Parę miesięcy temu kupiłem kubek ze złoconymi maziajami. Na wyprzedaży. Żaden prezent, żadna okazja do wspominania. Zwykły, ładny kubek za 15 złotych. Od tego momentu piłem kawę tylko z niego. Plułem fusami z herbaty do jego wnętrza. Nigdy jednak nie spojrzałem na ten kubek w szczególny sposób. Zwykła rzecz, nie? Jednego wieczoru rozsiadłem się wygodnie przy biurku. Patrząc na telefon chciałem sięgnąć po zeszyt do pisania tekstów. Banalna sytuacja. Poczułem, jak moje nieuważne palce nie wymijają kubka. Pozwalają mu przewrócić się, ześliznąć z blatu. Mimo że nie widziałem, poczułem nacisk niepokoju. Moja głowa sama narysowała trajektorię lotu, rozbicie, wylanie. Stratę. Przez ułamek sekundy miałem jeszcze nadzieję, że uda mi się złapać kubek, uniknąć tego, co ma się za chwilę wydarzyć. Ale dobrze wiedziałem, że już mi się nie uda. Poparzyłem tylko palce. Patrzyłem na nowy kształt kubka, rozbity na części. Nasza przygoda się skończyła. Bezpowrotnie. Nie miałem już pić z niego kawy, pluć fusami do wnętrza. Ta chwila, gdy wiem, że coś stracę jest zawsze intensywna. Człowiek zamiera, wstrzymuje oddech. Jest okrutnie krótka, ale ściska w dołku. Zawsze towarzyszy jej nadzieja. Głupia i naiwna. Tak mocno wierząca, że jeszcze się uda. Uczucie straty. Tak, to tego uczucia nie znoszę najbardziej. Gdy wchodzi w ciało, wpełza we wnętrze, uświadamiam sobie, jak bardzo coś było dla mnie ważne. Czy to Nivan, czy durny kubek ze złoconymi maziajami.

[SEQUEL „METRO"] Gdy mijają kolejne lata wszystko zaczyna ponownie biec swoim rytmem, a epizod, który wydarzył się w kraju Kwitnącej Wiśni odpłynął wraz z powrotem Jimina do Korei Południowej, gdzie chłopak mógł w pełni rozpocząć swoje dorosłe życie. Czymże jednak byłby los, gdyby nie podłożył mu pod nogi tego samego Min Yoongiego, przywracając pozornie ugaszone uczucie? (Zapoznanie się z „Metro" jest konieczne, jeśli chce się zrozumieć przeszłość bohaterów tej części)

i see the world/it makes me puke/but then i look at you and know/that somewhere there's a someone who can soothe me

Historia o tym, jak dwójka pasażerów tego samego metra zaczęła dostrzegać siebie nawzajem.

Jimin jest psią hybrydą, która niespodziewanie przeprowadza się z rodzinnej Korei do USA w związku z pracą taty. Nigdy nie chodził do szkoły, przez częste zmiany miejsca zamieszkania jego rodzice zdecydowali się na nauczanie domowe. W Stanach jednak mają osiąść na dłużej, dzięki czemu Jimin może rozpocząć edukację w publicznym liceum jak każdy normalny chłopak w jego wieku, czym jest niezwykle podekscytowany. W szkole jednak nie jest tak kolorowo jak Jimin myślał, a incydent na początku roku szkolnego krzyżuje jego drogi z Min Yoongim - dwa lata starszą wilczą hybrydą, znaną jako postrach szkoły. (proszę się nie uprzedzać po samym opisie, bo nie jest to typowe "bad boy spotyka szarą myszkę i jest love") polski tytuł: ugryziony przez psa kategoria: fluff, romans, school!au, hybrid!au, collab uwagi: top!Yoongi, przekleństwa JEST TO COLLAB PISANY Z @Rehteaa! FF zainspirowane rysunkiem @cinnabonmint, znajdującym się na okładce ♥

❝Only in the darkness can you see the stars.❞ (rozdziały od 0 do 5 pisane wraz z @jasmineshit, która współtworzyła fabułę całości) [ukończone] waniliowy angst; slow burn; top!jk/switch (#58 in fanfiction - 240318)

Nazywam się Min Yoongi, od jakiegoś czasu choruję na białaczkę i powoli umieram. yoonseok | top!hoseok ; bottom!yoongi | angst «start 170401» «koniec 170430»

marzeniem jeongguka od zawsze było... kogoś zabić, a blond chłopaczek siedzący w pierwszej ławce na każdej niedzielnej mszy, nada się do tego idealnie. czyli gdzie jeongguk, chce złamać wszystkie dziesięć przykazań. ➳ fluff, angst, smut. ➳ w większości topjk, czasem także switch. ➳ wszelkie podobieństwo do zdarzeń rzeczywistych czy innych opowiadań jest przypadkowe.