok sevdiği Mardin Elif'i değiştiriyordu. Semih Eroğlu Elif'i Elif yapan şeyleri bir bir yok ediyordu. *** "Eroğlu aşiretinin biricik güzeller güzeli gelini. Mardin'in İstanbul'dan gelen gelin ağası. Semih ağanın her bir zerresini kalbine mıh gibi çaktığı Elif'i." "İllede sen Elif. Ne yaparsan yap ben seni istemekten vazgeçmeyeceğim. "