"Kimdim ben? Kimim? Ve ne yapıyorum?" Kimdin sen? Kimsin? Ve ne yapıyorsun? "Sorular cevaplanamayacak kadar zor," Ve cevapları kaldırılamayacak kadar ağırdılar. "Kalbimin ağırlığını hissettiğim bir güne uyandım bu gün." Hislerimin gün ışığı altında yıkanıp, parladığı bir güne açtım gözlerimi. "İlk kez yüzünü aradı gözlerim, nerdesin?" İlk kez beni fark etmeni istedim, burdayım. "İçimde değişen şeyleri hissedebiliyorum. Eskiye dönüş var ruhumda. Eksilenler, bir şeyleri tamamlıyor benliğimde. Giden ruhumun getirdiklerini hissediyor musun?" Alacaklarım, vereceklerinin garantisi mi? "Alacakların, vereceklerimin ön gösterimi."

Hayat ne kadar da acımasız değil mi?İnsanlar ne kadar cahil ne kadar bencil.Neslimizin düşünceleri de anlayışları da yavaş yavaş küçülüyor.Herkes at gözlüğü takmış gibi.Oysaki çevremize dikkatli baksak küçük ayrıntılarda saklı olduğunu göreceğiz gerçeklerin... Gerçek işte hep buna inandı.Küçük ayrıntılardaydı gerçek.Herşeye derinden baktı.Sırf gerçekleri görebilmek için.Merak ediyordu neden bırakmıştı ki ailesi onu bir başına.Hiç mi güzel değildi.Yoksa küçükken çok mu ağlıyordu acaba.Ama bir anne,baba çocuğunu çok ağladı diye bırakır mıydı ki?Yetimhanede büyümüştü 14 yaşına kadar,sonra şans eseri tanıştığı bir kadın onu evlatlık edinmişti.O kadın Gerçek'in hem annesi hem babası olmuştu.Herşeyi yavaş yavaş iyiye giderken olmaması gereken zamanda o sokakta bulundu.