«Ίσως το "αντίο" μας να είναι το δικό μας "θα μου λείψεις"... Το δικό μας "σ'αγαπώ"...» Η Liza Brown ζει μια φισιολογικη ζωη, παρά το σκληρό παρελθόν που την βαραίνει. Η μοίρα θα την φέρει κοντά με τον άνθρωπο που λατρεύει και θαυμάζει από τα 14 της χρόνια. Την μοίρα όμως δεν την καθορίζουμε εμείς.. Και η δικιά της μοίρα, από την μια θα την ανταμείψει, από την άλλη θα της πάρει κάτι πολύτιμο... 2016 Don't copy #23 in fanfiction (18/11/16)

•Η αγάπη μπορεί να καλύψει το μίσος όπως ένα tattoo μπορεί να καλύψει σημάδια "πόνου" στο σώμα...• •Sophie▪ Ένα καλό γλυκό κορίτσι που πέφτει θύμα bulling από τους συμμαθητές της από την 3η Γυμνασίου. Προσπάθησε να αλλάξει τον εαυτό της για τους άλλους μα δεν δούλεψε. Μέχρι που ήρθε η μέρα που όλα άλλαξαν. Η ζωή της έγινε καλύτερη μέσα σε μερικές ώρες. Το μόνο πρόβλημα της τώρα ήταν ο Louis Tomlinson και η απαίσια συμπεριφορά του. •Louis▪ Είναι ο υπεύθυνος για τον πόνο της Sophie αυτά τα τρία χρόνια. Όλοι τον ξέρουν ως το badboy του σχολείου. Όλοι τον ξέρουν ως κάποιος που δεν νοιάζεται για τίποτα, που κάνει ότι γουστάρει, που είναι αναίσθητος και γεμάτος ειρωνεία. •Και οι δύο;▪ Έχουν πολλά κοινά. Ένα από αυτά; ♢Ποτέ δεν έδειξαν ποιοι πραγματικά είναι. Σε κανέναν. Κρατάνε τις αδυναμίες τους για τους εαυτούς τους όταν είναι μόνοι στο δωμάτιο τους♢ #Writingcontest #Wattys2016 #28 in fanfiction (20/08/16)

Η Veronica , η καταθληψη , η μοναξια , 2 συναισθηματα που ποτε δεν ενιωσε μετα τον θανατο τον γονειων της , αγαπη και χαρα. Θα τα νιωσει τωρα που εχει ενα καινουργιο γειτωνα , αυτος θα καταφερει να της αλλαξει την ζωη????..................ολες οι απαντησεις στην συνεχεια

«Και τι θα κάνω όταν φύγεις ;» ρώτησα ενώ καυτά δάκρυα έτρεχαν στα παγωμένα μάγουλα μου . «Θα με θυμάσαι.» απάντησε «Μα δεν θέλω να φύγεις!» ούρλιαξα . Έπιασα το πρόσωπο του στα χέρια μου και άρχισα να τον φιλάω . Θεέ μου , δεν θέλω φύγει ! Τον έδιωξα μια φόρα και το μετάνιωσα , δεν θέλω να φύγει. «Θα είναι το καλύτερο για εμά-» «Όχι για εμάς ! Για εσένα θα είναι καλύτερο.» φώναξα. «Για εμάς» ψιθύρισε ενώ απομακρυνόταν όλο και πιο πολύ. Και αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που μου είπε πριν με αφήσει μόνη μου.Χρειαζόταν χρόνο να συγχωρήσει τον εαυτό του για τον πόνο που είχε προκαλέσει και του είχε προκληθεί. «Θα γυρίσω σύντομα» άκουσα την φωνή του να αντηχεί στα αυτιά μου , ήταν όμως όντως η φωνή του ή αυτό που ήθελα να ακούσω ;

Προσπαθούσα να δω για τελευταία φορά ότι όμορφο είχε αυτή η πόλη. Μα το μόνο όμορφο που είχε ήταν αυτός.