Mutsuzluğa esir düşen huzursuz hayatta, acılar içinde kıvranan iki ruhtu onlar, birbirine sarılacak olan... Kız... Porselen bir bibloydu, çok küçükken... Acıya esir düşen hayattan çok darbe aldı, birleştirilemeyen parçaları değil, sadece tozları vardı. Tutkalla yoğurdu kendini, önceden bibloyken mızrak oldu. O da çok güzeldi, önceden... Kırılmaktan yorularak güzelliğinden vazgeçti, ulaşılmaz ve tehlikeli mızrak oldu. Adam... Acının en salt haliyle küçükken tanıştı. Ruhuna ilk koyduğu tuğlalar paramparçaydı, adam kaya parçalarından bir ruha sahip oldu. O da yaşıyordu, önceden... Yaşamaktan yorularak sadece nefes aldı. Çığlıklarını ölmüş dudaklarının çok gerilerine sakladı, ulaşılmaz ve tehlikeli kaya oldu. O, Mira. Yaşadığı yerde babasızlığı yüzüne vurularak aşağılanan, gözlerinin kuraklığı içindeki yaşamsız kuytuları kanıtlayan kızdı. O, Asi. Karanlığın en dibinde değil en zirvesinde olan kız. O, Merih. Yaşamayı unutan, gülmeye küsmüş ve çocukluğunu zihninin ışıksız mahzenlerine kilitlemiş olan adam. Biri kendini tüketen yıldızdı, diğeri yaşaması için yıldıza muhtaç olan gezegendi. Mira Kalyon ve Merih Silahtar bir olduklarında yaşayacaklardı. ASİ 07/09/2015'te yayınlanmaya başlanmıştır. Düzenlenmiş hâli ise, 05/01/2017'de yayınlanmaya başlanmıştır. Kopyalanması durumunda yasal işlem başlatmaktan çekinilmeyecektir.

Zaman hızlı akıyor demiştim ya hani. Hissetmiyordum artık zamanın aktığını, nasıl geçtiğini. Artık korkmuyordum mesela kendimden. Yaptıklarım, yapacaklarımın yarısı bile etmezken pes etmeyi seçen benin tersine daha güçlü duruyordum artık. Hayata sözcüklerin anlamı olarak bakmıyordum. Hayata, gözlerimi kapattığım an hissettiğim, beni içine çeken o gücün kuvvetini alt etmek adına bakıyordum. Beni yok etmek için gelenlerin inadına dik duruyordum. Her son bir başlangıcı doğururdu. Onların sonları dönülemeyecek bir başlangıcı hediye etmişti. Hataların bedelini ödeyen genç bir kız ve onun arkasını kollamak için seçilen genç bir oğlan. Hikaye bitti dedikleri yerde başka bir hikaye başlamıştı. Umut etmek kalbi ferahlatırken; pes etmek ruhun katili oluyordu. 18.04.2017!

Oda çoktan dumanla kaplanmış görüşümü engelliyordu. Ciğerlerime hava çekmek için öksürüp hırlarken bir yandan da odadaki rafların arasında koşar adımlarla ilerleyip Brad'i arıyordum. Sonunda onu duvar boyunca uzanan dolabın dibine tünemiş bir şekilde buldum. Yanına eğilerek onu sarsmaya başladım ama kıpırdamıyordu bile. Canlı olduğunun tek belirtisi nefes alırken inip kalkan omuzlarıydı. "Brad!" Burada biraz daha kalırsam yanına da ben yığılacaktım. Kafamdaki bütün soruları bir kenara ittim, elimi çabuk tutmalıydım. Onu doğrultarak yüzüne vurmaya başladım. Uyanmalıydı. Tanımıyor olsam da onu burada bırakmazdım. Tüm vücudum yanıyor, durmaksızın öksürüyordum. Bilincimi kaybetmeden önce gördüğüm son şey Brad'in bağırarak burada ne aradığımı sormasıydı.