Karanlığın ortasındaydı Alarice. Ablası getirmişti onu bu hale. Onun hedefleri, onun amaçları, onun istekleri... Her zaman en güçlü o olmalıydı. Fakat hayat her zaman onun istediği gibi olmuyordu. O da hayata uymayı değil, hayatı kendine uydurmayı tercih etti. Ve iki gezegen arası savaş başladı. Ay ve dünya arasın...
Aslında ben hayatımda en çok sevilmek değil sevmek istemiştim. Çok sevmek istemiştim. Böyle dolu dolu kocaman. Her sabah işkence gibi gelen okul sabahlarımın bir gün çekilebilir hatta halatla çekilir hale gelebileceği uçsuz bucaksız hayalimin uçurumundan bile geçmezdi. Allah'ın sevdiği kuluymuşum ki hem çok sevmiştim...
İmkansız diye düşündüğünüz hayallerinizin gerçekleşmesinden başka sizi mutlu edebilecek bir şey var mıdır? O, bir şey istedi. Daha doğrusu, birini. En saklı düşlerinde sevdi, gerçek olacağına ihtimal vermedi. Uğruna öyle çok acılar çekti ki, bütün her şey geride kaldığında yüreğinde aşkı ve yanında sevdiği adam vardı...
Aşk nedir? Belki de yıllardır cevap aranan yegane soru bu olmuştur. Doğan her insan, başka kelimeler sığdırmıştır aşka. Biri Ferhat'ın dağları delmesinden söz etmiş, diğeri aşkından yataklara düşen Şirin' i anlatmıştır. Asırlardır adı değişmese de anlamı kılıktan kılığa girmiştir aşkın. Peki benim tanımım ne? Aslı...
Annem ve babam, bana karşı hiçbir zaman, o sevgi dolu ve ilgili anne babalar gibi olmadılar.O yüzden ben de küçüklüğümden beri kendimi, rengârenk hayaller kurarak mutlu etmeyi öğrendim.En sevdiğim hayalin rengi ise beyazdı.Beyaz bir gelinlik... Beyaz, mutluluğun, aşkın ve bir gün kendi yuvamı kurabileceğimin müjdecisi...