"Şeytandan bahsedersen, gelir."

Hayat sonsuz kapıları olan uzun bir koridora benzer. Tüm o ihtimallerin arasından doğru kapıyı bulabilecek misin?

Başına gelen talihsiz olaydan sonra seks kulüplerini, alkolü ve uyuşturucuyu bırakmış olan Avşar Hancızade'nin hayatı, gecenin bir vakti kolunda kurşunla eczaneye gelen gangsterle beraber yeniden değişecektir. Dağılmış ailesi, arkadaşları ve bozulmuş psikolojisiyle aynı anda başa çıkmaya çalışan Avşar'ın artık yeni bir sorunu vardır: uzak durması gereken bir çete liderine aşık olmuştur ve işler yeniden çığrından çıkmak üzeredir. Kapak Tasarımı: @rabiaakdoan

Bildiğim tek şey, O. O'nun sesi. O'nun görüntüsü. O'nun ihtiraslı nefesi. O'nun hırsı. O'nun acımasızlığı. O'nun katran kaplı, güneş yüzü görmemiş siyah kalbi. O'nun hisleri. O'nun hissettirdikleri. Ne gökkuşağının sekizinci rengi, ne de bir sirenin adım adım ölüme doğru kürek çektiren cezbedici ezgisi... O, Anka Kuşu'nun ruhumda utanmazca gezinen pürüzsüz bir tüyü. İrademin baskıladığı tek duyumu, tenimi zincirlere vurmuş olsa da kıyamıyormuşçasına nazik. Lakin bilmiyor, yakıyor! Hissediyorum, Anka'nın alevleri köz olmuş, yapışıyorlar bedenime. Ve işte ölüyorum, sırra kadem basan binlerce ruhun peşinde... 01.06.2016

PERVANENİN IŞIĞA TUTULDUĞU GİBİ UMARSIZCA TUTULUP KALMIŞ OLANLARA... *** "... töre, adet, gelenek, anane diyerek en az değerin sevgiye, en çok değerin el aleme verildiği o kalıplarla yaşadıkları içindi. Bu kalıplar öyle güçlüydü ki ona uymak istemeyeni yıkıp geçiyor, yok ediyordu. Uyanı ise daha çok ezip silikleştiriyor, zamanla kendine katıyordu."

Hani derler ya her ne olursa olsun hayat devam ediyor. Aslında devam eden hayat değil, bizleriz. Yaşananlar bizleri olgunlaştırmaz, olmamız gereken kalıba sokar. Ölüm karanlıktır, soğuk ve acı dolu. Kim olduğumu, ne için yaşadığımı, ailemi, çocukları ve Leo'yu neden kaybettiğimi bilmiyorum. Bilmiyordum... Ama artık biliyorum. Ben karanlık ölümün aksine onlara ışık getirecek, soğuk dünyalarını yakıp kavuracak ve acıların en büyüğünü tattıracak olan kişiyim. Ben bir daha sevdiklerimi geride bırakıp kaçmayacağım. Bir daha kimsenin ölümünü izlemeyeceğim. Ben soyları tükenene kadar hepsini öldürecek kişiyim. Ben; "Karanlığın içindeki ışığım..."

Altı ay önce çok sevdiği babası ve beraberinde ailesi ortadan kaybolan Avşar sudan çıkmış balığa dönmüş bir halde yaşamını sürdürmeye çalışmaktadır. Gün geçtikçe eski halinden eser kalmadığını gören Avşar üniversite eğitimine ara verip ailesini aramaya başlar. Attığı her adımda karşısına babasının kirli sırları çıkarken onu arayan tek kişinin kendisi olmadığını fark eder. Babasının eski düşmanının oğlu ve şehirdeki suç çetesi de aranan adamın peşindedir ve niyetleri kendisininki kadar iyi değildir.

Kaçtığımı sanırken, aslında her adımım beni ona daha çok yaklaştırmıştı... Ve her bir adımı, yasak bir zevkle atmıştım...

Öncelikle şu konuda bir anlaşalım. Normal değilim, o da öyle.

Gezgin Kuzel, yurt edindiği bir kenar mahalle entrikasının merkezinde, bizzat kendisi, kendi için tasarladığı kalıpların içerisinde yaşayan genç bir kızdır. Tecrübeli bir rotaya, hayatı boyunca onu yalnız bırakmayan dostlara, dikenli bir maziye ve kuşlara sahiptir. Geçmişinden kopamayan yanı, iradesini bir örümcek ağı gibi saran korkularının arasında, onu yıllarca havasız bırakarak yetiştirmiştir. Bir gece yarısı üst kademeden dört yabancı adamın hayatına dahil oluşuyla sonu görünmeyen bir dehlizin methalinde bulur kendini. Gezgin Kuzel'in bu kısımda bildiği ve aynı zamanda bilmediği bir şey vardır. Bildiği, bu dehlizin onun başlangıcı olmayan bir sonu olacağıdır. Bilmediği ise, bu dehlizin uzun yıllar önce esasen onun için inşa edildiğidir. ©