❃ Vincent Serisi - Üçüncü Kitap. ❝ Akıntıya karşı yüzüyorduk. Bugüne kadar yaptığımız her şeyden çıkardığım tek sonuç buydu. Akıntıya karşı yüzüyorduk ve ben artık tam manasıyla yorulmuştum. Arkadaşlarımla birlikte eğlenmek, dinlenmek istiyordum. Yarının hayatımda ihtimaller arasında olmasını ya da ertesi gün sevdiğim adamın beni sevecek olma ihtimalini istemiyordum hayatımda. Bu yüzden kaçtım ancak kaçmaktan öylesine isteksizdim ki onu vazgeçiremedim. Bu beni suçlu yapar mı?❞ 2 Mayıs 2020 Tüm Hakları Saklıdır © Yeşim Aydı

Ateşin Oğlu Hikayesinin devam kitabıdır. Hikayeyi ve karakterleri anlayabilmek için, önce, onu okumanız gerekmektedir. Tanıtım: Her ateş bir gün söner; külleri yeniden doğacağı günü bekler. Eylül Avcı karanlık bir gecede Aras Karahanlı'yla karşılaştığında hayatının ortasına bir bombanın düştüğünü hissetmişti. Ancak o bomba patladığı zaman duyulacak tek şeyin birbirleri için atan kalplerinin sesi olacağını düşünememişti. Lakin yaşadıkları dünyanın karanlığında bu sesi bastırmaya çalışan kötülükler gizliydi; silah, kan, kirli eller, içinden vicdanın sökülüp çıkarıldığı yürekler... Ateş sönüp küle evrildi, sönmüş bir yangının emaresi olan küller ise kızgın bir lavın iziydi. Peki bu Lav, kanla karışık yağmurlara, güç fırtınalara rağmen coşup yükselebilecek miydi?

15.6.2017 Romantizm #8 #ÖneÇıkanlarda İki inatçı, asi ruh; Huysuz, oyunbaz acayip yaramaz tatlı bir cadı. İşkolik, inat mı inat, kıskanç bir adam. Aynı köprüde karşı karşıya gelen iki inatçı keçi... Bir evin son tekne kazıntısı, şımarık Ahu. Komşu evin direği, tek oğlu Yusuf. Bir araya gelemeyen, ayrı da duramayan iki deli. Peki ya aşk; ansızın narin bir Kelebek gibi bu iki huysuz kalbe konuverirse?.. Ya Kelebek olup bir anlık nefese muhtaç olacaklar. Yada Anka kuşu misali sonsuzlukta yeniden doğacaklar. İki inatçı OYUN BOZAN! İkisi de kıskanç. İkisi de aşık. NOT: BU HİKAYENİN TÜM HAKLARI TARAFIMCA SAKLIDIR. 2014 yılında kaleme alınmıştır.

"Her şeyi silip gitmek değilmiş...Her şeyi yıkıp gitmekmiş. Onca yaşanmışlıkları tek bir ipe sığdırmakmış. Tüm gülüşleri,o solgun yüzle beraber uğurlamakmış meğer. Tüm karanlığa küsmenin bedeliymiş meğer ölüm. Tüm hayatını o kişiyle beraber gömmekmiş. Ölüm ısıtılmazmış bir türlü..."

Aile hasreti çeken iki kalp... İki kalbi birleştiren vasiyet... Peki sadece bir vasiyet miydi iki hayatın birleşmesini sağlayan ? Yoksa saklı acılar mı ? Umut ve Araf'ın hikayesi 14. Bölümden ; Göz altları şişmiş mor rengini almıştı bembeyaz teni sanki mümkünmüş gibi daha beyaz olmuş sararmış gibiydi gözlerinin içi kıpkırmızıydı. Acısının izleri yüzüne işlemişti. Bir zaman öylece durduk. Sessizliği bozan Umut oldu. "Ben ne yaptım onlara Araf ? Neden yaptılar bunu anneme babama küçücük çocuktan ne istediler peki " dediğinde diyecek bir şeyim olmadığından kendime küfürler ediyordum.. Umut'un yüzüne elimi koydum ve fısıldadım: " Geçecek güzelim geçecek sana söz veriyorum bulacağım o serefsizi bu akıttığı gözyaşlarının hesabını soracağım " " Sözlerini tutmalısın Araf " " Sözlerimi tutarım mavim "

Karga ile kelebeğin aşkının zülmü mü daha büyüktür? Galata ile Kız Kulesi'nin mi? Bir zamanlar mutluluğu arayan iki genç vardı. Kız yalnız, erkek ise çaresizdi. Birbirlerinin yüzünde gülümseyen huzuru buldular... İki asır birbirlerini bırakmamaya karar verdi onlar... Kız çok severdi masalları ama sevmezdi mutlu sonları. Son olsun istemezdi hiçbir şey. Aşkın zorluğunu, Sevginin inceliğini, Huzurun özgürlüğünü, Öğrendiler beraber... Yeniden başlamayı, Sonuna kadar sevmeyi, Her an yaşamayı öğrendiler. Ve birgün... Ağlamayı, Çaresiz kalmayı, Dayanmayı öğrendiler. Ama bu sefer çok farklıydı... Her şeye rağmen hayatın onlara hediyesi ise; Sayılı günlü ömürlerine rağmen, "Mutlu sonsuz" oldu.... (28.01.2016 Tarihinde yazılmaya başlanmıştır)

Arkadaşlar hikayeyi yeniden yazmaya başladım. Bölümleri tamamen düzenliyorum. Uzun bir süre yeni bölüm gelmeyecektir. Bilgisayar başında insanların fotoğraflarına photoshop yaparken, patronum geldi. Beni yine o halde görünce, pek şaşırmamıştı sanki.. Zaten beni hala neden kovmuyor onuda anlamış değilim ya neyse.. Müşteriler kahve istiyorlarmış. Bilgisayar başından ağır çekimde kalkarak, mutfağa yöneldim. Sanki benden başka çalışan yok! Bu adam hep benden istiyor. Bende inadına nescafe götürmeyi düşündüm. Güzelce poşetinden çıkardım ve bardağın içine döktüm. Tamamen el emeği haa küçümsemeyin.. İtinayla suyunu da ekledim .. Güzelce tepsiye koydum ve salona doğru yöneldim... Yok artık cidden mi ya! Of lanet müşteri olarak iki tane polis, ben benim şansıma tüküreyim! Korkak adımlarla adamların yanına yaklaştım bu sefer kesin kovulacaktım.. Adamlarda yakışıklıymış ha..

Kısacık yaşamı olan ama güzelliğiyle de hep akılda kalan rengarenk bir kelebek... Ömrünü hiç bitmeyecekmiş gibi yaşayan vurdumduymaz bir adam. Geçmişin tozlu raflarında yerini almış, onu yaşayan iki kişi dışında kimsenin bilmediği bir aşk... Bu aşk denilen o masum görünümlü kanser... Bu zavallı küçük insanların dünyalarını alt üst etmek için sırasını bekliyordu. Sessizce ve her geçen güz daha da tehlikeli bir hal alarak... NOT: Bir kelebeğin kalbini kırdığında Ertesi gün özür dileyemezsin...

Acının binlerce farklı şekli can buluyorken, sessizce siyaha bulanmaya hazır ruhlar silsilesi birbiri ardında küf kokan bedenlerde can buluyordu adeta. Her cümle, yanlış bir hareket ve sonunda acı verici bir ölüm... Derinlerde acının diriliş macerası kol geziyordu. Her bedeni yutmak için pusuya yatmış bekliyordu adeta. Bir kadın, acılarla beslenmiş hayatını cesaretle yaşamayla adamış. Bir adam aşkın en masum halinde yüreğini bir genç kıza kaptırmış, Ve birçok karakter, yiğit yürekleriyle destanlara yazmış. Kayıp vardı bu hikayede, acı vardı, aşk vardı... Vicdan vardı, vicdandan yoksun adamlar vardı. Çaresizlik vardı, umut vardı, kan vardı... BÜTÜN YAŞANANLAR HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEKLİKLE ALAKASI YOKTUR. EN İYİ BAŞARISI AKSİYON #15

Hayatta ne olursa olsun kaderimiz, alın yazımız ne ise onu yaşarız. Dostoyevski'nin de dediği gibi, kendi planlarımızı yaparken, kaderin de planları olduğunu unutuyorduk. Hayatın sefasını sanki bitmeyecekmiş gibi sürerken, her geçen gün ölüme bir adım daha yaklaştığımızı unutuyorduk. Bir şeylerden kaçarken, kader yolumuzu hep kaçtıklarımıza çıkarıyordu. Bir felaket diğerini kovalarken, gözlerimiz huzur'a çıkan yolu hasretle aramaya devam ederken, kader bize çelme takıyordu. Yıkılmaktan yılsak da, kalkmaktan usanmıyorduk. Kader'e karşı olan savaşımızı çoğu zaman kaybetmiş gibi görünsek de, ayakta durmamız aksini kanıtlıyordu. Hak ettiklerimiz kader şeklinde bize sunulur derler, doğru mudur ki? Kim, neden acı dolu bir hayatı hak eder ki? Heleki hiçbir suçu yoksa? KADERE TUTSAK yaşamak.. _______________________ Her hakkı saklıdır. Bu eserin aynen ya da özet olarak hiçbir bölümü, sahibinin yazılı izni alınmadan kullanılamaz. Çoğaltılamaz ve başka yerde paylaşılamaz. Emeğe saygınız olsun, çalana hakkımı helal etmem ve eğer ki gören olursa bu hikayenin başka yerde paylaşıldığını lütfen beni bilgilendirin, çünkü bu hikaye burdan başka hiçbir yerde paylaşılmayacaktır. İlk paylaşımı: 11.04.2016