Nazywam się Natalia, mam szesnaście lat i kilka miesięcy temu popełniłam samobójstwo z własnej, niewyobrażalnej głupoty. Oczywiście żyję. Dzisiaj i jutro również będę żyła. To moje ciało umiera. A ja razem z nim. Za dwa tygodnie jeden papierek wywróci moje życie do góry nogami. Owe czternaście dni poświęcę na eksperyment, a każdy z nich zostanie poddany próbom ludzi i samej mnie.

Ciemność niejedno ma imię. Filozoficzny twór, powstały wskutek całonocnych rozmów. Voilea.

Zaburzenia odżywiania to coś, o czym trzeba mówić. A ja zamierzam opowiedzieć całą historię. "Syntetyczne emocje" to historia opowiadana słowami aspołecznej dziewczyny zagubionej zarówno w świecie zewnętrznym, jak i swoim własnym. Diana jest postacią stworzoną na mój wzór. Moim sobowtórem. To nie jest opowiadanie pro-ana ani pro-mia, nie promuję żadnych zaburzeń czy chorób psychicznych. To historia mojego upadku. W bólu nie ma nic pięknego, pamiętajcie o tym. *na okładce znajduję się ja*

Zbiór pesymistycznych myśli o śmierci, życiu i innych przyziemnościach. ❝ To całkiem bez sensu, ale wiesz...Umierajmy razem. Nie musimy trzymać się za ręce. Jesteś moim wrogiem, ale leżymy na tej samej ziemi. W takiej chwili nie ma znaczenia, kim jesteś❞. Miniaturki: Och, Rewolucjo, Maj pachniał miętą, Centymetry, Z kolekcji stłuczonych luster. Poprawki naniosła Grindylow.

❝ Śmierć jest kobietą i ma zielone oczy. ❞ aph; pruhun