'Sensizlik beni böyle yensin mi?Tek başıma...' Kulaklarımda bu sözler yankılanırken sıcak bir el elimi tuttu ve beni kaldırdı. Biliyordum,artık 'Tek Başıma' değildim...

"Soğuk bir evde yerde yatan binlerce kanlı papatya vardı,o gün içimdeki çocuk da o papatyalar gibi ölmüştü." Yanaklarımdan akan yaşlarla beraber soğuk bedenimi saran sıcak kolları hissettim.Yüzüme sıcacık nefesi değerken keşke biraz daha vaktim olsaydı diye geçirdim içimden.. "Ama sen yaşayacaksın,o papatyaların bir daha ölmesine izin vermeyeceğim" dedi onun gözlerinden akan yaşlar dudaklarıma düşerken.Zar zor konuştum. "Papatyalar ölmez gözlerine dünyaları sığdıran çocuk.Bu dünyada bana kimse senin gibi bakmadı,başka bir dünyada da bakmayacak.Çok teşekkür ederim,seni hangi dünyada olursa olsun seveceğim.." dedim ve yavaş yavaş her yer kararmaya sesler gitmeye başladı,en son duyduğum onun bağırarak adımı sayıklamasıydı...