Yıllarca yurtdışında doktorluk yapan Çağlar ; ailesinin yanına Türkiye ye döndüğü zaman hayatının hiç te eskisi gibi olamayacağını bir çift mavi göze bakınca anlar..

Meyra, sinirle arkasını dönerken Hakan sırıtarak barın önündeki yüksek sandalyelerden birine oturdu ve kollarını tezgaha yasladı. Artık tanışma zamanının geldiği ortadaydı. "Hakan," dedi sadece. "Ne Hakan?" Hakan, gözlerini devirirken bu sefer kendisini sinirlendirmesine izin vermeyeceğini içinden tekrarlıyordu. "Hakan Arslan." Bardakları yerleştirdiği yuvarlak, siyah tepsiden bakışlarını alarak karşısında oturan adama baktı. "Meyra," dedi düz bir şekilde.

Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim hemde çok ama çok sevilmişti. Söylediğinden değildi bu dediklerim. Hissettiğimdendi. O adam bana beni kocaman sevdiğini hissettirmişti. Bütün hayallerini , umutlarını , kırıklıklarını yıldız yapıp gözlerime koymuştu benim. Deniz gibi bakan kahve rengi gözlerine bende umutlarımı , hayallerimi ve kırıklıklarımı bırakmıştım. Nerede buluşuyordu adam ve kadın o zaman diye sordu bana. Ufuk'da bileşecektik biz. Yıldızlarım onun denizine düşeceklerdi. Ben onda boğulacaktım o bana karışacaktı. 'Denizi yıldızlarına talip güzelim. Düşecekler mi denize?' ------ ''Kadın kitap gibi sevmişti ama adam kitap okumayı sevmezdi'' dedim Meriç'e bakarak. Yine lanet olası gözlerim dolmuştu. Kafasını salladı acıyla gözlerime bakarken. İkimizden canı acıyordu. ''Adam okumayı değil yaşamayı seçerdi çünkü. Kadını okumak değil yaşamak isterdi...'' ------

Böyle dünyanın düzenine çomak sokmak vardı ya... Siktir et anasını satayım!