Sevgi acıtır, öp yaralarımdan belki sana da bulaşır.

Geleceğime dair kararları kim veriyor? Ailem mi? Arkadaşlarım mı? Yoksa geçmişte ne yaşadığıma dair hiçbir bir fikri olmayan insanlar mı? İyi veya kötü biri miyim bilmiyorum ama eski ben olmadığım açıkça ortada. Siren sesleri sokakları dolduruyor, bir kaçağın haberleri ana haber bültenlerini işgal ediyordu. Kimi, ellerinden kaçırdıklarına dair en küçük bir fikri olmayan polisler beni sorguluyordu. Tek bir şeyden emindim: HİÇBİR ŞEY ESKİSİ GİBİ OLMAYACAK! Üçlemenin ikinci kitabı olan Kaçak, akıllara durgunluk veren bir kaçışın, yürekleri sızlatacak bir dramın, imkânsızın gerçekleştiği bir gizemin hikâyesidir. ©Tüm Hakları Saklıdır. (17.07.2019)

Veda Caddesi'nin devamıdır.

Yasemin, kendine ait dünyasında ona bu dünyayı veren birçok dostuyla beraber yaşayan, kalbi yaralı ama yaralarından en güzel çiçekler inşa eden bir kızdır. Sonra biri çıkar gelir. Yaralardan inşa edilen o çiçeği görür. Koparmaya kıyamaz, koklamaya da. "Yasemin," der. "Çiçeklerin en güzeli."

Bir gün, Seversem seni Vazgeçme benden Çünkü muhtemeldir ki, Seni bulduğum zaman Gitmiş olacaksın kalbimden.

Her şey bir kurşunun değil de, bir çift kara gözün kurbanı olmakla başladı. Bedenimde ki değil, ruhumdaki ölü tohumların yeşermesiyle attı nabzım. Ve o günden sonra üzerimdeki çiğ toprağı atıp yaşamaya başladım. "Çünkü burası Veda Caddesi," dedi kara gözlerini, gözlerimin içine mıhlayarak. "Çünkü burada her veda bir merhabayla başlar."

Hırsızınız cüzdanınız yerine kalbinizi çalarsa? Bir süre daha sessiz durduktan sonra Akın'ın sorusuyla sessizliğimiz bozuldu. "İdil hiç aşık oldun mu?" Neydi bu şimdi? Ben ve aşk... Asla bu ikisini bir arada düşünmemiştim. Aşkı tanımıyordum. Zamanım yoktu tanımaya. Başıma gelen bu olaylarla nasıl aşık olabilirdim ki zaten. "B-Ben aşk hakkında hiçbir şey bilmiyorum. Hiç aşık olmadım ki buna zamanım da yoktu." dedim kurumuş dudağımı dilimle nemlendirdikten sonra. İkimizde sessizdik. Odadaki tek ses saatin tik taklarıydı. "Sen?" dedim sesime merakımı yansıtmamaya çabalayarak. Bir süre parmağıyla dizime daireler çizdikten sonra sorumu yanıtladı. "Ben de hiç aşık olmadım." "Neden peki?" Neden aşık olmamıştı ki? Çok yakışıklıydı. Başarılıydı. Zengindi. İyi biriydi. Büyük ihtimalle de romantikti. "Dış görünüşüm param için yanımdaydılar. Klişe olabilir fakat öyleydi. Yokluğumda özlemek yerine daha iyisini bulmaya çalışıyorlardı." dedikten sonra derin bir nefes alıp biçimli dudaklarını ıslattı. "Aşk çok güzel bir duygu İdil. Sevmek, sevilmek, özlemek, kıskanılmak... Hepsi öyle güzel ki. Aşkı yaşamadan bilmek imkansız. Anlatmak için kelimeler gerçekten yetmez. Biri gelir bakarsın o olmuşsun ona karışmışsın. Uykularını kaçırır olmuş. Kokusunu ezberlersin. Sana yazılmış her kelimesinde duygu yüklü bir şiirdir o kişi. Aşka sahip çıkabilmek inanmak gerekir mutluluk için. Acılarına da mutluluğu gibi katlandığında hissettiğin şey aşktır." "Sanırım aşık olsam bile anlamam. Sonra da unutur giderim." Bu sözlerime alaylayıcı bir şekilde kıkırdadı. "Merak etme güzelim o zaman anlarsın işte. O an öğrenirsin aşkı."

Erva üzerine bipolar tanısı koyulmuş bir hasta, mükemmeliyetçilikle kafasını bozmuş bir bulimik ve kafasında fısıltılar duyan anormal bir genç kızdı. Ne kadar mutlu olabilirdi ki? ''İnan bana sanki içimde farklı bir insan varmış gibi hissediyorum. Kendimde olmadığım zamanlar yaptığım şeyler, her zaman kendimden nefret etmemi sağlıyor. Ben kendimden bile korkuyorum. En önemlisi ben artık kim olduğumu bile bilemiyorum...''

Bu hikaye, kötü çocuk ve masum kızın hikayesi değil.. Bu hikaye kötünün kotüyü, siyahın renksizi, yeşilin kırmızıyı, beyazınsa yalnızlığı bulduğu hikaye... Burada yaraların sarılacağı bir yer yok, Burada kabuk bağlamış yaraların açılacağı, Sıcakların soğukla yanıp kavrulacağı, Soğuklarınsa buz kesip donacağı yer... Ama istisnalar kaideyi bozamaz, öyle değil mi? Unutma... Her istisnanın ödeyeceği bir bedel vardır.. Onların bedeli ise... Onları ASLA bırakmaz.. Tıbkı onların ASLA bırakamayacağı gibi... -Genç kurguda #197 ------------------- Benden uzaklaşmasını isterken, bir o kadar da bana yakın olmasını istiyordum. O kronik bir hastalıktı... Ama beni esir almasına izin veremezdim... Ayağımdaki siyah stilettoların sesi denizin dipsiz sessizliğine karışırken aşağıya varıp korkuluklara doğru ilerledim. Teknenin sağ tarafındaki korkulukları ellerimin içerisine alınca, daha da üşümelerine rağman bırakmamıştım. Bana acı veren şeylerden zevk alıyordum. Bağımlılık yapıyorlardı. Onun gibi... Yanıma geçen üzerindeki tişörtle ortamın rengine uyum sağlayan adama bakmadan derince bir nefes aldım. "Sana benziyor." Söylediği cümleyi aklımda değerlendirdim. Bana benziyorsa güçlü olmalıydı. "Siyah..." dedi bana bakmadan solumda duran keskinliği beni kendisine cezb eden adam. Cevaplamasam da dudaklarım yukarı kıvrılmıştı. Ben siyah olabilirdim, ama... Onun hiçbir rengi yoktu... Peki ya sen? Daha yolun başındasın... Onlara katılmak ister misin? Tehlikeli olabilir... İyi düşün... Kendi seçimin... Tanıtım videosu: https://www.youtube.com/watch?v=kiLz6P0sFEY Kapak: @Eman_othman