Okulunda başarısıyla ve guzelligiyle dikkat çeken Güneş 3.sinifa (11) geçmiştir. Okulun psikopat ve aynı zamanda en yakışıklı çocuğu olarak bilinen Atakan , okul mudurunun sadece bu seneligine verdiği sınıf değişikliği kararıyla Güneşle aynı sınıfa düşmüştür.Buda yetmezmiş gibi Guneş'in kız kardeşi sırf Atakan için kendi okulunu bırakıp Güneşin okuluna geçmiştir. Güneş daha kendini Atakan'dan koruyamazken birde kardeşi çıkar ortaya. Güneşin ondan nefret etmesi ve bu nefretini gerek sozel gerek bedensel surekli dile getirmesi Atakani sinirlendirir. İkiside birbirinden uzak kalmak için çabalarken aslında dahada yakinlasirlar. Ve her yakinlastiklarinda Atakanin karanlık yönleri Güneşin eline koz olarak geçer. Peki Atakan o karanlığa Güneşide hapsedecek mi? Yoksa Güneş o karanligi kendi ışığıyla aydinlatabilecek mi?

Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o kelebek gibi bir cesetten ibaretim ben. Bir kentte mucizevi şeyler yaşanırken, evin dışında kalmış, pencereden o sıcaklığı izleyen küçük çocuklar gibi hissediyorum. Hiç varolmamış bir aşkın hüznünü yaşıyorum. Hiç olmayan birinin özlemini çekiyorum. Neydi bu hissettiğim? Bu boşluk nedendi? Ruhumu delen, ciğerlerime batan bu duygu nereden gelmişti? Yağmurla gelen o tuhaf yabancınn etkisi olabilir miydi? O yabancı bana yağmuru sevdirebilir miydi? Yağmur onun bakışları gibi düşecek miydi gözümden yüreğime? Kirpikleri, saçları yağmurla nasıl böyle uyumlu olabilirdi? O yağmurun ta kendisiydi. "Yağmur gibisin. Hatta yağmursun." "Hayır, gökyüzüyüm."

Her acı günü, her çektiği işkence, her çaresizliği bedenine, tenine ve bakışlarına işlenmiş fırtına gözlü bir adam.Sizi yakıp yıkan, her hücrenizi geri döndürülemez parçalara ayıran dipsiz karanlığına rağmen nefesinizi kesecek, kalbinizi acıtacak kadar güzel biri.Yıllarca boş bir kabuk gibi yaşayan, intikamını, masumiyetini ve en önemlisi asla sahip olamadığı ruhunu arayan bir serseri. Ayaz Haznedar. "Şarkılara neden parça deniyor biliyor musun Safir? En ihtiyaç duyduğun anda eksik bir yanını tamamlayıveriyor bir tanesi çünkü. Sen yıldızların benim için yazdığı bir parçasın Safir, dünyamın karanlığına dayanamayıp beni terk eden ruhumun yerini doldurmak için bestelenmiş, dünyanın en güzel şarkısı." Ve bu ruhsuz serserinin kalbine dokunmayı başarabilen, Safir gözlü, kırık dökük bir melek. "Ve şimdi çal benim için Safir. Var olabilecek tüm sesler sussa bile sen, benim için çal...""