"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️

Sevdiği çocuk yerine yanlışlıkla okulun serserisine yazan Ece, başına çok büyük bir bela aldığını fark ettiği an onu engeller. Fakat her şey için çok geçti... TAMAMLANDI✔️ Yarı Texting 240723✨by CHERRYBERRYMANGO.

25 yaşına girmek mi kabus . Bu şehir de 25 yaşına gelince ölürsünüz . Şehirden çıkmak mı ölürsünüz. Kısaca ölürsün -Umay Defne Kapak tasarımı : @yazmayisevmem

Muhteriz: İnce düşünceli olduğu için aşırı düşünceli davranan, kimseyi kırmamak için kendi kırılan insan. Hayatım hiçbir zaman genç bir kızın yaşayabileceği bir hayat olamadı; babamın işleri yüzünden defalarca kaçırıldım, alıkonuldum, ablamın gözlerimin önünde canına kıymasını izledim, abimi korumak için on beş yaşımda onun koruması oldum. Yumuşak, kibar olabileceğim hiçbir zamana denk gelmedim. Dövüşmeyi, kemik kırmayı öğrendim. Oysa tanıdığım en kibar insandı... İngiliz prensesinin bile yanında daha kibar kalacak bir adam, gönlünü bana kaptırmıştı.

Hep aşağılanırdım o ve üvey kuzenlerim tarafından, kimse sevmezdi beni ben Ebrar Kızıl 17 yıllık hayatımı hep eziyetle geçirmiştim benim zulmüm 9 yaşımdan sonra başlamıştı. Birden değişen bir hayat acı, gözyaşı ve daha bir sürü duygu buyrun okumaya. Bu bir din kitabı değildir elbette ki hatalar vardır lütfen buna göre değerlendirin. Mantık hataları vardır bunu bilerek okuyun...

Baturganlar yirmi iki yıl sonra kızlarını bulur. ••• Geçmiş, şimdi ve gelecek. Bu hikayede hepsi müphem. ••• Tarih: 03.08.23 Not: Hikaye içinde istismar, taciz, şiddet gibi travma tetikleyici unsurlar yer alır. Ağırlıklı olarak drama dayanır. Lütfen zorlanacağını düşünenler okumasın. Ek olarak argo, küfür, madde kullanımı gibi olumsuz örnek teşkil edecek davranışlardan dolayı 16 yaşından küçüklerin okumasını da önermiyorum.

TAMAMLANDI İLK KURGUM VE BİR ÇOK HATAM VAR BUNU BİLEREK OKUYUN LÜTFEN SİZLERİ SEVİYORUM ❤ 17 yaşında olan Umut gerçek ailesine, evine alışabilecek mi? Karşımda duran, gözlerimin karalığını aldığım adama çevirdim gözlerimi. Çok sert bakıyordu? Ben mi birşey yapmıştım bilmeden? Beni korkuttuğunu bilse böyle yapmaya devam eder miydi? Sert bakışlarını biraz olsun yumuşatmadan " Umut değil mi?" dedi. Açıkçası adımı çok merak ettiğini zannetmiyorum öylesine sorduğu bir soruydu bu çünkü. Ağır ağır başımı sallayıp onu onayladım. Pardon onu değil Araf Karahanlı'yı onayladım. "Bak Umut açık konuşacağım, benim zaten 4 çocuğum var ve bir tane daha istemiyorum. Bir kız çocuğu fikri bana ölümden beter geliyor anlatabiliyorum değil mi?" dedi. Konuşmaya çekindiğim için başımı yere sabitleyip başımla onayladım Araf Karahanlı'yı. Araf Bey konuşmayacağımı anlamış olacak ki " 4 abinin de seni isteyeceğini sanmıyorum. Üvey ailen de seni istemiyor diye biliyorum bu yüzden benimle geliyorsun fakat sana ilgi göstermemizi bekleme" deyip arkasını döndü. Ben buydum işte Umut sadece Umut kimsenin, kendisinin bile, Umudu olmayan bir Umut... Araf Bey hastanenin önünde duran, oldukça lüks Range Rover markalı arabanın arka kapısını açıp binerken bana da başıyla binmemi işaret etti. Yaşayabileceğim en uzun süre ne kadar bilmiyorum ama ben ölmek istemiyorum... Sesimi biri duysun diye yalvarmak istemiyorum, kimsesi olmayan bir kız çocuğu olmak istemiyorum ben... Ben hiçbir şey olmak istiyorum sadece boşluk. Kimsesiz bir boşluk...

Gökalp mahallesinde sonsuz aşkın ateşiyle kavrulan iki ayrı ruh... Almina, geçmişi acılarla dolu küçük bir kadındı. Bir gün ansızın yaşadığı şehir olan Ankara'dan ayrılıp İstanbul'a taşınmış ve yıllar evvel kaybettiği babasının anılarının hâlâ sokaklarında dolandığı Gökalp'e ayaklarını basmıştı. Gökalp mahallesine taşındıktan sonra hayatının seyri değişecek olan Almina güzelliğiyle mahallede adeta nefesleri kesmişti. Tıpkı ilk görüşte Bertan'ın da nefesini kestiği gibi... Bertan, Gökalp mahallesinin gıptayla bakılan adamlarından biriydi. İyi bir mesleği vardı, herkes tarafından sevilir, beğenilir ve övülürdü. Dipsiz bir kuyuyu andıran kara gözleriyle baktığı kişiyi alev alev yakardı, hırslı ve ihtiraslıydı. Ona arkasından "Belalı" derlerdi. Her şeyi tamamdı lakin tek bir şey dışında... Aşk. Ve bir gün ansızın onu da bulacaktı. Almina ve Bertan'ın yolları Gökalp'in sokaklarında kesiştiğinde, aşklarının sınırları bulundukları yeri çoktan aşmıştı. İnsanlar bu kez Bertan'a değil, Bertan'ın sevdiği kadına karşı duyduğu aşka gıptayla bakar olmuştu. Almina ilk defa bir adam tarafından sevilmenin heyecanını, Bertan ise ilk defa bir kadın tarafından sevilmenin büyüsünü yaşıyordu. Sonsuz olacağına hiç şüphe duymadan, yana yana sevmişlerdi birbirlerini. Ama sandıkları gibi aşkları, gerçekten pâyidar kalabilecek miydi? Almina ve Bertan karşılarına çıkan fırtınalarla başa çıkabilecek miydiler? Ya da her şeyde olduğu gibi bu güzel duyguların da mı bir sonu vardı? Sevmenin ve sevilmenin, doğrunun ve yanlışın, yalanın, dürüstlüğün, aşk için nelerden vazgeçilebileceğinin anlatıldığı limonlu şeker tadında bir aşk romanı!

"Her insan huzur verir. Kimileri gelince, kimileri gidince."