Hiçbir günah kefaretini unutmaz. Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz. Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz. İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti. "Haklıymışsın," dedi beni öldürmek ister gibi. "Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim."

Korkuyorum... Kelimelerle anlaşamamaktan, paragrafların arasında bir sağ bir sola koşmaktan çok yoruldum. Artık hiçbir şey yapmak istemiyordum. Sayıların yükü bile bu omuzlarım için çok fazlaydı. Adeta altında ezilip kalıyordum. Satır aralarında ip atlamaktan bıkmış usanmıştım. Kelimeler ... hatta harfler o kadar çok korkunçlar ki sanki karanlık bir sokakta saklambaç oynamak gibiydi. Her saklandığım yerde biraz daha uzaklaşıyordum. Sanırım artık kaybolmaya başlamıştım. Kaybolmak mı ? Hayır , hayır ben kaybolmuyordum. Ben, yok oluyordum! Karanlık sokakta saklanabilmek için kendimi harcıyordum. Oysaki kimse beni anlamıyordu. Herkesin gözünde koca bir aptaldan başkası değildim. Belki de onlar için ezik bir insandım. Sırf kitap okumayı sevmiyorum diye hatta test kitaplarını karalayıp atıyorum diye böyle konuşmaları çok saçmaydı. Ne olmuş yani aynı pencereden bakmıyorsak? Güzel resim yapanlarda akıllı sayılmaz mı? Umudu mu kesmeli miydim? Ne yapmalıydım? Çok çaresizim! Sonum yok , şuanım hatta belki de bir geleceğim bile yoktu. Ben kimdim ki? O karanlık gecede çıkmaz sokağa giren bir kızdım. Herkesten uzaklaşan, yalnız olmayı seçen bir kızdım. Beni kim kurtarabilirdi? Bu hikaye sayılarla seksek oynarken yere düşen kızın hikayesiydi. Bu hikaye kelimelerle kavga eden bir kızın hikayesiydi. Belki de bu hikaye size göre sadece aptal bir kızın hikayesiydi . Ama işte bu hikaye benim hayatımdı!