"Kaç benden, uzak dur. Ben katilim, Azrail'im. Azrail'in bir insana sunabileceği tek şey ölümdür. Bu yüzden git Beren" "Ben elindeki kandamlaları ile sevdim seni. Gözlerin kararıp, Azrail'e büründüğünde bile sevmeye devam ettim. Atmayı unutan kalbin ile kalbimi un ufak ettiğinde dahi sevdim ve sevmeye devam edeceğim. Ben sen oldum Ares. Her tarafım sen kokuyorken nasıl kaçabilirim? Nasıl gidebilirim senden?"

|. "Tamam... Gelelim asıl konumuza. Sen de görüyorsun Yekta. Ne sen,ne de ben mutlu değiliz! Neden bize bunu yapıyorsun? Artık bir evladımız var. Aramızda yaşananları ona yansıtmak istemiyorum,ama biz mutsuz oldukca onu nasıl mutlu yapacağız? Lütfen boşanmayı kabul et ve buevrakları imzala!" 'Demek karısının derdi buymuş' diye düşündü Yekta. Yine boşanma konusunu açmıştı. "Bizi sen mutsuz yapıyorsun Gülçin. Olanları büyütmesen mutlu bir aile ola biliriz! Sana kaç defa söyleyeceğim? Biz boşanmayacağız!" Yektanın sesini yükseltmesiyle Gülçinin gözü meyve bıçağına sataştı. Ani bir kararla bıçağı aldı ve sağ elinin bileğine dayadı. "Hey... Ne yapıyorsun?! Gülçin bırak şunu! Çocuk oyuncağı değil!" Gülçin gülerek kocasına baktı. Bu gülüşü acıdandı. Anlamıyordu... Kocası mutsuzluğunu,düşüncelerini,hislerini anlamıyordu. "Anlamıyorsun Yekta... Mutsuzum... İstemiyorum işte. Seni İ-S-T-E-M-İ-Y-O-R-U-M! NEFRET EDİYORUM SENDEN!" Yekta endişeli ve korku dolu gözlerle karïsını izliyordu. Ondan böyle bir hamle beklemiyordu. "Güzelim, bırak elindekini. Bak hall ede biliriz. Hadi önce bırak şu bıçağı!" Gülçin daha fazla gülmeye başladı. Hall ede bilirlermiş. Ede bilseydiler şimdi bu halde olmayacaklardı. "Öldürürüm kendimi Yekta! İnan yaparım! Kabul et işte!" "Bizim bir çocuğumuz var Gülçin. Hiç olmazsa onu düşün. Onun anneye ihtiyacı var." Yekta karısını nasıl ikna edeceyini bilmiyordu. Bıçağı ana damarının üstüne bastırıyordu. Daha da yaparsa sonu kötü olurdu. Yektanın gözleri dolmuştu bile. Karısı ne hale gelmişti. "Sen düşünüyorsun mu onu!? Onu mutlu ede bilmek için önce benim buna inanmam lazım,ama sen izin vermiyorsun! Kabul ediyor musun?" "Yapma,lütfen..." Gülçin Yektanın kabul etmediğini anladığında bıçağı daha da bastırdı. Kan görünmeye başladığında Yektaya son kez baktı. Yektaysa

Kendi karanlığının kovaladığı kaçak bir adam. Yaralı ve yardıma muhtaç. Tam her şey bitti derken karşısına çıkan bir kadın. Melek kadar iyi ve güzel. İkisinin de geçmişinde kesişen noktalar ve kucağına düştükleri aşk... Onlara bu aşkı yaşamak mı düşecek yoksa ayrılık mı olacak sonları... Gerard ve Elisa'nın aşkının karmaşık hikayesi...

Acılar içinde kavrulan iki beden... Birbirleriyle bütünleşmiş iki ruh... Hatanın getirdiği bir bebek... Hatanın doğurduğu bir AŞK.. Su ve Mirzanın birleşen ruhlarını barındıran bu kitaba hoşgeldiniz. ✔️ Yetişkin içerikli sahneler içermektedir. ➰ 27.03.2016

(FİNAL YAPILDI)Hiçbir aşk bu kadar zor olmamış hiç kimse aşkı bu kadar çok istememişti. Aşktan dili yanmış bir kadın.. Aşktan intikamı uğruna vazgeçmiş bir adam.. Yaralarını sarmalarına engel olan ve geçmişten gelen büyük intikam.. Bir yanda masumiyetiyle karşısındaki adamı ezen Karaca, diğer yanda geçmişini bir türlü arkasında bırakamayan Barış. Ruhsuz bedenler ve acıyla yaşayan kalpler.. Soluksuz okuyacağınız bir macera ve amansız bir aşk hikayesi.. "Kimseyi sevemeyecek kadar yaralısın sanmıştım. Yanılmışım. Sen sadece beni sevememişsin." Karaca BAYRAKTAR "Sonuç mükemmel. Benden hiçbir beklentileri yok. Çünkü ben kimsenin geleceği değilim." Barış ATAMAN

Aşk ‘’Ayşegül….’’ Sesin tanıdık tınısı kalbimden ciğerlerime kadar tüm vücudumu yaktı… Doğru değildi… Bana dönmemişti… Beklemiştim… Sadece beklemiştim… Şimdi tamda tekrar yeni bir hayata başlayacağım gün… buradaydı… Yanımda duran adama baktım. Yalvaran gözleriyle ‘yapma ‘ diyordu. ‘’Gül Ayşem…’’ Bir kez daha duydum sesini… Yapamazdım…O imzayı atarsam ben olamazdım bir daha… Arkamı döndüm,eteklerini topladığım gelinliğimle ona doğru koşmaya başladım. Umrumda değildi , umrumda olmayacaktı artık başkaları… Hızla koşup kollarına atladım. Göğsüne daha fazla sıkıştırdı beni,öptü ,kokladı… ‘’ Koş…’’ Arkamızdan yağan kurşunlara inat koşuyorduk… Nereye olduğu önemli değildi. Nasıl olduğu da önemli değildi… ‘’Aşk…’’ ‘’Gül Ayşem…’’ Hikayemiz yeni mi başlıyordu yoksa kaldığı yerden mi devam edecekti bilmiyordum… O yanımdaydı… O benimdi… Başka hiçbir şeye ihtiyacımız yoktu. Bindiğimiz arabanın uzaklaşmasıyla arkama baktım… Geride bıraktıklarıma… Hüzünlü bir bakış değildi. Üzgün hiç değildim ama bundan sonra hep eksik kalacaktım.. Belkide fazla…. ‘’Selim…’’ ‘’Söyle Gül Ayşem..’’ ‘’Beni hep seveceksin değil mi ?’’ ‘’Seni sadece sevmeyeceğim hazan gülüm ,seni her gün yeniden seveceğim …’’

& Bir Aşk Masalı & Önce kadın oldu o... Çocuk olmadan , genç bir kız olmadan... Çünkü öyle dediler...öyle istediler... O da kendine biçilen rolünü kavradı hemen.. Çünkü o hiç kimsenin küçük kızı olmadı küçüğü , sevdiği olmadı... Yazıldığını düşündüğü kaderine razı geldi,kabullendi.. Ta ki onun tarafından sevilene kadar... Ta ki nedensiz sevildiğini öğrenene kadar... Ta ki biri ona çıkıp sevilmeyi en çok onun hakkettiğini öğretene kadar... ******************* Ona kadar asla hissetmemişti korumak için birini delice; Ona kadar asla hissetmemişti kendini güçsüz; Ona kadar asla hissetmemişti birinin yaralarını sarmayı böyle deli gibi istediğini; Ta ki o delici bakışları bulduğunda işte o zaman lanet etti ilk kez erkek olduğuna; Ta ki o zaman lanet etti onu herkesten önce bulmadığına ; İşte o zaman karar verdi tek istediği O'ydu... Deli Balım...

"Nadir olan ne varsa nadir olan içindir." '' Gel buraya küçük dahi..'' derken ışıl ışıl yeşil gözlerine,dolgun kırmızı dudaklarına baktım.Omuzlarından aşağıya şelale gibi dökülüp ince beline değişini kızıl saçlarının,uzun bacaklarını süzdüm aç bakışlarla... Ben ona hep aç kalacaktım. Ne olduğu,kim olduğu ya da çaresiz ' sessizliği' asla umrumda olmayacaktı. O benim sessizliğim bense onun kalan hayatımız boyunca herşeyi olacaktım ama en çokta onun duyuramadığı sesi olacaktım. *** Bazen her ses anlamsızlaşır alelade olur ama duyabiliyorsan...Peki ya her yer herkes sessiz olsaydı. Ne yapardın ? Çünkü o ne kadar zeki olursa olsun hep içinde sesini kaybettiği yaşta olacak. O küçük kız olarak..

Bir insan diğerini en çok ne kadar severdi? En çok ne kadar özleyebilirdi...? Aşkın sınırları olur muydu ? Ya da özlemenin... Beklemenin... Ne demişti şair ; ''Yıkıldı seni bekleyen şehir, artık gelsen de bir gelmesen de..'' Gelecek miydi? Tamamen benim olmaya...bende kalmaya...yıkılmadan içimde onu bekleyen şehir?

Belayla beslenen bir adam, masumluğu yüzünü aydınlatan bir genç kız. Tek ortak noktaları ikisi de aşık olmaktan korkuyor. Alya, büyük holding sahibi bir adamın tek kızı. Habersiz bir şekilde tehlikelerin göbeğinde süzülüyor. Bora, nefreti o kadar büyük ki kendinden başkasını gözü görmüyor. En azından, görmüyordu. Ama o bile bunun farkında değil.